# 453 – Levenslange verminking [2]

Mooi treurig verhaal. Een ding snap ik niet: ze reden naast elkaar afgelopen winter. Maar ze is 16 uur geleden overleden? 

Hoi MarianneO., dank je! De omgekeerde chronologie maakt dat stukje inderdaad lastig. Ik heb eraan gesleuteld, hopelijk met succes.

Hallo Kruidnagel, ik vind het een heel ontroerend verhaal, knap geschreven. Wat mij het meeste raakt, is dat Steven voelt dat hij zijn verdriet moet verbergen.

Bedankt voor je mooie reactie, Emily! 

Hoi Kruidnagel,

Dank voor je verhaal. Wat me gelijk opvalt, is dat je openingszin gelijk mijn aandacht trekt. Ook maak je gebruik van waardevolle details (wel cadeautjes, geen slingers). Ik heb het idee dat het verhaal in mindere zin om rouw gaat, en meer over het niet mogen voelen van verdriet. Dat vind ik mooi.

Ik vind het element waarin Steven de tijd terugdraait, iets minder vloeiend lopen. Wellicht zou ik de derde alinea schrappen en dit verweven in de rest van het verhaal, zodat de verboden emoties van de hoofdpersoon nog wat uitvergroot kunnen worden.

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Hoi Anna, enorm bedankt voor je lof, suggesties en ideeën. Ik laat ze bezinken en ga proberen ze te gebruiken.

Wat is rouw anders dan verdriet om het missen van een geliefde naaste door de dood? De vijf fasen van Kuebler-Ross: eerst shock en ontkenning, en dat zit in dit verhaal.

Hoi Kruidnagel, 

Ik bedoelde meer dat ik het idee krijg dat de hoofdpersoon geen/weinig verdriet mag voelen van de omstanders (o.a ouders), of dat hij in ieder geval het idee heeft dat hij dit niet mag hebben. Dat brengt extra diepte aan in het verhaal.

Er is zeker wel sprake van rouw, dat heb ik niet over het hoofd gezien, haha!   

Ik hoop dat ik zo duidelijker ben geweest.

Jazeker Anna, en nu zie ik beter dat je zei: 'dat vind ik mooi.'

[2] Aangepast! Wat vind je er zo van?

Ja, mooi treurig en ingehouden emotie. Goed getroffen.

Ik denk niet dat ik het verhaal helemaal snap, het is mij op sommige punten te verwarrend. Maar over het algemeen vind ik het mooi.

Dat woord blijft hem haten. > mooie vondst.
maar daarover zwijgt hij, want iedereen wil graag dat het goed met hem gaat. > triest mooi.

Dank je, Hadeke! Mede met dank aan de tweede persoon enkelvoud, denk ik.

Hoi SchrijfDeb, bedankt voor je concrete complimenten! Kun je iets benoemen wat je niet snapt?

Ziet zij het verschil tussen een huilend kind en hem? >> hij is op dat moment toch een huilend kind? Waarom zou er een verschil moeten zijn?

Maar niemand weet hoe lief ze hem was. >> ze was een vriendin van hem, neem ik aan? Waarom weten ze dat dan niet? Was ze geheim? Vertelt hij zou ouders/familie sowieso niets?

Zijn tranen zijn op en de dag trekt hem mee. Om haar hoofd zit verband. Ze draagt de lichtblauwe trui. De lange rok, de schoenen. >> is hij haar in het ziekenhuis gaan opzoeken, in een crematorium/rouwcentrum?

Dit wil overigens niet zeggen dat dat aan jou ligt, waarschijnlijk veel eerder aan mijn 'leesstijl' en behoefte aan duidelijkheid. 

Overigens vond ik dit ook een mooie zin:
De volgende morgen hebben ze de machine uitgezet die net als hij nog deed alsof ze leefde.

HoiSchrijfDeb, thanks!

1. Hij is geen kind meer, daar gaat het hem juist om, dat mensen hem dat nog wel vinden.
2. Ze betekende veel voor hem, maar kennelijk nog heel pril.
3. Ik probeerde daar zo economisch mogelijk te zijn, maar het leek me duidelijk: na haar dood wordt ze opgebaard.
4. Of ergens in het midden.
5. Bedankt! Ja, daar genoot ik zelf ook van :-).

Prachtige beginzin en intrigerende eerste alinea. Voor de leesbaarheid zou ik streepjes gebruiken in de laatste zin: Hij feliciteert zijn broer - niet van harte - met zijn elfde verjaardag.

Na deze alinea raak ik echter het spoor bijster. Ik loop vast op puzzelzinnen als En in de flarden leeft ze. In de winter, toen ze naast hem bleef fietsen en ze lachten.en er worden zoveel personages opgevoerd/genoemd dat ik al snel niet meer weet wat op wie slaat. Gezien de reacties ligt het aan mijzelf en wellicht de oververmoeide staat waarin ik mij nu bevind en niet aan het geschrevene, dus dat hoef je je verder niet aan te trekken.

Ha Musonius, ik was al verbaasd dat je voor middernacht reageert ;-). Ik schep vaak een te vol podium, dus wie weet heb je een punt. Bedankt voor je complimenten en het lezen!

Hoi Kruidnagel, ik vrees dat ik me bij de reactie van Musonius aan moet sluiten. Ik denk dat ik je verhaal wel begrijp, maar het leest zoals je zelf al zegt als een vol podium. Voor mij is het in ieder geval wel een vorm van rouw en in die zin graag gelezen.

En de dagen gaan telkens verder, en daarom gaat Steven naar school, want daar is Vera het meest in zijn leven, maar daarover zwijgt hij, want iedereen wil graag dat het goed met hem gaat.  ---> als je vier voegwoorden in een zin moet gebruiken, is het dan niet mooier om er twee zinnen van te maken? Een voegwoord als "want" kun je vaak ook ongestraft weglaten, zeker als je het twee keer in een zin gebruikt. Daarnaast zo ik twee keer "en" kort achter elkaar ook vermijden. Misschien:
De dagen gaan telkens verder en daarom gaat Steven naar school; daar is Vera het meest in zijn leven. Daarover zwijgt hij, want iedereen wil graag dat het goed met hem gaat. 

Hey Fief,

In die zin bedankt! Ik wil in de slotzin een soort stuwing bereiken, een soort verstikking. In je suggestie vind ik driemaal 'daar' te dicht bij elkaar, maar het idee laat ik nog even sudderen.