Vandaag is ze jarig. In de eetkamer hangen slingers en de ontbijttafel is gedekt maar mama is er niet. Ze kijkt in de bijkeuken maar daar is ook niemand. Ze hoort niets. Haar broertje Bas komt naar beneden, samen zitten ze op hun vaste plek. Dan komt hun vader binnen, hij manoeuvreert zich achter de tafel langs en staat achter haar. Ze krijgt een zachte kus op haar haar, zoals elke dag.
  ‘Gefeliciteerd, Elke,' zegt hij, 'negen jaar alweer.’
Dan krijgt haar broer zijn kus: ‘Jij wordt over twaalf dagen acht, Bas.’ Ze lachen naar elkaar. 
Elke vraagt: ‘Waar is mama?’
   ‘Mama is ziek, ze ligt nog in bed, we vieren je verjaardag op onze slaapkamer.’
Mama is nooit ziek. Elke loopt achter papa en Bas aan en daar ligt ze, in haar nachtjapon met een vestje eroverheen, haar hoofd iets hoger op een kussen. Eefje, de jongste, ligt naast haar verstopt in haar oksel. Eefje verstopt zich altijd. Onder de eettafel, in de kledingkast, nu weer onder de dekens. Haar zus Charlotte zit aan het voeteneind, Hein-Jan op de rand van het bed. Hij is ook al vijftien, met zijn wijde soulbroek in bruin en oranje. Ze groet mama met een kus en dan glipt ze naast Charlotte. Bas kruipt bij Eefje, en papa zit op de rand bij Hein-Jan.  Met z’n allen op het grote mahoniehouten bed. Ze zingen zachtjes. Beneden zingen ze altijd heel hard, maar de gordijnen zijn nog halfdicht, mama is zo klein, ze zou liever gewoon aan de ontbijttafel zitten.
Papa geeft haar haar cadeau, ze trekt het papier los. Haar hand strijkt over de kaft, crème kunstleer met een opgeplakt plaatje, zo’n mooi boek heeft ze nog nooit gehad. Ze  leest wat papa deze keer voorin heeft geschreven. "7 oktober." Ze glimlacht, dat is vandaag, háár verjaardag. “Dat je fantasie je eeuwig mag leiden, jouw moeder en vader.” Ze klimt voorzichtig over het bed om mama te bedanken en daarna springt ze naar papa en bedankt hem. Dan zitten ze nog even met z’n allen op het bed te babbelen. Mama ziek. Op haar verjaardag. Dat gebeurt nog niet in het engste sprookje van Grimm.