#449 Onthullend

Mooi ingezoomde scène. Ook jij kiest een onvoltooid deelwoord als titel, of een bijvoeglijk naamwoord. Je zaait meteen al prettige verwarring. Wat doen de spoken daar? Die doen daar: het magisch kinderbrein vermelden. Voor een jong kind is een jaar lang. Wij zijn de mannen in huis – de geest van mama waart rond, of er zijn vaker dames, want tante Mia is nieuw. Kinderen zeggen maar wat, en toch die twijfel. Praat de politiepapa thuis zijn mond voorbij? Bestaat er gerede twijfel, behalve op het schoolplein? Het is een verklaring voor kinderlijk wangedrag tijdens seks op de zitbank. En hoe ouders hun kind al verliezen op de de eerste schooldag.

Een bijzonder verhaal. Het laat subtiel zien dat het kind eenzaam en verward is door alle gebeurtenissen, waarbij de vader en de omgeving het kind niet echt opvangen bij het begrijpen en verwerken van wat er allemaal gebeurt en het kind er een eigen invulling aan geeft.

Hadeke, een knap geschreven, haast psychologische schets van een jongetje dat langzaam maar zeker de smoesjes door heeft van zijn macho vader. 

@Hadeke,  

Wat ik heel mooi vind aan jouw verhaal, is dat je laat zien hoe beïnvloeding werkt en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Het is iets wat je op dit moment in de maatschappij ook ziet gebeuren. 

Het verhaal is helemaal vanuit het kinder perspectief geschreven. De beginzinnen schuren een beetje. Niet bang, spoken bestaan wel. Dat rijmt niet helemaal met elkaar. Later maak je dat wel beter kloppend door te stellen dat hp misschien een ietsepietsie bang is. Op zich kan het dus, maar als lezer zit ik na die eerste drie zinnen even te puzzelen, huh, hoezo. Persoonlijk zou ik 'ik denk dat hij zich vergist' weglaten. Het klinkt ook een beetje te ouds, naar mijn smaak. En dan eventueel na 'niet echt.' 'Ik denk dat (papa ongelijk heeft, dat) spoken wel bestaan.' Zoiets, bijvoorbeeld. 

Je hebt heel mooi laten zien hoe een kinderhoofd een situatie heel anders kan interpreteren dan die in werkelijkheid is. Ik moest er ook wel een beetje om lachen. Goed gedaan.

Natuurlijk vermoordde jouw vader jouw moeder met zijn tong. Trouwens die tante Ria, de jaloerse zus van je mama, zag je voor het eerst?

Kleine naar boven en gaan met de banaan! En dan dat lang uitslapen! 

Elke zin heeft zijn functie! ZGG!

Vroegah zei ik tante tegen elke vriendin van mijn moeder, Tony. En die van mijn vader. Is dat anders in Vlaanderen?

@kruidnagel en @tony Ja, zo was het wel bedoeld. 😀 De kennis die ook tante (of oom) genoemd werd.

Dank voor jullie reacties.

@willy De ontkenning van de angst heb ik wat gepikt van het kinderliedje 'We gaan op berenjacht. We zijn niet bang.' En dan zijn ze natuurlijk wel bang. Ik ga nog ff peinzen op je overige opmerkingen. 

@Hadeke, goed verhaal, ik sluit me aan bij de reeds gegeven feedback.

Overigens, wij gaan op berenjacht is in eerste instantie vooral  een (geweldig) prentenboek waaraan later een liedje gekoppeld is

Dag Hadeke,

Dank voor je verhaal. Ik vind het erg goed en ik heb er niet veel op aan te merken. Je maakt uitstekend gebruik van het kinderperspectief. Daarnaast zijn de zinnetjes best grappig, dat schept een beetje lucht in het zware thema. 

De enige tip die ik kan geven is dat je het gebruik van punten en komma’s even grondig herziet. Bij sommige zinnen vind ik het beter dat ze aan elkaar geregen worden door een komma. Natuurlijk hoeft dit niet bij elke zin, want korte zinnen brengen het kinderperspectief goed naar voren en het leest goed weg.

Hoi Hadeke, ik vind het een bijzonder verhaal. Als het niet zo bizar was (in de zin dat het jongetje ineens aan een nieuwe vrouw moet wennen en door zijn vader als groter wordt gezien dan hij is), zou de laatste zin bijna humoristisch zijn. 
Graag gelezen.