De wind suist om zijn oren, het geluid van het verkeer is vaag hoorbaar en het uitzicht is fenomenaal. Zo hoog verheven boven iedereen voelt hij zich vrij als een vogel. Vandaag zijn de ramen van een kinderziekenhuis aan de beurt voor een wasbeurt en Steve laat zich in de bak naar beneden zakken.

Als hij halverwege een ruit met sierlijke bogen ontdoet van schuim en vuil, staat hij oog in oog met een in pyjama gestoken jongen met een bleek snoetje en een kaal hoofd. Ongemakkelijk staart hij terug.
Hij krijgt een ingeving. Met een spons tekent hij iets op het raam en maakt er met zijn telefoon een foto van. Hij wenkt de jongen dichterbij en draait het scherm naar hem toe. Op het gezicht van de jongen breekt een glimlach door van oor tot oor: op de afbeelding heeft hij een enorme bos met haar.
Nog een, gebaart het manneke.
Met de trekker maakt Steve het raam schoon en tekent een stoere cowboyhoed; een nog grotere grimas is zijn beloning.

Dan rent de jongen weg om even later terug te komen met een viertal anderen, eveneens met bleke snoetjes en kale koppies.
Laat nog eens zien, gebaart de jongen naar hem.
Steve toont de plaatjes die hij maakte en het plezier bij de kinderen is overduidelijk. Voor elk kind tekent hij een bijzonder kapsel of hoofddeksel van schuim en geniet van hun uitbundige reacties.
Tot slot maakt hij nog een selfie van hem met de kinderen op de achtergrond. De verpleegkundige die alles op een afstand volgde, vouwt haar handen tot een hart.

Hij steekt zijn duim op en laat zich tevreden een verdieping verder zakken, zich ondertussen afvragend voor wie de dag nu het meest onvergetelijk was.