Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#442 Icarus

 

Ik val.
Vliegen was slechts van korte duur.
'Te arrogant,' hoor ik ze reeds zeggen, 'hij wilde niet luisteren.' Verhalen ontstaan wanneer men niet kan begrijpen hoe ver pure liefde kan reiken. Zo ver als de zon.
Mijn reis is nog maar net begonnen. Mijn vader schiep vrijheid: als een vogel zo vrij. Niet gehinderd door zijn angsten, lieten zijn vleugels me vliegen naar jou.
Elke slag verplaatste lucht en liet mijn verlangen groeien. De aarde verdween in de ijle duisternis tot slechts een lichtpuntje in een eindeloos universum. Ademen ging als vanzelf, gedragen door de wens me te laven aan je stralen.
Jouw kus leerde me nederigheid.
Als was ik zelve gesmolten in zoveel grootsheid, verlicht door kosmische liefde. Heb ik te hoog gegrepen? Ben ik je vurige liefde niet waardig?
Ik val, ik zweef.
Gedragen door het donkere niks als een veertje zo licht en onbeduidend glijd ik uit je armen. Oerknals echo vergezelt me op de reis terug naar aarde, omringd door geluidloos suizen uit het verleden. Dwars door tijd omhels ik mijn afscheid van haar, reeds lichtjaren geleden begonnen.
Ik val, ik zweef.  
De duisternis beschermt tegen wat onvermijdelijk lijkt. De grote aarde, start en finish van mijn nietige bestaan, is nog steeds slechts een knikker groot.
Mijn gebroken hart laat ik vrij: vlieg, ontdek. Zweef naar je eigen bestemming, vind liefde in verre uithoeken. Ik wil schreeuwen, maar mijn verdriet golft om me heen en verlaat me niet.
Ik val. Dwars door wolken versnelt mijn vaart. De wind suist en schreeuwt met me mee naar beneden.
Ik neem haar stralen mee, verblind eenieder in opperste verbazing naar boven kijkend.
Ik spreid mijn armen, haar pure zijn verspreidend over de wereld als een bal van vuur en licht.
Heb mij lief!

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elf, Ik ben het eens met Schrijvenisfijn. Je woord en zinskeuze  vind ik erg mooi. Ik heb het wel een paar keer over moeten lezen om ook de inhoud goed te begrijpen en dat was geen straf.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Elf

Erg mooi geschreven, je zuigt de lezer mee, maakt een mooie koppeling naarste verlangen naar liefde, waardoor er een emotionele laag in zit.

Erg knap.

 

Johanna

   

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag ELF, 

Fascinerend om te zien hoe je met woorden om kan gaan. Sommige punten kon ik niet goed begrijpen, maar dat ligt eerder aan mijn taalbeheersing. Ik vond het interessant, maar niet al te makkelijk om te lezen.

Groetjes.

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

De eerste zin, die in herhaling en variatie terugkeert vind ik sterk. Je schrijft zwierig in dit verhaal en dat past bij de mythologische hoofdpersoon. Af en toe schuurt het voor mij iets teveel tegen mooischrijverij aan. 

Voor mij zou je de diepte nog wat scherper aan mogen zetten, zodat ik ook de grote hoogte beter 'voel' en daardoor wat hoogtevrees/ spanning ontwikkel, want we weten immers hoe het met Icarus afloopt.

Graag gelezen.

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

dat is een goede. ik ga het sowieso herschrijven zonder de 300 woorden begrenzing. hoogtevrees laten voelen is een mooie toevoeging. dank je.

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi ELF, het is prachtig geschreven, maar ik sluit me aan bij Hadeke wat betreft de schoonschrijverij. Dat is helaas niet aan mij besteed. Aan het eind van het verhaal ben ik er nog niet uit waar het nu over gaat. 

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Hoi Fief, ik snap dat het een smaakdingetje is. Voor mij was het ook een vingeroefening.
Icarus ziet de zon als zijn ultieme geliefde. Eigenlijk alleen dat. En wanneer hij als een brandende meteoor door de dampkring gaat, is hij waarschijnlijk dichter bij haar dan ooit tevoren.

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Een hele goede vingeroefening, ELF, het probleem ligt ook bij mij. Zoals gezegd leest het verhaal heel poëtisch, maar ik ben een luie lezer en poëzie is niet mijn ding. Als ik eerst moet opzoeken wat er precies bedoeld wordt in een verhaal, haak ik af. Dat bedoelde ik met mijn opmerking dat ik aan het eind van het verhaal niet weet waar het over gaat. 
Gelukkig zoveel lezers, zoveel smaken en je hebt overduidelijk een aantal lezers er een plezier mee gedaan en dat is wat telt.

Icarus ziet de zon als zijn ultieme geliefde.  --->  Ik heb toch de moeite genomen om het verhaal van Icarus op te zoeken waardoor ik een tegenstrijdigheid zag in je uitleg. Icarus was niet verliefd op de zon, hij wilde met de door zijn vader gebouwde vleugels  ontsnappen van het eiland waarop ze gevangen waren gezet. Hij werd echter te overmoedig en kwam te dicht bij de zon waardoor zijn vleugels smolten en hij ter aarde stortte. Hoogmoed komt voor de val.

En wanneer hij als een brandende meteoor door de dampkring gaat, is hij waarschijnlijk dichter bij haar dan ooit tevoren. ---> Dit klopt voor mijn gevoel ook niet. Een meteoor beweegt zich van de zon af, niet ernaar toe. Misschien bedoel je hier "is hij dichter bij de zon geweest dan ooit tevoren", als Icarus al als een meteoor zo hoog kon komen.

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik probeer in mijn verhaal Icarus te begrijpen. Het verhaal gaat natuurlijk eigenlijk over een ontsnappingspoging en onderliggend is het een les over de wijsheid van de ouderen en de overmoedigheid van de jeugd.
In mijn versie was Icarus al vanaf het begin van plan om naar de zon te gaan, zijn grote liefde. Hij is zich bewust van wat mensen zullen zeggen, dat hij  (vandaar die opmerking in het begin). Dus hij heeft een eigen agenda, die anders is dan die van zijn vader die wil ontsnappen.
Waarom hij nu dichter bij de zon is dan ooit is waarschijnlijk een tikkie te filosofisch, begrijpelijk.
Ik bedoel, dat de was al smolt voor hij zelf kon versmelten met zijn vurige geliefde. Als meteoor voelt hij eindelijk echt de vurige hitte, gelijk de zon, dus vandaar dat het voor hem voelt als de ultieme liefde.
In mijn hoofd klopte dit allemaal bij Icarus.
Niet een tikkie te filosofisch, maar behoorlijk filosofisch.
 

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

En ik ben blij met alle feedback: ik leer hier zo veel van.
Wanneer ik opnieuw naar mijn verhaal kijk, met jullie feedback, is het makkelijker om als een lezer mijn eigen verhaal te lezen, ipv als schrijver.
Soms ben ik zo trots op een verhaal en dan blijkt het technisch te kloppen, en goed geschreven, maar niemands smaak. Dan moet ik er toch opnieuw naar kijken. Of het gewoon lekker voor mezelf houden.
En soms snap ik echt niet waarom een tekst niet lekker loopt en door de feedback wordt het meteen duidelijk.