Grand café Terminus

Ik word gek van de galm in de ruimte van dit omgebouwde stationsgebouw. Het past in de trend om historische gebouwen nieuw leven in te blazen, maar ik had hier liever weer in de wachtruimte gezeten, met mijn kartonnen kaartje in de hand, stilzittend tot de trein eraan komt.
Zoveel herinneringen.
Ik zet mijn gehoorapparaat weer aan.
'Gefeliciteerd!' schreeuwen drie achterkleinkinderen.
De hele familie is aanwezig.
'Kijk, opa-de-opa, zelf getekend,' zegt de jongste.
'Wel rechtop houden,' vervolgt ze.
Ik kijk door de ruimte. Kinderen, partners, ex-partners, kleinkinderen, achterkleinkinderen en zelfs één achterachterkleinkind. Ik ken al hun namen.
'Een lied!' buldert mijn kleinzoon Arthur.
Hij wijst. Alle blikken zijn op mij gericht. Niemand reageert op de onbekende die naar binnenkomt. Het geluid van het belletje waar de deur tegenaan tikt, gaat verloren in het geruis van het moment. Ik zet mijn gehoorapparaat weer uit. De blije gezichten van mijn familie wiegen als ademhappende vissen voor me heen en weer.
De man draagt een conducteurspak. Het spiegelei hangt in een lus aan zijn broek, naast de kniptang. Hij loopt langs de zingende mensen. Ik knik naar Arthur en steek mijn duim omhoog. Ik heb mijn passie voor treinen aan hem overgedragen. Straks zal ik iedereen bedanken en in de liedtekst, die voor me ligt, teruglezen wat ze eigenlijk zongen.
De conducteur loopt op me af.
'Kaartje alstublieft,' zegt hij en knikt.
Mijn hand gaat automatisch naar mijn zak. Ik voel het stevige rechthoekige kartonnetje.
Wie heeft dat gedaan? denk ik en knipoog naar mijn kleinzoon.
'Dankuwel,' zegt de conducteur, pakt geroutineerd mijn kaartje aan en trekt in een vloeiende beweging de kniptang tevoorschijn.
'Komt u maar,' vervolgt hij.
Ik steek mijn handen omhoog en zwaai naar de mensen voor me. Dit had ik niet verwacht. Ik hoop op een Hondekop, een stoomtrein lijkt me teveel van het goede. Eindelijk een echte verrassing!
Voorzichtig sta ik op.
'Pak mijn schouder maar beet,' zegt de conducteur. 
De gasten deinen heen en weer en klappen in hun handen.
'Misschien goed om nog even om te draaien,' zegt de conducteur. 
'Wie gaat er eigenlijk mee?' vraag ik.
'U en ik.'
Ik draai me om en zie de ruggen van mijn familie. Arthur dirigeert vrolijk verder. Ik zie mezelf zitten. Roerloos.
Dan pas bedenk ik me dat mijn gehoorapparaat uit staat.
'Kom,' zegt de conducteur.