Herschreven versie

‘Wat een verrassing!’ hoor ik mijn buurvrouw Anneke verheugd roepen. Een paar tellen later treedt een grote, ietwat gezette man de kamer binnen. In zijn spijkerbroek, zwarte sportjasje en pet op zijn hoofd ziet hij er wat sjofel uit. Op de een of andere manier komt hij me bekend voor, maar ik kan het niet goed duiden.
Ik steek mijn hand naar hem uit. ‘Fief, de nieuwe buurvrouw.’
Hij reageert terughoudend, neemt ook niet de moeite zijn pet af te zetten. Aarzelend pakt hij mijn hand en ik krijg een stevige handdruk.
‘Zegt u maar Wim.’
‘Aangenaam, Wim. Bent u familie?’
Weer die aarzeling.
‘Je zou het bijna zo kunnen zeggen.’ Zijn gezicht licht op als hij naar de gastvrouw kijkt.
‘Maar u kent haar al lang?’
Weer lijkt het alsof elk woord van zijn antwoord afgewogen moet worden.
‘Mijn ouders hadden een druk bestaan en Anneke was er altijd om voor mij en mijn broers te zorgen. Ik probeer ieder jaar op haar verjaardag te komen, dat lukt helaas maar zelden.’
Verdorie, die stem.

Mijn bejaarde buurvrouw is duidelijk zeer verguld met zijn komst; ze straalt van oor tot oor. Ze heeft een warme band met hem, maar ik kan me niet herinneren dat ze iets over hem heeft verteld. Ik ken haar nog niet zo lang en over wat ze vroeger deed, vertelt ze zeer terughoudend.

Ik bekijk hem nog eens goed. Een strakke ringbaard siert zijn kin en vanonder zijn petje steken een paar rossige pieken. Die ogen.
‘Het is alsof ik u ken, ik weet alleen niet waarvan.’
Het trekje rond zijn mond is zo kort dat ik het me ook verbeeld kan hebben. Meteen diept hij zijn telefoon uit de binnenzak van zijn jas en bestudeert deze aandachtig.
‘Excuses, de plicht roept. Sorry, Anneke, ik kom snel een andere keer terug.’
Anneke knikt begrijpend, maar de teleurstelling druipt van haar gezicht.

Terwijl zij afscheid neemt van haar bezoeker, verzamel ik de vuile kopjes en loop naar de keuken. Daar vang ik flarden van het afscheid op.
‘… wel veilig?’
‘… extra bewaking …’
Anneke schudt haar grijze krullen. ‘ … voor zo’n kind! … deze maatschappij …’ Ze pakt zijn gezicht vast. ‘Wees je voorzichtig?’
Hij pakt haar even in zijn armen. ‘Altijd.’
Langs de man heen zie ik iemand in uniform.
‘Groetjes aan Maxima,’ hoor ik haar nog zachtjes roepen voor ze deur sluit.

-------------------------------------------

Eerste versie 

In de deuropening verschijnt een grote, ietwat gezette man. Hij is gekleed in een spijkerbroek en een zwart sportjasje, een pet op zijn hoofd. Hij heeft iets vertrouwds, maar ik kan er mijn vinger niet opleggen.
Mijn buurvrouw kent hem overduidelijk wel; ze straalt van oor tot oor.

‘Mag ik?’ De man wijst naar de stoel naast me.
‘Ja, uiteraard.’ Ik steek mijn hand uit. ‘Fief, de nieuwe buurvrouw van Anneke.’
De man pakt mijn hand en ik krijg een stevige handdruk. ‘Zegt u maar Wim.’
‘Aangenaam, Wim. Bent u familie?’
‘Je zou het bijna zo kunnen zeggen.’ Hij kijkt met een warme glimlach naar mijn buurvrouw. ‘Mijn ouders hadden een druk bestaan en Anneke was er altijd om voor mij en mijn broers te zorgen. Ik probeer ieder jaar op haar verjaardag te komen, dat lukt helaas maar zelden.’
Die stem.

Een paar maanden geleden kwam ik naast Anneke te wonen en de dag erop stond ze al voor mijn deur met een zelfgebakken cake om kennis te maken. Sindsdien drinken we regelmatig samen koffie. Ze vertelt vaak over vroeger, maar over haar werk is ze altijd vaag. Iets in de thuiszorg blijkt dus nu, waarom die geheimzinnigheid?

Ik bekijk hem nog eens goed. Een strakke ringbaard siert zijn kin en vanonder zijn petje steken een paar rossige pieken. Die ogen.
‘Sorry, maar u komt me op een of andere manier bekend voor.’
Het trekje rond zijn mond is zo kort dat ik het me ook verbeeld kan hebben. Meteen diept hij zijn telefoon uit de binnenzak van zijn jas en bestudeert deze aandachtig.
‘Excuses, de plicht roept. Aangenaam kennis met u gemaakt te hebben.’

Ik verzamel de gebaksbordjes, zijn halfvolle koffiekop en loop naar de keuken. In de gang zie ik hem nog in gesprek met Anneke. De teleurstelling druipt van haar gezicht. Ze spreken op gedempte toon en terwijl ik doe alsof ik in de keuken aan het opruimen ben, vang ik flarden van het gesprek op.
‘… wel veilig?’
‘… extra bewaking …’
Anneke schudt haar grijze krullen. ‘ … voor zo’n kind! … deze maatschappij …’ Ze pakt zijn gezicht vast. ‘… doe je voorzichtig …’
Hij pakt haar even in zijn armen. ‘Altijd.’

Anneke opent de voordeur en ik vang een glimp op van iemand in uniform.
‘Groetjes aan Maxima,’ hoor ik haar nog zachtjes roepen voor ze deur sluit.