#441 - Het geval Peters
‘Het geval Peters,’ opent Dr. Witters de vergadering. ‘Dat ligt hier al maanden als een plant in ons ziekenhuis. Ik stel voor om de beademing uit te zetten.’
Een dodelijke stilte valt als een zwaar gordijn over de vergaderzaal. De stilte is als een ongrijpbaar spook tussen de verbijsterde artsen, terwijl ze stijf als standbeelden zitten. De ademhaling van Dr. Witters is het enige dat hoorbaar is. De stilte wordt zo tastbaar dat je hem bijna zou kunnen aanraken, als een dikke, muffe deken die alle zuurstof wegneemt.
"Heeft mevrouw Peters ooit aangegeven dat ze euthanasie zou willen?" vraagt Dr. Bruiners.
Dr. Witters haalt zijn schouders op. ‘Juist. De meetapparatuurhistoriek geeft wat anders aan, maar die oude taart heeft geen enkele kans op herstel. En wij bedden tekort.’
Dr. Bruiners buigt langzaam zijn hoofd naar beneden, als een treurwilg in de wind. Zijn gezichtsuitdrukking is ernstig en doordringend. Het lijkt alsof hij het gewicht van de wereld op zijn schouders draagt en diep nadenkt over de situatie. Zijn kin schuift voorzichtig naar voren terwijl hij zijn hoofd kantelt, als een zware deur die langzaam opengaat. Zijn ogen, die eerder nog wild om zich heen keken, lijken nu diep in gedachten verzonken te zijn.
Een diepe zucht ontsnapt aan zijn mond. Hij heft zijn blik op en kijkt de andere artsen één voor één aan. Dan knikt hij instemmend. Het is een kleine beweging, maar zijn knik lijkt door merg en been te gaan. De knik is kort, maar doeltreffend, en laat een diepe indruk achter.
Plots vliegt de deur van de vergaderzaal open.
"Wat zijn jullie aan het bekokstoven?" roept mevrouw Peters, haar stem luid en doordringend. "Waarom denken jullie dat ik levensloos ben?"
Het is alsof de werkelijkheid zich plotsklaps onder de artsen hun voeten vandaan trekt en hun hersens als verlamd achterblijven in het vacuüm. Ze staren vol ongeloof naar de verschijning voor hen.
Dr. Witters stottert: "Maar mevrouw Peters, u ligt hier al maanden zonder enige reactie. We dachten dat u…’
"Oude taart, tss! Hoe durven jullie! Ik ben springlevend!"
De artsen raken volledig van hun melk, totaal verweesd in het moment. Het lijkt alsof er een op hol geslagen orkest in hun hoofd speelt en elk instrument zijn eigen melodie speelt. Hun monden gaan als blaffende honden op en neer, alsof ze een kakofonie van onzinnige klanken uitspugen.
Mevrouw Peters glimlacht.
‘Maak jullie geen zorgen, ik vergeef jullie. Nu wil ik graag een lekker stuk taart.’
Dr. Bruiners schiet in de lach.
‘Wat voor taart, mevrouw Peters?’
‘Zo een met laagjes. En opgeblazen.’
Tony, wat een lekker verhaal…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Tony, wat een lekker verhaal. Als er iets op te merken valt is dat het veelvuldig gebruik van 'zijn' in de vijfde alinea en de 'opgeblazen' taart (bedoel je met veel opgeklopte crème fraîche?) in het slot. ZGG.
Hoi Tony, Je verhaal leest…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Tony,
Je verhaal leest geweldig: de inhoud is bizar en de lompe toon waarmee de artsen over hun patiënt spreken, maakt het geheel compleet. Dr. Bruiners' lichaamstaal is een goede toevoeging voor de toonzetting van het geheel.
Hoewel het verhaal bizar is en er dus niet van te verwachten valt dat er iets logisch gebeurt, is de patiënt die zomaar binnen komt stormen, me toch iets te onverklaarbaar. Als je eerder had geschreven dat de artsen iets vreemds hoorden, wat later de aanstormende pantoffels van de dame blijken te zijn, dan was die overgang net iets soepeler geweest, denk ik.
Maar dat is het enige zeurtje. Al is het maar omdat deze rare oude taart later op taart getrakteerd wil worden ;).
Groet,
Nadine
Hoi Tony, Wat een fijn…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Hoi Tony, Wat een fijn leesbaar, humoristisc verhaal. Ik vind vooral de vergelijkingen die je gebruikt erg treffend.
Nou, dat is toch wel een…
Lid sinds
2 jaar 2 maandenRol
Nou, dat is toch wel een cliffhanger van jewelste. Met plezier gelezen.
Hoi Tony, Fijn dat mevrouw…
Lid sinds
2 jaar 8 maandenRol
Hoi Tony,
Fijn dat mevrouw Peters nog leeft! Ik vond de manier van spreken over deze patiënt door Dr. Witters wat respectloos. Ik weet niet of dit in de realiteit ook zo plaatsvindt en of er zo over euthanasie gesproken wordt door artsen. Ook wat onverwacht, dat mevrouw Peters na maanden opeens springlevend en actief is. Ik twijfelde aan de geloofwaardigheid daarvan. Ook had ik graag een aankondiging willen hebben dat ze de vergaderruimte in zou komen, bijvoorbeeld voetstappen. Ze had meteen mijn sympathie in haar manier van spreken, het vergeven van de artsen en omdat ze nog leeft. Die taart gun ik haar!
Groet, Margriet
Sorry, Tony, maar ik krijg…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Sorry, Tony, maar ik krijg het niet op mijn netvlies dat een patiënt die in coma ligt en waarbij de prognose zo slecht is dat de apparatuur uitgeschakeld gaat worden, ineens springlevend een vergaderzaal binnenloopt.
Het verhaal zou voor mij al bizar genoeg zijn dat de vrouw rechtop komt zitten op het moment dat ze de stekker eruit trekken.
@Nadine: dankje voor je…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
@Nadine: dankje voor je uitvoerig commentaar en de mooie woorden. Ik geef je gelijk en ik dweepte wat met het aantal woorden. Ik paste Dr Witters uitspraak wat aan en voegde : 'Juist. De meetapparatuurhistoriek geeft wat anders aan,' toe, wat hopelijk wat opening geeft om het geloofwaardiger te maken.
@Elrie: dank!
@Schrijvenisfijn: dankje!
@Margriet: zie boven, je hebt gelijk
@Fief: de prognose was niet zo slecht, mevrouwtje lag gewoon niks te doen ;) Zie boven, één zinnetje wat aangepast zodat het hopelijk iets meer 'geloofwaardig' wordt. En tja, bizar enzo...
Tony, ik weet niet precies…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Tony, ik weet niet precies wat je veranderd hebt, maar het leest nog steeds ongeloofwaardig. Iemand die aan de beademing ligt, kan never nooit niet zomaar een vergaderzaal binnenstappen. Niks mis met bizar, maar dit is voor mij leest het nog steeds te ongeloofwaardig.
Het is zo bizar dat ik het…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Het is zo bizar dat ik het wel kan hebben. Ik zie het zo voor me. En nee, natuurlijk kan het niet en het is te overdreven, maar dat bedenk ik pas vijf minuten na het lezen. Door de vaart, de mooie details en metaforen neem je mij goed mee voor de duur van het verhaal. Alleen de uitdrukking over van de melk raken, vind ik lelijk.
Met plezier gelezen.