Tony, wat een lekker verhaal.  Als er iets op te merken valt is dat het veelvuldig gebruik van 'zijn' in de vijfde alinea en de 'opgeblazen'  taart (bedoel je met veel opgeklopte crème fraîche?) in het slot.  ZGG.

Hoi Tony,

Je verhaal leest geweldig: de inhoud is bizar en de lompe toon waarmee de artsen over hun patiënt spreken, maakt het geheel compleet. Dr. Bruiners' lichaamstaal is een goede toevoeging voor de toonzetting van het geheel.

Hoewel het verhaal bizar is en er dus niet van te verwachten valt dat er iets logisch gebeurt, is de patiënt die zomaar binnen komt stormen, me toch iets te onverklaarbaar. Als je eerder had geschreven dat de artsen iets vreemds hoorden, wat later de aanstormende pantoffels van de dame blijken te zijn, dan was die overgang net iets soepeler geweest, denk ik. 

Maar dat is het enige zeurtje. Al is het maar omdat deze rare oude taart later op taart getrakteerd wil worden ;). 

Groet, 

Nadine

Hoi Tony, Wat een fijn leesbaar, humoristisc verhaal. Ik vind vooral de vergelijkingen die je gebruikt erg treffend.

Nou, dat is toch wel een cliffhanger van jewelste. Met plezier gelezen.

Hoi Tony,

Fijn dat mevrouw Peters nog leeft! Ik vond de manier van spreken over deze patiënt door Dr. Witters wat respectloos. Ik weet niet of dit in de realiteit ook zo plaatsvindt en of er zo over euthanasie gesproken wordt door artsen. Ook wat onverwacht, dat mevrouw Peters na maanden opeens springlevend en actief is. Ik twijfelde aan de geloofwaardigheid daarvan. Ook had ik graag een aankondiging willen hebben dat ze de vergaderruimte in zou komen, bijvoorbeeld voetstappen. Ze had meteen mijn sympathie in haar manier van spreken, het vergeven van de artsen en omdat ze nog leeft. Die taart gun ik haar!

Groet, Margriet

Sorry, Tony, maar ik krijg het niet op mijn netvlies dat een patiënt die in coma ligt en waarbij de prognose zo slecht is dat de apparatuur uitgeschakeld gaat worden, ineens springlevend een vergaderzaal binnenloopt.
Het verhaal zou voor mij al bizar genoeg zijn dat de vrouw rechtop komt zitten op het moment dat ze de stekker eruit trekken.

Tony, ik weet niet precies wat je veranderd hebt, maar het leest nog steeds ongeloofwaardig. Iemand die aan de beademing ligt, kan never nooit niet zomaar een vergaderzaal binnenstappen. Niks mis met bizar, maar dit is voor mij leest het nog steeds te ongeloofwaardig.
 

Het is zo bizar dat ik het wel kan hebben. Ik zie het zo voor me. En nee, natuurlijk kan het niet en het is te overdreven, maar dat bedenk ik pas vijf minuten na het lezen. Door de vaart, de mooie details en metaforen neem je mij goed mee voor de duur van het verhaal. Alleen de uitdrukking over van de melk raken, vind ik lelijk. 

Met plezier gelezen.