Woorden die volledig bij Sanne pasten, kwamen haar kant op. Vriendinnen leken zijn stem over te nemen, wanneer ze elkaar overtroefden door te stellen hoe egoïstisch haar plan was. Vriendinnen die wel door hem waren goedgekeurd, omdat ze op zijn fatsoenlijk niveau zaten. Stuk voor stuk meiden waar beslist geen kwalijk woord over gesproken kan worden, maar zij kreeg het toch voor elkaar wat lelijke dingen over ze te zeggen. Jaloezie is haar niet vreemd.

Wanneer Sanne toch besluit om een spijkerbroek en groene wollen trui aan te trekken, is het net of ze hem volledig buitensluit. Zijn blauwe plekken hebben hun plek op haar lichaam verdiend, die mogen niet bedekt worden. Van sommige plekken weet ze zelfs al niet meer hoe hij ze heeft toegebracht en wat ze gedaan had om hem zo kwaad te krijgen. Ze mist volkomen de reflectie om bij haar eigen handelen stil te staan.

Een sprookjesjurk heeft Sanne niet verdiend, net zomin als een ring, uitvliegende duiven of ook maar een boeketje bloemen. De spiegel lacht haar uit, wanneer ze gaat zeggen wat ze al die tijd heeft willen zeggen. Als ze zichzelf in de ogen staart, lijken haar pupillen door hem te zijn overgenomen. 
'Ja, ik wil,' fluistert ze. Haar spiegelbeeld negeert haar.
'Ik wil, ik wil mezelf. Ik zal van mezelf houden, voor echt langere tijd. Ik zal aardig proberen te zijn tegen mezelf. En ik alleen zal controle hebben over mijn gedachten. Mezelf en ik zijn nu een volmaakte twee-eenheid.'