# 440 Daar hoog in de wolken

“Overmorgen vertrekken we schat. Begin alvast in te pakken.”
Twee dagen later landen we in ons vakantieland. We malen er niet om dat ons hotel niet meteen op het strand ligt. Tenslotte was het een last-minute beslissing en dan ben je tevreden met wat je krijgt. Nu ja, last-minute klopt niet helemaal, want ik speelde al langer met dit idee. ‘Met voorbedachte rade’, heet het in rechtsjargon.  

Dagelijks beginnen wij de dag aan en in het zwembad.
“Weet je dat meer dan tachtig procent van de toeristen een hotel met zwembad verkiezen, maar dat slechts twee procent er gebruik van maakt?”
Mijn weetje schijnt mijn partner niet te interesseren. Zij wijst naar de bovenste verdieping van het hotel.
“Wat is er daarboven?”
“Dat ga ik je vanavond tonen.”
Na een  ochtendwandeling, genieten wij op strand. Wij kennen elkaar vandaag dag op dag drie jaar en gaan het vieren in het sterrenrestaurant van het hotel. Mooi uitgedost, zij in een halflange knalrode glitterjurk, genieten wij van de exquise keuken.

Bij het dessert kijkt ze mij doordringend aan.
“Ging jij mij niet iets tonen vanavond?”
“Niet zo ongeduldig, lieverd, even langs de kamer om iets warms aan te trekken.”
De lift brengt ons naar het dakterras. De zon is nog net niet helemaal onder en de hemel boven de zee heeft alle kleuren van de regenboog.
“Wat prachtig, is dit wat je mij wilde tonen?”
“Dat het hier zo mooi zou zijn was een gok, ik wist enkel dat er een dakterras was, maar ook dit wilde ik je tonen en vragen.”
Ik tover een ring tevoorschijn en vraag: “Wil je met mij trouwen?”

Ze beeft zodanig dat ik haar bij de schouders neem en vraag wat er scheelt. Voor ze mij kan antwoorden, glipt ze uit mijn handen en met een oorverdovend gekraak storten wij naar beneden.
Alles is donker. Ik zit geklemd tussen brokstukken, verlies het bewustzijn.

Ik kom bij, hoor geblaf en zie een zwak lichtschijnsel. Rondom mij worden brokstukken verwijderd. Twee mannen trekken mij vanonder het puin, wikkelen mij in aluminiumfolie en brengen mij naar een ambulancewagen. Ik zeg hen dat ze mijn vrouw moeten zoeken. Ze verstaan mij niet en verdwijnen weer. Ik wil hen achterna gaan. Als ik uitstap zie ik haar staan. Haar glitterjurk is gescheurd. Ze wankelt naar mij toe en valt mij in de armen.
“Ja, ik wil.”