‘Je ziet er mooi uit, Marian,’ zei Herman glimlachend.
‘Dank je wel,’ zei ze verrast. Ze roerde in haar koffie en dacht: wat heb ik dat lang niet gehoord, zo’n compliment.
Gert had vaak lieve dingen tegen haar gezegd. Hij liet haar altijd voelen dat ze de enige vrouw voor hem was. Maar Herman…
‘Heb je je haar eigenlijk wel eens los?’ onderbrak Herman haar gedachten. 
‘O, niet overdag hoor, veel te lastig,’ zei ze ontwijkend.
Gert was dol geweest op haar lange haar, hij speelde er graag mee, wond de lange lokken om zijn vingers of streelde zijn wang ermee.
‘Zou je het voor mij los doen?’ vroeg Herman, hij bloosde. Ze wilde dat graag vertederend vinden, maar om de een of andere reden irriteerde het haar. 
‘Marian,’ zei Herman en hij pakte over de tafel haar hand. Ze keek hem aan.
‘Marian,’ begon hij nogmaals. ‘We kennen elkaar nu al een hele poos. En volgens mij zijn we een leuk stel samen. Onze kinderen kunnen het met elkaar vinden en we delen aardig wat interesses. Wat denk je, lieverd? Is het tijd voor de grote stap?’ 
Hij bleef haar met zijn klamme hand vasthouden. Een beeld kwam in haar op: die zweterige hand overal op haar blote huid. Ze voelde een acute afkeer.
De handen van Gert waren warm en sterk geweest. Ze had zich gekoesterd in zijn aanrakingen. Maar Gert was er niet meer, zij moest verder. Ze kon Herman toch in ieder geval wel een kans geven?
Ze keek naar hem en zag hun toekomst samen duidelijk voor zich. Gezapig, een ander woord kon ze er niet voor bedenken. Beklemd trok ze haar hand los. 
‘Nee,’ zei ze plompverloren en stond op. ‘Het spijt me Herman, je bent niet de man voor mij.’
Zijn mond viel open. Ze wachtte niet af tot hij iets zou zeggen, maar liep de lunchroom uit.
Onderweg naar het kerkhof trok ze een voor een de spelden uit haar knot. 

• Bewerken