Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#440 De ware

7 februari 2023 - 19:32

 

‘Je ziet er mooi uit, Marian,’ zei Herman glimlachend.
‘Dank je wel,’ zei ze verrast. Ze roerde in haar koffie en dacht: wat heb ik dat lang niet gehoord, zo’n compliment.
Gert had vaak lieve dingen tegen haar gezegd. Hij liet haar altijd voelen dat ze de enige vrouw voor hem was. Maar Herman…
‘Heb je je haar eigenlijk wel eens los?’ onderbrak Herman haar gedachten. 
‘O, niet overdag hoor, veel te lastig,’ zei ze ontwijkend.
Gert was dol geweest op haar lange haar, hij speelde er graag mee, wond de lange lokken om zijn vingers of streelde zijn wang ermee.
‘Zou je het voor mij los doen?’ vroeg Herman, hij bloosde. Ze wilde dat graag vertederend vinden, maar om de een of andere reden irriteerde het haar. 
‘Marian,’ zei Herman en hij pakte over de tafel haar hand. Ze keek hem aan.
‘Marian,’ begon hij nogmaals. ‘We kennen elkaar nu al een hele poos. En volgens mij zijn we een leuk stel samen. Onze kinderen kunnen het met elkaar vinden en we delen aardig wat interesses. Wat denk je, lieverd? Is het tijd voor de grote stap?’ 
Hij bleef haar met zijn klamme hand vasthouden. Een beeld kwam in haar op: die zweterige hand overal op haar blote huid. Ze voelde een acute afkeer.
De handen van Gert waren warm en sterk geweest. Ze had zich gekoesterd in zijn aanrakingen. Maar Gert was er niet meer, zij moest verder. Ze kon Herman toch in ieder geval wel een kans geven?
Ze keek naar hem en zag hun toekomst samen duidelijk voor zich. Gezapig, een ander woord kon ze er niet voor bedenken. Beklemd trok ze haar hand los. 
‘Nee,’ zei ze plompverloren en stond op. ‘Het spijt me Herman, je bent niet de man voor mij.’
Zijn mond viel open. Ze wachtte niet af tot hij iets zou zeggen, maar liep de lunchroom uit.
Onderweg naar het kerkhof trok ze een voor een de spelden uit haar knot. 

 

 

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 februari 2023 - 9:15

Mooi gedaan. Wat betreft het eind, denk ik dat onderstaande wel weg kan. (Moet je in de laatste zin nog wel wat aanpassen.)

‘Het spijt me Herman, je bent niet de man voor mij.’
Zijn mond viel open. Ze wachtte niet af tot hij iets zou zeggen, maar

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 februari 2023 - 13:27

Dag Krieltje,

Dank voor je inzending. Ik leef erg mee met Marian, dat heb je goed gedaan. Ik erger me vreselijk aan die Herman! Hier zijn dan mijn tips. 

Ik weet niet zo goed waarom Marian ineens (want zo lijkt het) een afkeer heeft van Herman. Hoe lang zijn ze samen? Heeft ze zich altijd al zo gevoeld? Waarom zegt ze nu ineens dat het over is en niet eerder? Misschien is het handig om (subtiel) iets meer informatie hierover te geven, zodat het aannemelijker wordt voor de lezer. 

Afgezien van de vragen die het bij mij oproept vind ik het een goed verhaal. Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt.

ELF

Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 februari 2023 - 13:41

Hallo Krieltje, goed van Marian dat ze nee zegt.
Voor mij hoeft de laatste zin niet. Ik vind het weglopen sterk genoeg.
Ik heb in het begin het idee, dat het de eerste afspraak is van Marian en Herman. Tot ik lees, dat ze al blijkbaar een tijdje een relatie hebben. Dat vind ik een beetje jammer.
Voor de rest een goed verhaal.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 februari 2023 - 13:59

Hoi Krieltje, de herinnering aan Gert is nog te veel aanwezig. Daar gaat Herman het niet van winnen. Mooi beschreven. 

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 februari 2023 - 17:29

Goed geschreven. Ze kennen elkaar al een poos, misschien van school. Andere lezers denken dat ze al een tijdje een relatie hebben, maar ik maak dat er niet uit op. Anders zou hij wel eerder een compliment hebben gegeven. Van mij mag de laatste zin over die knot er blijven staan. Heeft ook iets rebels. Past goed bij de lef die ze toonde.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 februari 2023 - 18:20

Dank jullie wel allemaal, voor de goede reacties. Ik vind het heel mooi dat Marion het zo leest als ik het in mijn hoofd had, maar ik kan me goed voorstellen dat Anna en Elf dat anders hebben opgevat. Voor mij iets om over na te denken. 
En uiteraard ben ik ook blij met de complimenten, van jullie allemaal!