Het was een fantastisch restaurant, dat had Olaf goed gekozen. De canard à l’orange was werkelijk zalig en de Bordeaux deed haar wangen gloeien. En wat deed hij zijn best. Glad geschoren, zijn mooiste overhemd, een jasje, nota bene een das. Stond hem best goed.

“Dat rapport kan dus in de prullenbak. Twee hele dagen aan gewerkt. En De Vries maar lachen.”

Zijn tafelconversatie liet misschien wat te wensen over. En dat praten met volle mond, ze kon er maar niet aan wennen.

“En die promotie ...”

Bij de p van promotie vloog een minuscuul stukje eend uit zijn mond. Het landde op het damasten tafelkleed.

“… daar kan ik nu natuurlijk naar fluiten. Maar genoeg over mij. Laten we het over ons hebben. Weet je wel welke dag het is vandaag?”

Ze staarde naar het vochtige stukje eend. Ze wist precies welke dag het was, Olaf was soms zo voorspelbaar. Hij beantwoordde zijn eigen vraag.

“De dag voor valentijnsdag. Dertien februari, twee jaar geleden, de dag van onze eerste …”

Hij aarzelde, stopte met praten. Ze keek naar zijn grijze ogen. Bloosde hij? Ze zuchtte en schoof haar stoel achteruit.

“Onze eerste zoen, ja. Ik moet naar het toilet.”

“Kom gauw terug, schat, ik wil … Nou ja, kom gewoon gauw terug.”

Op het toilet was het benauwd. Ze waste haar handen, liep terug, zag zijn iets kromme rug, het peper-en-zoutkleurige haar. In een een opwelling liep ze naar de uitgang. Even wat frisse lucht, dacht ze.

De kou beet in haar armen. Ze stak de weg over. Een man in een lange jas stond te roken aan de gracht. Hij zag haar en maakte een tuttend geluid.

“Ben je niet een beetje dun gekleed?”

Iets in de klank van zijn stem deed haar opkijken. Het was te donker om zijn gezicht te zien.

“Hier, neem mijn jas. Sigaret?”

Ze schudde haar hoofd, trok dankbaar de jas om haar schouders.

“Ik rook niet.”

“Nathalie? Ben jij dat?”

Rutger! De enige die haar naam ooit zo had uitgesproken, met de klemtoon op de laatste lettergreep. Haar adem stokte, haar benen werden slap. Snel gaf ze de jas terug.

“Sorry. Ik moet naar binnen.”

Terug aan tafel verontschuldigde ze zich. Olaf glimlachte.

“Het geeft niet, schat. Luister, ik wil je wat vragen. We zijn nu al zo lang bij elkaar …”

Hij haalde iets uit zijn binnenzak en knielde op één been naast het tafeltje.