#440 Een kwestie van de juiste timing
Het was een fantastisch restaurant, dat had Olaf goed gekozen. De canard à l’orange was werkelijk zalig en de Bordeaux deed haar wangen gloeien. En wat deed hij zijn best. Glad geschoren, zijn mooiste overhemd, een jasje, nota bene een das. Stond hem best goed.
“Dat rapport kan dus in de prullenbak. Twee hele dagen aan gewerkt. En De Vries maar lachen.”
Zijn tafelconversatie liet misschien wat te wensen over. En dat praten met volle mond, ze kon er maar niet aan wennen.
“En die promotie ...”
Bij de p van promotie vloog een minuscuul stukje eend uit zijn mond. Het landde op het damasten tafelkleed.
“… daar kan ik nu natuurlijk naar fluiten. Maar genoeg over mij. Laten we het over ons hebben. Weet je wel welke dag het is vandaag?”
Ze staarde naar het vochtige stukje eend. Ze wist precies welke dag het was, Olaf was soms zo voorspelbaar. Hij beantwoordde zijn eigen vraag.
“De dag voor valentijnsdag. Dertien februari, twee jaar geleden, de dag van onze eerste …”
Hij aarzelde, stopte met praten. Ze keek naar zijn grijze ogen. Bloosde hij? Ze zuchtte en schoof haar stoel achteruit.
“Onze eerste zoen, ja. Ik moet naar het toilet.”
“Kom gauw terug, schat, ik wil … Nou ja, kom gewoon gauw terug.”
Op het toilet was het benauwd. Ze waste haar handen, liep terug, zag zijn iets kromme rug, het peper-en-zoutkleurige haar. In een een opwelling liep ze naar de uitgang. Even wat frisse lucht, dacht ze.
De kou beet in haar armen. Ze stak de weg over. Een man in een lange jas stond te roken aan de gracht. Hij zag haar en maakte een tuttend geluid.
“Ben je niet een beetje dun gekleed?”
Iets in de klank van zijn stem deed haar opkijken. Het was te donker om zijn gezicht te zien.
“Hier, neem mijn jas. Sigaret?”
Ze schudde haar hoofd, trok dankbaar de jas om haar schouders.
“Ik rook niet.”
“Nathalie? Ben jij dat?”
Rutger! De enige die haar naam ooit zo had uitgesproken, met de klemtoon op de laatste lettergreep. Haar adem stokte, haar benen werden slap. Snel gaf ze de jas terug.
“Sorry. Ik moet naar binnen.”
Terug aan tafel verontschuldigde ze zich. Olaf glimlachte.
“Het geeft niet, schat. Luister, ik wil je wat vragen. We zijn nu al zo lang bij elkaar …”
Hij haalde iets uit zijn binnenzak en knielde op één been naast het tafeltje.
Ha Ostinato, heel fijn om…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Ha Ostinato, heel fijn om weer iets van je te lezen! Lekker schurend en raak geschetst tafereeltje. Lekker raadselachtig waarom Nathálie die Rutger niet aandurft. Dorps toevallig dat juist hij juist dan juist daar staat. En dan de vraag of ze met die Olaf in zee gaat. Je moet het maar durven.
Dag Ostinato, Dank voor je…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Dag Ostinato,
Dank voor je inzending. Ik heb het fragment met plezier gelezen. Ik kon me er echt een voorstelling van maken, je hebt het beeldend opgeschreven. Hier zijn dan mijn tips.
het beginstuk vind ik wat onnatuurlijk overkomen. Uit het stuk wordt duidelijk dat de twee personages elkaar al (meer dan) twee jaar kennen, maar ik krijg erg de indruk alsof ze nog niet erg op de hoogte zijn van elkaars maniertjes. Bijvoorbeeld het praten met volle mond. Na twee jaar zou ze daar toch niet meer zo bewust over nadenken? En zo heb je meerdere beschrijvingen die me in verwarring brengen.
Ook vraag ik me af waarom Nathalie nog bij Olaf is. Door het hele stuk heen lezen we dat ze een soort van aversie voor deze man lijkt te hebben. Waarom is ze dan al twee jaar bij hem? Dit komt op mij onrealistisch over.
Het is ook érg toevallig dat er (naar alle waarschijnlijkheid) een oude liefde ineens op de stoep staat. Je hebt natuurlijk maar een bepaald aantal woorden, maar ik vraag me af wat dit precies toevoegd aan het verhaal als het zo vaag blijft.
Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!
Hoi Ostinato, dat is een…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Ostinato, dat is een tijd geleden. Kruidnagel en Anna gaven al elke punten waar ik me bij aansluit. Het verhaal had van mij iets vloeiender gemogen, het leest nu meer als een opsomming. De witregels tussen elke zin doen er ook geen goed aan en dat is jammer.
Dat stukje eten dat op tafel…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Dat stukje eten dat op tafel belandt, vind ik een heerlijk detail. Ik sluit me aan bij bovenstaande commentaren, maar vind het ook door het bevreemdende op meerdere momenten, een verhaal dat me zeker pakt. Dus ja, er lijken zaken niet te kloppen, maar dat merk ik eigenlijk vooral achteraf en niet tijdens het lezen. En dat is best knap gedaan.
Veel dank voor de reacties!…
Lid sinds
11 jaar 10 maandenRol
Veel dank voor de reacties! Ik heb de aversie van Nathalie richting Olaf inderdaad te sterk aangezet, dat had wat subtieler gemogen. En ja, dat Rutger daar toevallig staat, het is wel een beetje Deus Ex Machina. Nou ja, het was leuk om weer eens mee te doen.