#437 Hemels

Morbide obesitas was het oordeel. Sindsdien wandel ik iedere dag, eet me konijns aan de rauwe wortels, kook koolhydraatarm en drink alleen nog alcohol in het weekend. Alle zoetigheid is uit mijn huis verbannen. Op dagen dat ik het moeilijk heb, zoek ik karweitjes en vandaag ga ik los op het soppen van de keukenkasten. Idioot dat je zo’n karwei steeds voor je uitschuift, terwijl het zoveel voldoening geeft.

Iets roods in de hoek van de voorraadkast trekt mijn aandacht. Een kleine verstekeling staart me met zijn rode wikkel brutaal aan. De blauwe letters DAIM schreeuwen me toe: ‘Neem mij, eet mij!’ Ik spreek mezelf streng toe, herhaal alle redenen om ervan af te blijven, maar na al dat poetsen hoor ik alleen dat stemmetje: JE HEBT HET VERDIEND!

Het diëten was tot dusver niet bemoedigend; shoppen voor een kleinere maat zit er nog niet in. Tot vandaag wist ik verleidingen te weerstaan, maar het rode papiertje maakt iets in me los.

Met trillende vingers scheur ik de verpakking open en ontbloot het karamelsnoepje. De chocola die de karamel omhult, smaakt zo vertrouwd in mijn mond en zodra het begint te smelten, voel ik hoe de endorfine door mijn lijf begint te stromen. Het is alsof de zon ineens feller gaat schijnen, de vogels harder gaan zingen; mijn energielevel krijgt een boost en een paar seconden lang voel ik me volmaakt gelukkig.

Na de chocola volgt de karamel; opnieuw een paar hemelse minuten. Het is zo verslavend lekker dat ik probeer er zo lang mogelijk over te doen voor het weggesmolten is, maar het onvermijdelijke komt veel te snel. Zodra de smaak niets meer is dan een herinnering, maken de geluksstofjes plaats voor een gigantisch schuldgevoel.
De keuken is schoon, wellicht kan de wijnkelder soelaas bieden.