#433 - Herboren

Hoi Taco, ik snap wat je met het verhaal wil vertellen, maar het kost me de eerste helft de nodige energie om te snappen wat er gebeurt. Pas als de man ontwaakt leest het meer als een verhaal. 
Het is wel een originele insteek, in die zin graag gelezen. Ik vraag me wel af of je van A.L.S. wil genezen als je daarvoor eerst 135 jaar ingevroren moet worden.

Iemand legt een deken over de man heen waarmee hij van top tot teen wordt bedekt. ---> waarmee zou voor mijn gevoel "waardoor" moeten zijn. Of: ... waarmee hij de man van top tot teen bedekt. (leest ook actiever)

de post cryo spasmen ---> ik weet niet of het een bestaand woord is, maar voor mijn gevoel moet het dan postcryopspasmen zijn.

“Ok, start het uploaden.” ---> OK of oké

Gaat u mee, dan gaan we uw A.L.S. genezen.” ---> je kunt de A.L.S. niet genezen, je kunt wel iemand van A.L.S. genezen. 

Hoi Taco, Jouw verhaal voldoet zeker aan de opdracht. Ik voelde de spanning al vanaf het begin. Wel denk ik dat je het iets strakker kan schrijven. De zeven mensen om het bed zijn duidelijk en daar verwacht ik ook een chef bij. Het woord 'chef' komt echter erg vaak terug, dat stoorde me ietwat. Moet er niet verder aan denken, ontwaken na 135 jaar, brrr.

Hi Taco,

In het begin vind ik het verhaal wat traag, veel beschrijvingen van handelingen.
De zin: Iemand legt een deken over de man heen waarmee hij van top tot teen wordt bedekt. Vind ik niet zo mooi, ik stoor me aan 'heen' en dat het dan weer rijmt met 'teen'. Het ritme is niet zo lekker.

Ik vind het leuk dat Kees van drama houdt.
Deze zin vind ik ook mooi: De psychiatrische afdeling is gevuld met pogingen die mislukt zijn. Al zou ik 'm herschrijven naar : De psychiatrische afdeling is gevuld met mislukte pogingen.
De zin met geheugendump begreep ik niet helemaal, ik zie de toegevoegde waarde niet, waarom dat gebackup moest worden.

Nu ga ik heel streng zijn, in de opdracht stond dat de gedachten van de hoofdpersoon die zich niet kan bewegen op de voorgrond moesten staan. Dat herken ik er niet in terug. Sorry dat ik zo streng ben!

Deze zin: “Gisteren is honderdvijfendertig jaar geleden.” is prachtig.
M
 

Hoi Taco

Ik dacht dat het eerst om een lijkschouwing ging van een bevroren persoon, maar het is iemand die na meer dan een eeuw uit cryo-slaap wordt gehaald.

Hoeveel zal de wereld in de tussentijd niet veranderd zijn? Zal hij er kunnen aarden? Er is natuurlijk niemand meer die hij kent. Maar hij kan tenminste aan een nieuw en gezond leven beginnen.

Misschien het begin van een roman, waarin iemand een leven moet opbouwen in de toekomst?

Graag gelezen

Hoi Taco,

Het verhaal is spannend geschreven, maar de aanloop zou van mij net iets korter mogen. De spanning is er wel, maar de uiteindelijke onthulling is naar verhouding wel kort. 
Ik vind het idee dat je een lichaam bevriest om van ALS te genezen wel erg mooi gevonden, juist omdat die ziekte het lijf zelf doet bevriezen!
Dat is zo mooi anatomisch dat het een beetje als anticlimax aanvoelt dat er vervolgens nog een aantal digitale dingen bij komen kijken: resetten... het past voor mij niet helemaal. En juist dat 'gemis' of de aftakeling van ALS die je personage heeft meegemaakt, dat zou zo mooi zijn om over te lezen, en dat lezen we helemaal niet terug.

Er zit potentie in het verhaal op zich, maar de uitwerking is het 'm helaas niet helemaal...

Groet, 

Nadine

Dank allemaal voor het lezen en jullie opmerkingen. Ik ben inderdaad de opdracht een beetje uit het oog verloren, helemaal vergeten dat de gedachten van de bevroren persoon er bij horen.

Ik ben het met jullie eens dat het verhaal niet lekker loopt. Het idee kwam doordat ik ergens gelezen heb, dat de wetenschap denkt dat het mogelijk is om ons geheugen te downloaden en ik stel me dan voor dat het dan over een tijd mogelijk is om dat dan ook weer te uploaden. Niet helemaal uit de verf gekomen.

Aan de andere kant: het is geen horror deze keer. Ik heb daar wel eerst twee andere ideeen voor moeten wegdoen, maar het is gelukt.

Grtz,
Taco 

Hoi Taco,

Zeker een interessant gegeven (jezelf bevriezen om later wakker te worden). Termen als postcryospasmen en geheugendump gaven sfeer voor mij, en natuurlijk Kees die van drama houdt.

Het verhaal zelf echter had voor mij niet zoveel drama. Het begin vond ik niet heel erg spannend, maar was ook niet gedetailleerd genoeg om echt in de technische kant te verdwijnen (soms kan dat, dat de wereld zo specifiek is dat alleen de beschrijving al de moeite waard is). Daarnaast vond ik het perspectief ook wat verwarrend, omdat het meestal derde persoon beschrijvend was, maar een paar keer kwam er een soort vertelstem die dingen als "zien we" / "laten we hem chef noemen" gebruikte.
En dan als laatste (sorry, ik ben misschien wat kritisch) is de ontknoping ook niet echt heel spannend. Eigenlijk wordt dus iemand wakker gemaakt, wat soms risico's inhoudt maar eigenlijk helemaal goed gaat, en die krijgt te horen dat het allemaal goed is gegaan. Ik denk dat deze wereld die je hier neerzet veel potentie heeft, en ik ben ook zeker geïnteresseerd in chef (en Kees natuurlijk!), maar dan mag er wel meer mis gaan en (emotioneel) wat meer op het spel staan.