Lang, lang geleden, in een land hier ver vandaan, leefde Astrid op een boerderij. Ze werd uitgehuwelijkt aan Harald, een rijke boer uit het dorp. In dit land leefden speciale wezens, nissen, die onzichtbaar waren voor de meeste mensen. Maar soms was er iemand die ze wel zag…

De oude vrouw gaf hem een zachte tik tegen zijn slaap, waardoor zijn haar omhoog stoof en langzaam weer neerdaalde. Verlegen schoof hij met zijn voet over de grond, terwijl het schaamrood op zijn wangen stond. De vrouw zuchtte en keek naar Astrid. Ze stak haar hand uit en Astrid pakte het kleine, eelten handje vast. “Ik ben Gudrun”, vertelde de oude vrouw. “En dit hier is mijn zoon Knud. Vergeeft u ons alstublieft zijn streken.”
Astrid knikte langzaam. Ze zag inderdaad gelijkenis tussen de twee, de jongen kon niet veel ouder zijn dan zij, en toch had hij al een klein, wit baardje.
“Ik ben Astrid”, stelde ze zich voor, toen ze zich realiseerde dat het toch wel erg onbeleefd was om niks terug te zeggen.
“Dat weten we al lang”, lachte Gudrun. “Wij nissen weten alles”.
Astrid zette zich neer op een stapel lege kisten.
“We weten ook waarom je hier bent”, vertelde Knud, terwijl hij ronddanste, “en we gaan je helpen”. Hij stopte met dansen en begon te boxen met een onzichtbare tegenstander.
Gudrun schudde haar hoofd. “Dit bedoel ik nou, let niet op Knud”.
Knud liet zijn tegenstander los en rende naar Gudrun. “Wat zeg je nou? Mijn fantastico-meester-geniale ideeën moet ze juist horen!” riep hij.
Astrid lachte.
“Zie je”, riep hij en hij wees naar Astrid, “alleen al hierom ben ik belangrijk!”. Hij rende naar het midden van de schuur. “We zetten een val voor Harald, en dan”, hij klom op een stapel kisten, “dan laten we hem midden in het bos alleen achter”.Knud sprong naar beneden en zette zijn rode muts recht. “En, wat vind je van mijn gigantico-geniaal plan?”.
Astrid lachte en schudde haar hoofd. “Ik vrees dat het wat ingewikkelder ligt”. 

Op dat moment werd er op de schuurdeur geklopt, en klonk de stem van haar vader door het hout.
“Tegen wie praat je, Astrid? Harald kan je elk moment komen ophalen. Je moet je omkleden”.
Astrid zuchtte, stond op en klopte het stof van haar rok. Langzaam liep ze naar de deur.
Knud rende achter haar aan, “Wat ga je doen? Je gaat toch niet trouwen met die”, hij zocht naar het goede woord, “kwal”, hij trok een gezicht alsof hij verrotte spruitjespuree at.
Ze haalde haar schouders op, een andere keus had ze niet.

Treurig keek Astrid uit het raam. Haar vader zuchtte. “Astrid, Harald is een goede partij voor jou. Hij ziet jou staan en daar moet je blij mee zijn. Je hebt niet veel kansen”.
Astrid schudde haar hoofd. “Nee, hij trouwt alleen met mij voor zichzelf. Zodat zijn boerderij groter wordt en hij meer winst maakt. Hij zal mij laten wegkwijnen”. “Kom”, fluisterde Gudrun naar Knud. Ze stond klaar met zijn jas in haar hand. Haastig snelden ze met z’n tweeën even later door de sneeuw. Z

Buiten versleepten Gudrun en Knud de stenen uit de greppel en legden ze op de weg. Knud juichte bij iedere steen en floot er een liedje bij. In de verte kwam er een boerenkoets aanrijden.

Uren later werd er aan de deur geklopt. Astrid’s vader deed geërgerd open, in de veronderstelling dat het Harald was, die veel te laat zijn bruid kwam ophalen. Hij maakte dan ook grote ogen toen hij een vreemde jonge man voor de deur zag staan.
“Goedemiddag meneer”, begon hij beleefd, “verderop op de landweg hebben wij sporen van een koets gevonden. We denken dat hij in het fjord is gereden”.
Astrids vader sloeg zijn hand voor zijn mond, pakte zijn jas en rende voorbij de jongeman naar buiten.
Astrid was op het geluid afgekomen en keek vragend naar de heer.
Hij maakte een buiging voor haar. “Gefeliciteerd”, zei hij terwijl hij wees op haar bruidskleding. “Is de bruidegom al langsgekomen?”
Ze schudde haar hoofd.
Hij wees achter zich en verklaarde de haast van haar vader. 
Astrid lachte en wees hem de weg naar de keuken.
Achter haar lachte Knud tevreden.