Vertrouwen

Het voelt niet goed. Ik geloof ook niet dat ik de afspraak vergat, zoals Patrick suggereerde. De trilling rond zijn mondhoek maakte zijn opmerking minder geloofwaardig.  
Twee dagen nascholing, waarom weet ik hier niets van?
Geruststelling zoekend kruip ik achter de computer. Onze openheid wat betreft wachtwoorden komt mij goed uit bij het openen van Patricks mailbox. Alles staat keurig in folders zodat ik de correspondentie over deze dagen snel vind.
Nascholing in Wolfheze

Patrick staat niet op de inschrijflijst. Mijn ogen scannen de namen en adressen en vallen op de naam van een waarnemend arts in zijn maatschap. Ilse Jonkmans, de vrouw die hij al maanden ophemelt. Struikelend over de opborrelende vragen in mijn hoofd sluit ik de computer.
Waar ben ik mee bezig?
Waarom dit wantrouwen?
Ze kan toch gewoon een goede arts zijn?

Uren later zit ik op de bank, mijn lege mok in mijn hand van rechts naar links draaiend. Mijn opgetrokken benen slapen. De beelden in mijn hoofd rijgen zich als een film aaneen.
Wolfheze, kom op zeg, dat is niet ver. Resoluut gooi ik wat spullen in een tas en vertrek. Het hotel ligt, zoals ik me voorgesteld had, in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze. Ik weet niet wat ik van plan ben. De aldoor repeterende vragen bezorgen me hoofdpijn.

Waarom wil ik Patrick volgen?
Wil ik hem betrappen?
Hij is me toch altijd trouw geweest?

Onopvallend neem ik plaats in de lounge en observeer de passerende congresgangers. Het duurt ook niet lang of ik zie een groep mensen langslopen. Verbazingwekkend hoe je aan houding, kleding en gedrag een beroepsgroep herkent. Vooral de nonchalance valt me op. Ik zie Patrick breed gesticulerend voorbij komen. De toehoorders hangen aan zijn lippen. Eén vrouw valt me op. Bij haar geen nonchalante houding. Zij straalt zelfvertrouwen en gezag uit. Haar donkere ogen kijken vragend in Patricks richting. Op het moment dat hij haar blik vangt, vallen zijn armen en mond stil. Samen lopen ze uit mijn blikveld.

Ik meld mij bij de receptie en krijg na het tonen van mijn ID de sleutel van Patricks kamer. Zijn koffertje ligt opengeslagen op het bed. Op het nachtkastje ligt een boek dat ik niet herken. De lichte hoop die ik had, vervliegt. Het is niet de bijbel. Het is een roman. Ik sla het boek open en lees: Dit liefdesverhaal zou het onze kunnen zijn. Voor altijd, je Ilse

In blokletters zet ik eronder:

Mij ben je kwijt!

Wantrouwen

Het voelt niet goed. Ik geloof ook niet dat ik de afspraak vergat, zoals Patrick suggereerde. De trilling rond zijn mondhoek maakte zijn opmerking minder geloofwaardig.  
Twee dagen nascholing, waarom weet ik hier niets van?
Geruststelling zoekend kruip ik achter de computer. Onze openheid wat betreft wachtwoorden komt mij goed uit bij het openen van Patricks mailbox. Alles staat keurig in folders zodat ik de correspondentie over deze dagen snel vind.
Nascholing in Wolfheze

Patrick staat niet op de inschrijflijst. Mijn ogen scannen de namen en adressen en vallen op de naam van een waarnemend arts in zijn maatschap. Ilse Jonkmans, de vrouw die hij al maanden ophemelt. Struikelend over de opborrelende vragen in mijn hoofd sluit ik de computer.
Waar ben ik mee bezig?
Waarom dit wantrouwen?
Ze kan toch gewoon een goede arts zijn?

Uren later zit ik op de bank, mijn lege mok in mijn hand van rechts naar links draaiend. Mijn onder mij opgetrokken benen slapen. De beelden in mijn hoofd rijgen zich als een film aaneen.
Wolfheze, kom op zeg, dat is niet ver. Resoluut gooi ik wat spullen in een tas en vertrek. Het hotel ligt zoals ik me voorgesteld had in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze. Ik weet niet wat ik van plan ben.
Waarom wil ik Patrick volgen?
Wil ik hem betrappen?
Hij is me toch altijd trouw geweest?

Vermoeid zoek ik een plekje in de hoek van de lounge. Hier val ik niet op en de congresgangers passeren bij het wisselen van zaal naar zaal. Het duurt ook niet lang of ik zie een groep mensen langslopen. Verbazingwekkend hoe je aan houding, kleding en gedrag een beroepsgroep herkent. Vooral de nonchalance valt me op.  Ik zie Patrick, breed gesticulerend, voorbij komen. De toehoorders hangen aan zijn lippen. Eén vrouw valt me op. Bij haar geen nonchalante houding. Zij straalt, naast zelfvertrouwen, gezag uit. Haar donkere ogen kijken vragend in Patricks richting. Op het moment dat hij haar blik vangt, vallen zijn armen en mond stil. Samen lopen ze uit mijn blikveld.

Ik meld mij bij de receptie en krijg na het tonen van mijn ID de sleutel van Patricks kamer. Zijn koffertje ligt opengeslagen op het bed.
Daar zit ik dan.
Wil ik Patrick betrappen?
Daarom heb ik hem toch gevolgd?
Onzekerheid slaat om in zekerheid. Ik had dit niet moeten doen. De basis van onze relatie is vertrouwen. Zet dat nu niet om in wantrouwen!
Ik vertrek.