#428 - Wantrouwen + herschrijf
Vertrouwen
Het voelt niet goed. Ik geloof ook niet dat ik de afspraak vergat, zoals Patrick suggereerde. De trilling rond zijn mondhoek maakte zijn opmerking minder geloofwaardig.
Twee dagen nascholing, waarom weet ik hier niets van?
Geruststelling zoekend kruip ik achter de computer. Onze openheid wat betreft wachtwoorden komt mij goed uit bij het openen van Patricks mailbox. Alles staat keurig in folders zodat ik de correspondentie over deze dagen snel vind.
Nascholing in Wolfheze
Patrick staat niet op de inschrijflijst. Mijn ogen scannen de namen en adressen en vallen op de naam van een waarnemend arts in zijn maatschap. Ilse Jonkmans, de vrouw die hij al maanden ophemelt. Struikelend over de opborrelende vragen in mijn hoofd sluit ik de computer.
Waar ben ik mee bezig?
Waarom dit wantrouwen?
Ze kan toch gewoon een goede arts zijn?
Uren later zit ik op de bank, mijn lege mok in mijn hand van rechts naar links draaiend. Mijn opgetrokken benen slapen. De beelden in mijn hoofd rijgen zich als een film aaneen.
Wolfheze, kom op zeg, dat is niet ver. Resoluut gooi ik wat spullen in een tas en vertrek. Het hotel ligt, zoals ik me voorgesteld had, in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze. Ik weet niet wat ik van plan ben. De aldoor repeterende vragen bezorgen me hoofdpijn.
Waarom wil ik Patrick volgen?
Wil ik hem betrappen?
Hij is me toch altijd trouw geweest?
Onopvallend neem ik plaats in de lounge en observeer de passerende congresgangers. Het duurt ook niet lang of ik zie een groep mensen langslopen. Verbazingwekkend hoe je aan houding, kleding en gedrag een beroepsgroep herkent. Vooral de nonchalance valt me op. Ik zie Patrick breed gesticulerend voorbij komen. De toehoorders hangen aan zijn lippen. Eén vrouw valt me op. Bij haar geen nonchalante houding. Zij straalt zelfvertrouwen en gezag uit. Haar donkere ogen kijken vragend in Patricks richting. Op het moment dat hij haar blik vangt, vallen zijn armen en mond stil. Samen lopen ze uit mijn blikveld.
Ik meld mij bij de receptie en krijg na het tonen van mijn ID de sleutel van Patricks kamer. Zijn koffertje ligt opengeslagen op het bed. Op het nachtkastje ligt een boek dat ik niet herken. De lichte hoop die ik had, vervliegt. Het is niet de bijbel. Het is een roman. Ik sla het boek open en lees: Dit liefdesverhaal zou het onze kunnen zijn. Voor altijd, je Ilse
In blokletters zet ik eronder:
Mij ben je kwijt!
Wantrouwen
Het voelt niet goed. Ik geloof ook niet dat ik de afspraak vergat, zoals Patrick suggereerde. De trilling rond zijn mondhoek maakte zijn opmerking minder geloofwaardig.
Twee dagen nascholing, waarom weet ik hier niets van?
Geruststelling zoekend kruip ik achter de computer. Onze openheid wat betreft wachtwoorden komt mij goed uit bij het openen van Patricks mailbox. Alles staat keurig in folders zodat ik de correspondentie over deze dagen snel vind.
Nascholing in Wolfheze
Patrick staat niet op de inschrijflijst. Mijn ogen scannen de namen en adressen en vallen op de naam van een waarnemend arts in zijn maatschap. Ilse Jonkmans, de vrouw die hij al maanden ophemelt. Struikelend over de opborrelende vragen in mijn hoofd sluit ik de computer.
Waar ben ik mee bezig?
Waarom dit wantrouwen?
Ze kan toch gewoon een goede arts zijn?
Uren later zit ik op de bank, mijn lege mok in mijn hand van rechts naar links draaiend. Mijn onder mij opgetrokken benen slapen. De beelden in mijn hoofd rijgen zich als een film aaneen.
Wolfheze, kom op zeg, dat is niet ver. Resoluut gooi ik wat spullen in een tas en vertrek. Het hotel ligt zoals ik me voorgesteld had in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze. Ik weet niet wat ik van plan ben.
Waarom wil ik Patrick volgen?
Wil ik hem betrappen?
Hij is me toch altijd trouw geweest?
Vermoeid zoek ik een plekje in de hoek van de lounge. Hier val ik niet op en de congresgangers passeren bij het wisselen van zaal naar zaal. Het duurt ook niet lang of ik zie een groep mensen langslopen. Verbazingwekkend hoe je aan houding, kleding en gedrag een beroepsgroep herkent. Vooral de nonchalance valt me op. Ik zie Patrick, breed gesticulerend, voorbij komen. De toehoorders hangen aan zijn lippen. Eén vrouw valt me op. Bij haar geen nonchalante houding. Zij straalt, naast zelfvertrouwen, gezag uit. Haar donkere ogen kijken vragend in Patricks richting. Op het moment dat hij haar blik vangt, vallen zijn armen en mond stil. Samen lopen ze uit mijn blikveld.
Ik meld mij bij de receptie en krijg na het tonen van mijn ID de sleutel van Patricks kamer. Zijn koffertje ligt opengeslagen op het bed.
Daar zit ik dan.
Wil ik Patrick betrappen?
Daarom heb ik hem toch gevolgd?
Onzekerheid slaat om in zekerheid. Ik had dit niet moeten doen. De basis van onze relatie is vertrouwen. Zet dat nu niet om in wantrouwen!
Ik vertrek.
Hoi Elrie, een origineel…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Elrie, een origineel verhaal en vlot geschreven. In die zin graag gelezen. De vele vragen benadrukken de innerlijke strijd van de vrouw, maar op een gegeven moment vond ik het te veel. Je vraagt bijvoorbeeld twee keer of je Patrick wil betrappen en drie keer waarom je hem wil volgen.
Het einde vind ik wat teleurstellend, te cliché. Ik had liever iets spectaculairs gehoopt. Vindt ze een slipje half onder het bed? Of juist haar foto in de opengeslagen koffer? Nu blijf ik achter met de vraag waardoor haar onzekerheid in zekerheid omslaat. De blikken die Patrick en de vrouw wisselen, leken me niet echt geruststellend.
Mijn onder mij opgetrokken benen slapen. ---> dit leest niet lekker. Misschien: mijn opgetrokken benen slapen? of: mijn benen slapen?
Het hotel ligt zoals ik me voorgesteld had in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze. ---> het hoeft niet per se, maar met een paar komma's leest deze zin beter.
Het hotel ligt, zoals ik me voorgesteld had, in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze.
Of: Het hotel ligt zoals ik me voorgesteld had, in een bosrijke omgeving even buiten Wolfheze.
Vermoeid zoek ik een plekje in de hoek van de lounge. ---> waar is ze vermoeid van? Zover was het toch niet?
Hier val ik niet op en de congresgangers passeren bij het wisselen van zaal naar zaal. ---> hier geef je veel uitleg. ---> veel uitleg in deze zin dat voor mijn gevoel compacter kan in combinatie met de vorige zin.
Onopvallend neem ik plaats in de lounge en observeer de passerende congresgangers.
Ik zie Patrick, breed gesticulerend, voorbij komen. ---> deze komma's zouden weg mogen. In de zinnen ervoor zeg je dat je aan houding en gedrag de beroepsgroep kunt herkennen. Dan is in deze zin "breed gesticulerend" niet ondergeschikt.
Zij straalt, naast zelfvertrouwen, gezag uit. ---> Het is een korte zin en dan zijn komma's al snel te veel. Hier kun je ze weglaten door te schrijven: Zij straalt zelfvertrouwen en gezag uit.
Dank Fief voor je…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Dank Fief voor je waardevolle reactie. Ik ga er nogeens voor zitten en de door jou genoemde punten proberen aan te passen.
Hallo Elrie, het wantrouwen…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Hallo Elrie, het wantrouwen van de vrouw is terecht. Daar gaat ze snel achter komen. Het verhaal is fijn geschreven al vind ik het hier en daar niet helemaal kloppen. Fief heeft er al wat over gezegd, daar sluit ik me bij aan.
Grtz,
Taco
Hoi Elrie, Het verhaal…
Lid sinds
2 jaar 2 maandenRol
Hoi Elrie,
Het verhaal leest vlot. Toch miste ik wat dynamiek, ook het einde had van mij wat verrassender gemogen.
Wel graag gelezen.
Gr. Marja
Hallo Fief, Taco en Marja, …
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Hallo Fief, Taco en Marja,
ik heb het verhaal aangepast met dank aan jullie.
Hoi Elrie, een goede…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Elrie, een goede herschrijf, toch zou ik met die laatste zin iets anders doen. Het is weinig verrassend. Natuurlijk is ze het vertrouwen in Patrick kwijt, dat is een open deur. De vraag is, wat gaat ze ermee doen? Scheurt ze het boek aan flarden? Schrijft ze er een venijnige boodschap in? Zint ze op een wraakactie? Vertrekt ze en verzint thuis een onaangename verrassing voor hem? Je kunt zoveel meer met het einde dan alleen een conclusie die wij als lezer ook al getrokken hebben.
Het is niet de bijbel. Het is een roman. ---> te veel uitleg. Deze zinnen kun je makkelijk weglaten. Dat het boek je opvalt, is al een reden om het op te pakken.
De lichte hoop die ik had vervliegt. ---> komma achter had
Wat een snelle reactie Fief…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Wat een snelle reactie Fief. Het slot is weer licht aangepast.
Ja, veel beter.
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Ja, veel beter.
Hoi Elrie, Ik zal feedback…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Elrie,
Ik zal feedback geven op 'Wantrouwen'.
Het verhaal heeft een apart verloop. Bij de meeste verhalen is het spanning en sensatie, jij laat sensatie achterwege. Een prettige afwisseling! Je hebt goed begrepen dat er niet altijd iets extreems hoeft te gebeuren (in het slot), wil het verhaal interessant zijn. Je laat de vrouw al voldoende wantrouwen beleven om de lezer geïnteresseerd te houden. En het mooie is, dat ze niks vindt, terwijl er wel aanwijzingen zijn. Betekenen die iets of juist niet? Dat weet je personage niet en de lezer ook niet. Zo'n open einde is minstens net zo belonend als een dramatische climax.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Hi Elrie, een goed verhaal…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Hi Elrie, een goed verhaal en een nog betere herschrijf. In de meeste hotelkamers liggen sowieso bijbels, dus van mij mag die blijven liggen.
@Nadine, Dank voor je…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
@Nadine, Dank voor je reactie waar ik heel erg blij mee ben. Ik herschreef omdat anderen het open einde minder geslaagd vonden. De herschrijf viel bij hen in betere aarde. Ikzelf blijf mijn eerste versie zien zoals jij hem las, dank daarvoor.
@Gi, dank voor het lezen van twee versies. De bijbel blijft erin staan.