#424 De vorige opdracht

 

De vorige opdracht

Vol spanning rende Mason naar zijn zolderkamer. Zijn voeten ramden op de treden. Boven nam geen moeite om de lichten aan te doen, maar drukte direct op de startknop van de laptop. Blauw licht flikkerde tegen zijn gezicht.

Fuck, Windows update.

Voorovergebogen op zijn bureaustoel, met zijn beide benen hupsend van de spanning, hield hij de progress bar in de gaten. 22%, 25%.

Gisteren had hij op schrijvenonline een herschreven versie van zijn verhaal “#423 De boterbabbelaar.” geplaatst. Een golf van inspiratie had hem het hele weekend achter zijn digitale schrijfmachine gehouden en onophoudelijk laten schrijven, herschrijven, hardop voorlezen, en opnieuw herschrijven. Nu echter was het verhaal goed, meer dan goed. Het gaf hem tintelingen in zijn buik.

Wat zouden de mensen zeggen? Was het de moeite waard geweest om Johns’ bruiloft hiervoor af te zeggen, en zijn vrouw te smeken filmavond te verplaatsen? Ja, het moest wel de juiste keuze zijn geweest. Zelfs al had hij zijn vrouw beloofd dat ze vandaag dan een romantische film met Kate Hudson zouden kijken, haar favorite.

Zijn buik tintelde heviger, borrelde zelfs. Het kon zomaar gebeuren, dat je opeens ontdekt werd. Had Jay-Z zich zo gevoeld, toen hij 99 problems had uitgebracht, of zou Al Pacino het hebben geweten toen hij in The Godfather speelde?

‘Kom je naar beneden?’ werd er geroepen vanaf de begane grond. ‘Schat?’

‘Ik kom eraan!’ riep hij. ‘Windows update!’

De hele maandag was een marteling geweest. Maar niet checken, niet checken! Hij had sowieso op locatie gewerkt, maar al had hij de tijd gehad om naar de website te gaan, dan nog had hij zich ingehouden. Nu, hier op zolder, kon hij in alle rust de feedback gaan lezen. Het zou ook fijn zijn om alle commentaren in één keer te kunnen lezen.

‘Schat? De pizza’s zijn bijna klaar! Ik heb de film ook al bij het begin!’

‘85%!’ schreeuwde hij terug, met een wanhoop die eerder gereserveerd was voor een man in een Kate-Hudson-Film, die haar nog net probeert tegen te houden om in dat vliegtuig te stappen, zodat hij haar de liefde kan verklaren. Mason dacht na en was ervan overtuigd dat hij minstens drie films kende waarin dat scenario haar overkwam.

100%. De laptop startte opnieuw op. Hij moest niet teveel hopen, maar het was lastig te stoppen. “Oh fantastisch”, zou er misschien staan. Of: “ontroerend, maar ook grappig!”. In ieder geval zouden er commentaren zijn als: “Wat een verbetering ten opzichte van de eerste versie!” of “Ik wist niet dat je dit in je had.”.

Hij likte zijn lippen en klikte zenuwachtig op Google Chrome. Hoe zou het zijn? Zou het een rush aan adrenaline zijn? Of zou het eerder zijn dat hij zou knikken, dankbaar voor het resultaat, en dan vervolgens in werkdrift eindelijk aan zijn roman zou gaan werken? De pagina laadde. Doorklikken naar forum, wekelijkse opdracht.

Het zou de internetverbinding kunnen zijn die haperde, maar het had ook zijn bovenmenselijke concentratie kunnen zijn: zoals een getrainde samoerai een kritieke zwaardslag van zijn tegenstander plots in slow motion ziet, zo zag Mason de webpagina langzaam laden. Het was alsof het van bovenaf werd opgebouwd en ter plekke werd geschreven. Maar daar was het dan. Hij focuste.

 

0 nieuwe reacties.

 

‘Wat?’

Hij klikte op de post zelf. Nee, nul nieuwe reacties, alleen maar reacties op zijn eerste versie.

‘SCHAT?’ werd onderaan de trap geroepen. ‘Kom je NU naar beneden?’

 

*

 

Met zijn vrouw in zijn armen at hij zijn pizza. Het televisiescherm toonde een lange, blanke man, die uit een taxi sprintte. Hij haastte zich het vliegveld op.

Op de bank naast hem keek zijn vrouw in spanning toe.

‘Je zou zoiets moeten schrijven,’ zei ze. ‘drieduizend miljoen euro bij de box office.’

‘Ja,’ zei Mason, terwijl hij zich afvroeg wat toch die druppels waren die vanaf zijn wangen op de pizza vielen. ‘misschien moet ik dat maar doen.’