#424 - Zeg het me
Ze hangt steeds zwaarder in mijn arm. Ik kijk recht in haar grote ogen, onze gezichten maar een paar centimeter uit elkaar.
“En?” vraag ik, “Zie je het?”
Ze probeert wat te zeggen, maar ik versta het niet. Haar ogen worden zo mogelijk nog groter en ze worstelt krachteloos in mijn houdgreep.
“Zeg het dan. Wat zie je?”
Ze gorgelt een beetje en ik zie angst in haar ogen opkomen. Ze stopt met worstelen en probeert zich nu juist aan mij vast te klampen.
Nee! Gaat het weer mis? “Snel! Wat zie je? Is er een tunnel? Wat zie je aan het eind? Staat daar iemand? Kom op nou!”
Maar het lukt weer niet. De angst in haar ogen wordt verdreven door een ondoorzichtig waas en ze wordt helemaal slap. Ik leg haar voorzichtig in het gras en trek het mes uit haar borst. Teleurstelling golft door me heen. Weer niet. Om wanhopig van te worden. Ik moet het weten. Ik wil me perse voorbereiden op die laatste reis. Hoe kom ik er nou achter? Geen van allen hebben er iets over gezegd. Zou er dan soms niks zijn? Dat kan ook nog, maar dat geloof ik niet. Ik heb alle verhalen gelezen en ze spreken allemaal van een tunnel. Wat is daar? Ik ben bang dat ik er niet op tijd achter kom.
Ik zit een tijdje op mijn knieën met gebogen hoofd naast de vrouw en wacht tot de teleurstelling wat wegzakt. Haar gezicht is helemaal ontspannen, de dood maakt dat je er jaren jonger uitziet. Ineens schiet er een misselijkmakende pijnscheut door mijn buik. Alsof er vloeibaar lood in wordt gegoten. Op de tast vind ik de knop van de morfinepomp en kort daarna spoelt er een weldadige doofheid door mijn verrotte lijf.
De misselijkheid van de pijn zakt weg en ik sta op. Kijkend naar de dode vrouw vraag ik me af of dit de enige manier is om er achter te komen. Uiteindelijk kom ik er toch wel achter. Uit de eerste hand, dat dan weer wel, maar dan heb ik me niet voorbereid. De gedachte doet me huiveren. Uitgesloten. Mijn hele leven heb ik me minutieus op alles voorbereid, of het om de boodschappen ging of om mijn huwelijk en dat ga ik nu ook weer doen. Het zal en het moet. Ik kan niet anders.
Naast de dode vrouw drentelt een wit hondje. Het snuffelt aan haar gezicht, gaat dan zitten en kijkt mij aan. De riem zit nog om haar pols. “Aan jou heb ik niks, je kan niet praten en ik heb geen idee of jullie door dezelfde tunnel gaan.” Het hondje draait zijn kop een beetje schuin. Best een koddig gezicht. “Ik kan je wel mee naar huis nemen, maar dan moet je over een maand of twee weer op zoek naar een nieuw baasje. Dat schiet niet op.” Het hondje geef ik een aai over zijn bol. Ik kijk om me heen en loop de nacht in.
Iemand gaat praten.
Hoi Taco, Wat een kippenvel…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Hoi Taco, Wat een kippenvel veroorzakend verhaal. Mooi opgebouwde spanning, iedereen wil toch weten wat er te zien is aan het eind van de tunnel?
Hoi Taco, wat een goed…
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Hoi Taco, wat een goed verhaal! Het begin was heel spannend, en daarna bij de onthulling van het mes uit haar borst ook grappig. Ik zit ook helemaal in het personage. Heel strak! Ik ben benieuwd naar zijn verdere avonturen.
Eén ding: bij "Naast de vrouw loopt een wit hondje." raakte ik in de war, omdat ik dacht dat er nu een nieuwe vrouw liep (zijn volgende slachtoffer), omdat ik bij die zin mij een meelopende vrouw voorstel.
Hoi Taco, Wat een boeiend…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Taco,
Wat een boeiend verhaal! Het doet me een beetje aan de film/boek Perfume denken. Ook daar is er een personage dat gewetenloos moord om iets te verkrijgen of om iets te begrijpen.
Juist omdat deze moordenaar vanuit een obsessie aan het moorden is, laat je me wel met de vraag zitten hoe het kan dat hij maar niet wordt opgepakt. Het is geen essentieel deel van het verhaal dat je wil vertellen, dus het hoeft er niet per se in. Maar toch ;)
Ik word nieuwsgierig omdat zo iemand die moord om het mysterie van de dood opgelost te willen zien, waarschijnlijk erg eenzaam is, dan wel zeer op zichzelf is. Is dat misschien de reden dat hij daarom zo naar de dood 'op zoek' is?
Ik wil maar zeggen: over dit personage kan je - als je dat zou willen- veel meer schrijven. Dat is voor dit verhaal niet nodig, want het heeft al meerdere 'lagen' en het leest erg prettig. Misschien is het een idee om over dit personage een kleine serie te maken van zijn moorden en hoe hij zich daarbij voelt?
Dan is er nog het 'praktische' punt: als hij zoveel moord en behoefte heeft aan planning, hoe kan het dan dat hij het blijkbaar oké vind om steeds te moeten vluchten? Als je iets niet kan voorspellen, is het wel hoe het is om op de vlucht te zijn... Dit vind ik niet storend, want je verhaal is qua opbouw en beschrijving prima. Dan valt zoiets onder creatieve vrijheid. Maar wat ik wel een (heel klein!) beetje mis, is die paniek daaromheen. Hoe koelbloedig hij ook moordt, je laat duidelijk zien dat deze man ook andere angsten heeft. Die mag je gerust benoemen.
Maar zoals gezegd: dit is een heel goed verhaal. Het leest prettig, is mysterieus, zet je aan het denken en het is origineel, zowel in opbouw als inhoud.
Heel goed gedaan!
Groet,
Nadine
Wat een akelig verhaal zeg!…
Lid sinds
2 jaar 2 maandenRol
Wat een akelig verhaal zeg! Je moet maar op het idee komen. Goed geschreven, het leest vlot door, ik bleef geboeid.
Taco, wat een fantasie! Dit…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Taco, wat een fantasie! Dit kan zo dienen als een script voor een filmscene. Ik beaam de opmerking van Karel over het hondje dat naast de vrouw loopt. Als je loopt door 'liep' vervangt klopt het beter in het verhaal. Deze zin "Uiteindelijk kom ik er toch wel achter. Uit de eerste hand, dat dan weer wel, maar dan heb ik me niet voorbereid." begrijp ik niet, maar dat zal mogelijk aan mij liggen. De passage met de morfinepomp mag m.i. wat meer benadrukt worden. Zeer graag gelezen, ik ril nog een beetje.
Elrie, Karel123, Nadine,…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Elrie, Karel123, Nadine, Jacoba en Gi: Erg fijn om te lezen dat het verhaal goed gelukt is. Het stimuleert me om deze donkere kant verder te onderzoeken. Ik heb de tip van Karel en Gi ter harte genomen en de laatste alinea een beetje aangepast.
@Gi: Met "uit de eerste hand" bedoel ik dat hij binnenkort zelf sterft en dan gaat hij het zelf meemaken.
Grtz,
Taco