[De Onverzonden Brief V2]

Nooit meer

De oncoloog is vriendelijk maar gedecideerd. Verdere behandeling is niet meer mogelijk, tenzij ik mee wil doen aan een dubbelblind onderzoek voor medicatie. Het middel zou mijn leven een paar maanden kunnen verlengen. Beslissen hoeft niet meteen, wel snel. Ik beloof  deze week te bellen.

Bedremmeld loop ik de ziekenhuisgang in. Mijn stekeltjes onder mijn pet vragen om lucht. Ik zet hem even af, op deze afdeling hoef ik me niet stoer voor te doen. Ik ga even zitten, voel me nog niet sterk genoeg om naar buiten te gaan. Terug naar huis wil ik niet. Jaap steekt zijn kop in het zand. Hij wil geen slecht nieuws meer horen. Het voelt alsof mijn eens zo sterke man mij al losgelaten heeft.

Er vliegt van alles door mijn hoofd. Wat moet ik verder, wil ik nog behandeling? Ik wil geen proefkonijn zijn, maar andere mogelijkheden zijn er niet. Opgeven, is dat wat ik wil? De tranen vechten zich een weg naar buiten, ik slik ze in, wil hier niet huilen. Ik bel Louise met wie ik al sinds mijn jeugd lief en leed deel. Het verbaasde me wel van haar, dat ze niet mee wilde naar mijn afspraak. Een reden gaf ze niet, terwijl ze altijd roept dat ze alles voor me opzij zet als dat nodig is. Was het niet duidelijk, mijn angst voor dit gesprek?

'Kom, natuurlijk heb ik tijd voor je,' zei ze toen ik belde. Waarom ik haar nodig heb hoefde ik niet uit te leggen. Met een grote glimlach, die haar gezicht verwarmt, opent ze even later de deur.
'Kom erin. Koffie, Suus?'
Ze weet dat ik die niet meer drink sinds ik er geen koekje maar misselijkheid bij krijg.
'Even vergeten, sorry hoor. Wat kan ik voor je betekenen?'
Ik slik, een traan biggelt over mijn wang.
'Kom kom, erger kan het toch niet worden? Je houd je zo goed staande.'
Nog voor ik iets kan zeggen, ratelt Louise door. Toevallig had ze een verhaal gelezen over een vrouw met een ziektegeschiedenis zoals de mijne.

Ik krijg er geen woord tussen. Haar verhaal interesseert me niet. Ik wil steun, begrip, mijn verhaal vertellen en een arm om me heen. Janken wil ik.
'Ik ga, Louise.'
Eindelijk kijkt ze me aan.
'Maar je zat toch ergens mee?'
'Niet belangrijk,' zeg ik de keuken uitvluchtend.

 

De onverzonden brief V1

Louise,

Ik belde je na enige aarzeling. Je had me al zo vaak op het hart gedrukt dat te doen. Je zou er voor me zijn, me helpen, me aanhoren. Alles wat in je macht lag om mij te helpen. Dat moment kwam gisteren. Ik zag het niet meer zitten. Mijn oncoloog stelde weer een nieuwe behandeling voor. Pijnbestrijding, niet levensverlengend, wel een behandeling waarvan de effecten nog niet bewezen zijn.
Mij nog een keer proefkonijn voelen. Waarom, wat heeft het nog voor zin? Mijn vonnis is al geveld. Ik kan niet meer, ik geloof dat ik ook niet meer wil. Ze gaf me de tijd om erover na te denken, maar met de boodschap snel te beslissen.
Bij Jaap kan ik niet terecht. Hij bevriest tegenwoordig bij elk bericht dat ik krijg. Ik begrijp dat hij de moed ook laat zakken, ik begrijp het echt, maar help me beslissen. Doe wat.
Bij jou zocht ik steun, begrip, huilen, praten, een arm om me heen.
'Kom, natuurlijk heb ik tijd voor je,' zei je toen ik belde. Waarom ik je nodig had hoefde ik niet uit te leggen. Je opende de deur, een grote glimlach verwarmde je gezicht.
'Kom erin. Koffie, Suus?'
Je wist dat ik die niet meer dronk, sinds ik er geen koekje maar misselijkheid bij kreeg.
'Even vergeten, sorry hoor.'
Voor jezelf zette je koffie, mij bood je niets meer aan. We kennen elkaar al zo lang, ik zei er niets over.
'Wat is er Suus? Wat kan ik voor je betekenen?'
Ik slikte, een traan biggelde over mijn wang.
'Kom kom, erger kan het toch niet worden? Je houd je zo goed staande.'
Nog voor ik een antwoord bedacht, ratelde je door. Toevallig had je een verhaal gelezen over een vrouw met een vergelijkbare ziektegeschiedenis.
Weet je hoe dat voor mij voelde, dat hele verhaal over een ander? Je gaf me geen kans je te onderbreken. Ik voelde dat ik me langzaam voor je afsloot, het verhaal niet absorbeerde. Ik stond op.
'Ik ga, Louise.'
Eindelijk keek je me aan.
'Maar je zat toch ergens mee?'

Terug thuis was ik zo moe. Teleurgesteld dat ook jij er niet voor me bleek te zijn. Wat moet ik nu? Aan jou zal ik dat niet meer vragen.