Hallo Jacoba, Ik zie dat je net op dit forum zit, van harte welkom. Je schreef een zeer fantasievol verhaal, ik las het met een glimlach. Verheug me op je volgende inzending.

Hoi Jacoba, een leuk verhaal. Ik zie de situatie zo voor me. Inderdaad twee gezichten.
De laatste alinea vind ik minder. De "kassamedewerker" is niet geslaagd in haar opzet. Ik geloof niet dat ze dan netjes blijft en de hp een fijne dag wenst. Een grove belediging zie ik eerder voor me. 
De laatste zin kun je weglaten. Het is overbodig om te vertellen dat ze zo snel mogelijk naar huis gaat om zich te verschonen. Dat is wel duidelijk.
Verder met plezier gelezen.

zegt ze. “Die mag u aan mij geven, mevrouw”. ---> de punt achter ze moet een dubbele punt zijn en de punt op het einde hoort vóór het ah-teken.

De lift stopt, de deur zwaait open.  ---> ze zijn er wel, liften met een gewone deur, maar meestal zijn het deuren die openschuiven. Ik denk dat je die eerder ziet in een flatgebouw.

Ja, Jacoba, dit is een sterk einde. Je voelt de dreiging. Goed gedaan.
klein dingetje nog:
aangeklemd zie  ---> tussen twee werkwoorden die niet bij elkaar horen, hoort een komma.

Hoi Jacoba, mooi beschreven situatie, ik zie die dief zeker voor me. Mijn oma heeft praktisch zoiets meegemaakt, en is ook door het lint gegaan :) (waarop ze zijn vertrokken). Ze kreeg later nog een bloemetje, waar ze heel blij en trots mee was. 

Qua dingetjes:

- “Geen probleem, kleine moeite mevrouw.” -> Deze zin kon ik niet onsympathiek horen, ook al klinkt hij als een ongeinteresseerde kassamedewerkster. Misschien zegt de dief niets, en sluiten de deuren van de lift zich? Of de dief zegt het, maar kijkt eerder onrustig om zich heen dan dat ze de woorden kijkend naar de hoofdpersoon uitspreekt? 

- Ik hoor het harde klakken van haar hakken in de hal. -> het klakken van haar hakken echoot in de hal. (of iets anders. Maar ik zie .. / ik hoor ... is vaak beeldender als je het direct schrijft. Met mijn tas tegen mijn borst geklemd zie ik ... heeft wat mij betreft wel weer een functie, omdat het daar ook belangrijk is dat we de hoofdpersoon nog steeds verstard zien staren.)

Dag Jacoba, 

Bedankt voor je inzending en welkom op het forum. Ik vind dat je de karakters in je verhaal goed hebt neergezet. Dat komt mede doordat er een zeker contrast aanwezig is waardoor de personages levendig worden. Ik heb ook een aantal tips voor je: 

Ik denk dat je sommige dingen wat kan uitvergroten. De hoofdpersoon voelt zich niet op haar gemak. Dat is denk ik een vrij belangrijk element in het verhaal. Door te laten zien wat er gebeurt (kijkt ze weg, voelt ze zich onrustig, laat ze van de zenuwen iets vallen, valt er een ongemakkelijke stilte? En wat zegt haar intuïtie​​​​? Heeft ze spijt dat ze is uitgestapt of zegt ze tegen zichzelf dat ze zich niet zo aan moet stellen en dat die alleen maar mevrouw vriendelijk is?). Dit geeft je ook de kans om de lezer eventueel op een dwaalspoor te zetten, zodat het wat minder abrupt en voorspelbaar overkomt. 

De laatste alinea begint erg sterk. Ik zie echt voor me hoe die vrouw dat woord uitspreekt. Ik zou hier misschien een andere reactie van de hoofdpersoon neerzetten. Ikzelf zou het bijvoorbeeld eigenaardig en daardoor interessant vinden als ze van schrik in lachen uit zou barsten, dat geeft net even een andere, luchtige energie aan het verhaal. Maar dit moet je wel goed inleiden. Het is een persoonlijke voorkeur, maar dit soort ‘onverwachte’ dingen kun je op meerdere plekken in je verhaal toevoegen.

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!

Ha Jacoba, prachtig, spannend verhaal. Een pistool dat uit twee helften zandtaartvormpjes blijkt te bestaan! Wat een opluchting. Graag gelezen.