Hoi Elrie, de herfst heeft op een aantal van ons een negatief effect, lijkt. Ook jouw verhaal heeft iets treurigs. Wel mooi verwoord. De zinnen zouden van mij wel iets vlotter of actiever mogen, maar dat is wellicht een kwestie van smaak.

Ik vereenzelvig me met dit bos. ---> deze zin voegt voor mij niets toe. Vereenzelvigen is dat je jezelf met iets identificeert, maar je verklaart hier niet hoe je jezelf identificeert met het bos.

Voor ik mijn wandelschoenen aantrok heb ik hem bij de peuterspeelzaal gebracht.  ---> ik begrijp wat je hier bedoelt te zeggen, maar het leest alsof je hem eerst naar de peuterspeelzaal bracht en daarna je schoenen aantrok. En volgens mij moet het zijn: naar de speuterspeelzaal bracht.
komma tussen aantrok en heb> 
Misschien: Voor ik mijn schoenen omruilde voor wandelschoenen, bracht ik hem naar de peuterspeelzaal.

Ik hoop dat ze me later herinneren, dat ik iets betekend heb voor de kleinkinderen, die nu mijn alles zijn.  ---> deze zin klopt niet helemaal, maar misschien lees ik hem verkeerd. 
Actiever lees het: dat ik iets betekende voor de kleinkinderen. Hulpwerkwoorden stropen de zin vaak.  

Bang om hem niet groot te zien worden, zijn eindexamen, werk, liefdes te moeten missen.  ---> mooier zou zijn: Bang dat ik hem niet groot zie worden, zijn eindexamen, werk en liefdes moet missen.

Au, die eikel koos mijn hoofd als landingsbaan. --> zo na de vorige zinnen, leest het bijna alsof je het over je kleinkind hebt. Misschien: Au! Een eikel koos mijn hoofd als landingsbaan.

Hoi Elrie, een goed geschreven somber verhaal over iemand die bang is voor de leegte verderop in het leven. Ik kan me er goed mee relateren.

Grtz,
Taco

Elrie, een beklijvend verhaal heb je geschreven. Zoals Fief schrijft, gaan veel mensen in de herfst mijmeren over het bestaan en de toekomst. In de tijden die wij nu beleven is het inderdaad moeilijk om positieve noten te vinden die ons kunnen opvrolijken. Kleinkinderen zijn nog onbevangen en kunnen je daar zonder twijfel mee helpen. 

Ook een midlifecrisis in het bos. Mooi verwoorde mijmeringen.

“Au, die eikel koos mijn hoofd als landingsbaan.” Deze zin breekt voor mij de sfeer die je hebt opgeroepen, misschien omdat de toon hiervan eerder komisch is en ik dat moeilijk vind rijmen met de melancholische toon van de rest van het verhaal.

Graag gelezen.

Hoi Elrie, mooi verhaal, we leven met deze oma mee. Ook een mooie symboliek dat ze nog voetstappen achterlaat in het bos, maar zich zorgen maakt hoe lang dat nog duurt. Ik sluit me aan bij de opmerking van Emily. De vallende eikel breekt de sfeer wat voor mij, en ik mis de symboliek ervan. Misschien kan je overwegen er iets anders van te maken: haar favoriete bramenstruik heeft geen bramen meer, ze ziet haar voetstappen verdwijnen, iets anders dat het bos laat zien dat verbonden is aan haar mijmeringen?

Ik vind de eikel juist wel leuk bedacht. Het onderbreekt haar gedachten en tegelijkertijd bevestigt het haar gemoedstoestand. 

Ha Elrie, mooie mijmeringen over het ouder worden. Gerelateerd aan de kleinkinderen. Mooie opbouw, eerste stukje over het bos, dan een stuk over eigen gedachten en tot slot brengt de vallende eikel je weer in het hier en nu. Goed gedaan, graag gelezen.

Ook ik zie de vallende eikel als een onderbreking van haar gedachten en een heel kleine tegenslag in de lijn van het verhaal. Het valt niet mee, de teruglopende kracht en het einde in zicht.