Nel mezzo del cammin di nostra vita – in het midden van onze levensweg. Het zinnetje blijft in mijn hoofd spoken, terwijl ik de oude eik bewonder.  Dit is mijn favoriete plek in het bos, bij deze imposante eik met zijn wijde, kronkelende takken en gegroefde schors. Hier kom ik, als alles me weer even te veel wordt.

Het midden van mijn levensweg, daar ben ik nu aangekomen. Gisteren is mijn jongste dochter getrouwd, de oudste woont al twee jaar alleen. Mijn twee schatten het huis uit. Ik staar naar de groenachtige paddenstoelen die onder de eik groeien en een mooi contrast vormen met de gele en rode herfstbladeren. Er hangt een lichte, weeïge geur. Ik voel een vage irritatie omdat het vervolg van de zin mij niet te binnen wil schieten. Of is het irritatie met mijn levensweg?

Ik denk terug aan mijn huwelijk. Zesentwintig jaar liefdeloze samenwoonst met een eeuwige mopperaar. Klinkende ruzie hadden we nooit, nee, we hielden de schijn op, voor de kinderen. Maar zijn pesterijen blijven in mijn hoofd rondtollen. De roze vaas van mijn overleden grootmoeder, die hij “per ongeluk” brak. Zijn dure voetbalabonnement, dat automatisch werd verlengd, terwijl er voor mijn yogalessen geen budget meer over was. De overlijdensbrief van een vriend die hij “vergeten” was aan mij te geven, zodat ik mijn vriendin met blozende kaken moest uitleggen waarom ik niet naar de begrafenis was geweest. Het eeuwige geklaag over het eten. En natuurlijk af en toe een andere vrouw. Maar ik zei niets. Nooit. Voor de kinderen, weet je wel.

Ik bedenk hoe de rest van mijn levensweg er uit zal zien. Dag in dag uit, jaar in jaar uit alleen met hem in een leeg huis, terwijl hij met zijn geniepige oogjes mij overal volgt.

Ik pluk een handvol paddenstoelen. Nu nog vlug even naar de winkel voor rijst en dan krijgt mijn echtgenoot vanavond heerlijke risotto met bospaddenstoelen.