Ze hadden een klok moeten ophangen. Ik heb geen idee hoelang ik al sta of, en dat wil ik echt weten, hoe lang ik nog moet. Ik tel langzaam tot zestig. Weer een minuut voorbij van de vierhonderdentachtig van mijn shift. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken. Maar ja, denk maar eens aan niks. Lastig. Mijn gedachten dwalen af naar het ontbijt van vanmorgen. Ik neem altijd de Full English met extra bonen, dan prak ik de bonen door de eieren en schuif dat met toast naar binnen. Die calorieën train ik er wel weer af.

Sohee! Dat is een lekker wijf! Mooie benen, lekker kort zwart jurkje en een boezem waar ik onrustig van wordt. Ik maak oogcontact, maar zij kijkt snel weer naar de kist.

Acht uur staan is tot daar aan toe, maar niet bewegen is het moeilijkste deel. Mijn darmen rommelen en ik voel een scheet opkomen. Kut. Ik knijp mijn billen strak tegen elkaar en voel dat de druk weer wegzakt. Dat scheelde weinig.

Kijk ze nou toch eens schuifelen allemaal. Wat een sukkels. Ik hoorde dat sommigen wel vijftien uur in de rij hebben gestaan en dat om precies drie seconden naar een doodskist te kijken terwijl je deze poppenkast de hele dag op de TV kunt volgen. Zak chips erbij, prima.

De scheet heeft het nog niet opgegeven en maakt zich weer nadrukkelijk kenbaar. Dat ding tegenhouden zonder zichtbaar te bewegen is echt moeilijk. Heel langzaam laat ik hem tenslotte gaan, gelukkig zonder geluid. Stel je voor dat je hier, op deze plek, op deze dag, er eentje knetterend laat vliegen. Dan is je carrière wel klaar denk ik.

Wow, ik ruik hem wel en aan de reacties voor me te zien, ruiken zij hem ook. Misschien denken ze wel dat die putlucht uit de kist komt.

Waarschijnlijk vinden zij mij ook een sukkel, wie gaat er nou vrijwillig urenlang onbeweeglijk bij een kist staan. Veel van mijn collega’s vinden het een eer, dat zijn van die types die nog echt hun leven zouden geven voor God en Vaderland. Ik vind dat achterhaalde onzin. Persoonlijk doe ik het voor de extra vrije dag.

Mijn darmen rommelen weer en deze keer voel ik dat de aandrang niet uit gas bestaat. Hoe weet je dat nou zo precies? Hoe komt het dat we precies voelen of het een scheet is of een drol? Ik kan zelfs voelen of het een stevige is of juist een natte. En ik dit geval is het er eentje uit de laatste categorie. Ik knijp zo hard dat ik er bijna van sta te trillen. Het zweet breekt me uit. Ik ga dit niet houden. Ik begin in paniek te raken, ik mag hem echt niet laten schieten. Niet alleen voor de herrie, maar zeker ook om mijn ondergoed schoon te houden. Jezus, dit gaat mis. Wat nu? Hoe los ik dit op?

Ineens weet ik het. Ik doe mijn ogen dicht en in het zicht van miljoenen mensen voor de TV laat ik me voorover vallen.