#419 - Gêne

Het is een klote gevoel, het zit van nature in ons en is bedoeld om te voorkomen dat we uit de groep verbannen worden. Het zorgt ervoor dat ik mijn best blijf doen om onderdeel te blijven van de sociale groepen waartoe ik behoor. Of denk te behoren. Het is waarom ik ineengedoken achter mijn computerscherm me verschuil alsof mijn collega’s geweren op mij richten en de 32 inch Dell het enige object is dat hun kogels kan stoppen.

‘Tony, lig je te slapen?’ roept John, de bullebak van Sales. ‘Haal mijn presentatie van de printer en knijp je aars dicht.’ Suzy lacht. Arianne ook. Marcel fluit en klapt zijn handen. Is het mijn fout dat ik naar mijn Corona reikte tijdens de kerstdinerspeech van de baas en dat mijn billen besloten trompet te spelen? Ik kan er toch niets aan doen dat mijn moeder traditioneel bruine bonen klaarmaakt als lunch? Een soortgelijk incident overkwam me in de kerk op kerstmisavond. Kindje Jezus was net geboren in de stal en een groene wolk ontsnapte uit mijn twaalfjarige derrière met zoveel grandeur dat zelfs de koster zijn orgelspel het niet kon overtreffen. En tot overmaat van ramp zat de koster met diarree op het toilet en was het aldus muisstil in het kerkgebouw. Jarenlang verschool ik me achter de rechtersteunpilaar en haalde ik de hostie met een overrijpe tomatenkop.

Ik steek mijn overrijpe tomatenkop boven mijn beeldscherm. John staart naar mij alsof ik een capibara ben die net een zevenling uit zijn anus perste.

Dat gevoel blijft bestaan als je het voor jezelf houdt. Ze verliezen hun kracht als je ze uitspreekt. De baas en al mijn collega’s gaapten als doven die voor het eerst een wind hoorden.

‘John,’ zeg ik, ‘ik wil er graag over praten.’