#417 Demasqué

De dansvloer ligt weids en leeg voor me. Het orkest is nog druk bezig met de soundcheck. Naast mij staat de scheidsrechter, onberispelijk gekleed in een zwarte smoking. Waar de deelnemers zijn getooid met de meest extravagante hoeden en pruiken prijkt bij hem slechts een strakke scheiding in het grijze haar. Bemoedigend knikt hij naar me. Ik geef hem een knipoog. 

De eerste tonen van de Blumenwalzer van Tschaikowsky worden ingezet. Mijn vrouw, Anna, komt naar mij toegelopen. Onder een torenhoge pruik met wit krullend haar prijkt een babymasker. Achter het onschuldige gezicht zie ik nog net haar groene ogen die me gespannen aankijken. Zelf draag ik een Venetiaans Casanovamasker met bijpassende tricorn hoed. Elegant rijkt mijn vrouw me haar hand aan. In een vloeiende beweging geef ik een handkus en zodra de wals op stoom komt zwieren we de dansvloer op.

De ruimte is volledig gevuld met dansende paren die volledig in elkaar opgaan. Met soepele passen bewegen wij langs de andere deelnemers. De scheidsrechter houd ik continu in het oog. Bij iedere draai kruisen onze blikken. Met een paar subtiele passen beweeg ik naar de rand van de dansvloer. Mijn blik is strak gericht op een paar dat voorzichtig rond schuifelt. Zelfs door de maskerade heen zie je nog dat de vrouw verveeld is. Onrustig hupst de man heen en weer terwijl hij met de grootst mogelijke moeite probeert om niet op haar tenen te staan. We blijven naast het stel dansen. De ongelukkige man doet verwoede pogingen om de wals op gang te houden. Bij iedere pas verslapt de aandacht van de vrouw verder. Dan maak ik oogcontact met de verveelde vrouw. Ik beweeg grootser om haar aandacht vast te houden. Onderwijl manoeuvreer ik haar kant op totdat we elkaar bijna raken. Vlak voordat het zover is knik ik naar de scheidsrechter. Hij komt meteen aanlopen en tikt de man op de schouder. 

Terwijl het stel afdruipt bevinden Anna en ik ons al midden op de dansvloer. Vanuit alle kanten dienen zich nieuwe slachtoffers aan. Even zoek ik de luwte op. Ik voel het hoofd van Anna op mijn schouder rusten. Ik kan alleen maar vermoeden hoe ze gelukzalig wegdroomt. Dan krijg ik mijn volgende vangst in zicht. Een ruziënd echtpaar. Waar het over gaat kan me niet schelen. Doelgericht voer ik mijn stappenplan uit. Dichtbij komen, aandacht trekken, contact leggen en pronken. Als de kibbelende echtelieden even inbinden sla ik toe. Eén knik naar de scheidsrechter en hun zwanenzang wordt beëindigd. Zo schuim ik deze avond de dansvloer af. Lichtvoetig en sluw.

Tijdens de pauze gunnen we onze vermoeide lijven even rust. Voldaan maak ik toilet. Ik beoordeel mijn spiegelbeeld terwijl ik mijn kleding schik. Uitstekend luidt de uitslag. Het goud rondom het masker schittert in het licht. De veer op mijn hoed staat nog fier overeind. Op de achtergrond begint het orkest weer te spelen. Ik strijk de laatste vouwen glad en begeef mij naar de zaal. 

Alle paren, ook die zijn afgetikt, staan weer op de dansvloer. Anna heeft alleen een lege stoel achtergelaten. Als ik dichterbij kom ontwaar ik ergens in het midden van de massa haar hoge witte pruik. Dan vang ik een glimp van haar op. Ze heeft een nieuwe danspartner gevonden, de onbeholpen man die als eerste het veld moest ruimen. Als ze dichterbij komt zie ik dat ze niet meer haar babymasker opheeft. Ze draagt nu een Guy Fawkes masker. Haar priemende groene ogen en kille glimlach boren door mijn ego. Ik herpak me en loop op haar af. Dan voel ik een tik op mijn schouder. Als ik achterom kijk staar ik in de strenge blik van de scheidsrechter. Met een kort knikje dirigeert hij me naar de lege rij stoelen. Beduusd kijk ik naar de dansvloer waar iedereen plezier lijkt te hebben. Dan druip ik af.