De vader van Giovanni is een reus. Hij roept me. Hij heet Gatto.
'Ja?' Ik zit voorin. De toerbus zoekt de snelweg. Ik draai me om.
'Wat ik nou niet snap,' zegt hij – hij slaat zijn arm om Giovanni heen – 'ik snap niet dat jij zo goed kan zingen.'
Gatto is geen eikel. Het zal wel. 'Bedankt,' zeg ik. Het is zijn eerste tournee met Gio en mij en de rest.
Hij maakt zijn zin af. 'Want je praat echt heel binnensmonds.'
Giovanni kijkt me niet aan. ‘Pa, stop daarmee.’
Dat durft hij tegenwoordig. 
Ik denk terug aan de vorige dag.

Het stof woei op bij iedere stap die we zetten; toch bloeide het fruit en glooide het natte gras rondom tot aan de verten. De zon weerscheen in de dauw op de tuin. De deuren van het kerkje stonden wijd open. Eerst sleepten we de koffers naar het podium en leegden we de bus. Daar gingen we uit elkaar: de band en het koor repeteren gescheiden tot aan de soundcheck.

Het applaus tijdens deze tournee is een ritme, van obligaat en aarzelend tot oprecht en tot passie als donder, eerst het beeld en dan het geluid. Zo overviel het me, die avond meteen na het concert. De meisjes scandeerden mijn songtitel met een zwaar Duits accent. Bovendien werd ik verblind door het spotlicht en dreunde de energie van het concert nog door mijn lichaam.

'Je moet naar voren,' hoorde ik. Ze duwden me het koor uit. Er klonk gejuich toen ik mijn hand opstak en glimlachte. Ik was nog steeds bang dat ik me vergiste: dat ze een ander lied bedoelden. Iets te aarzelend zette ik in op de tonen van Gio. Papa Gatto's gitaar stuwde het refrein op en ik zweefde weg naar een waas van overgave. Zo virtuoos klinkt alleen een professional; ik niet. Maar ik was het lied, ik kreeg het applaus, de kick, de liefde. Misschien zit dat hem dwars, die Henkjan Smits. Ik ben ook weer niet zo'n podiumdier dat zijn band omstandig bedankt, en het was mijn plaats niet.

Gio had geen keus. Voor mij zat het conservatorium er niet in. Te duur, te zwaar, te vreemd, te eng. Bij Idols zingt rijp en rauw fabelachtig. Als je er niet stiknerveus van wordt, is het niet de moeite waard, zong een deelnemer daar in het Engels, en ze werd weggehoond. Dan ben ik graag tevreden met het applaus voor een lied dat me draagt, of misschien was het bestemd voor de beroeps.

Als Gatto snakt naar applaus, zit hij hier goed. Desnoods proxy. Mooi woord vind ik dat, net als 'katalysator.' De ypsilon, de betekenis, de geheimzinnigheid, de dubbelzinnigheid. Zegt iets over mij, dat klopt, Gatto, en ook iets over jou. De vraag is of je een instrument kiest of gaat zingen. De vraag is of je goed zingt. Die keuzes hebben we gemaakt, Gio en ik, al jaren geleden. Bemoei je er niet mee.

Weer thuis vraag ik het aan mijn zangleraar. Want je hoort je eigen stem alleen indirect – via een speaker of een publiek. Hoe iemand die klank ervaart blijft jou een raadsel. Mensen zeggen dat je goed bent. Je leert een paar technieken. Het is je performance, je blik, je pose. Soms luister ik mezelf terug en ligt het gewoon aan mijn gemoedstoestand van het moment, mijn perceptie. Feitelijk ben ikzelf doof voor mijn pure stemgeluid, en mijn leraar is mijn tolk die me de waarheid opbiecht; maar bij vertalen gaat altijd een deel verloren. Alleen de liefde voor muziek is de taal.
Hij glimlacht. 'Het is haat en nijd, laat het gaan.' Had ik al gezegd dat hij mijn goeroe is?