Ik haast me naar binnen. Snel, nu Bas nog op zijn werk is. Voor de zekerheid check ik nog een keer het huis. Nee, ik ben echt alleen. In de keuken zet ik de tas op het aanrecht neer. Voorzichtig, alsof er antiek porselein in zit. Met twee handen til ik onze nieuwe aanwinst eruit en zet haar op het marmer.

‘Welkom thuis, Jewel’, fluister ik.

Ik had over haar soort op internet gelezen. Een mooi ras, makkelijk in de verzorging maar lastig verkrijgbaar. Ze komen uit het bijzondere Madagaskar. En als ze groot genoeg zijn, had ik Bas enthousiast voorgelezen, dan schieten ze na de bloei hun zaden in het rond. Zo eentje wilde ik ook!

‘Alles leuk en wel’, had hij streng gereageerd, ‘maar er komt hier niks in huis wat zaad door de kamer schiet.’

Ondanks zijn waarschuwing was ik stiekem op zoek gegaan naar iemand die stekjes verkocht. Bas toonde meestal zo weinig interesse in onze groene gezinsleden, hij kon toch de ene soort niet van de ander onderscheiden. Dus was ik vanochtend naar de andere kant van de stad gefietst. Er was een dame die nog wel een jong exemplaar voor me had.

En nu heb ik mijn eigen Jewel in handen. Met een vinger volg ik het lichte lijnenspel van de bladnerven. Een moment bewonder ik de stevige donkergroene blaadjes die samenkomen op een smal houtachtig stammetje. Net een klein parasolletje.

Maar ik mag niet te lang treuzelen. Ze moet geïnstalleerd zijn bij familie Groen in de vensterbank vóórdat Bas thuiskomt. Eenmaal op hun plaats valt een familielid meer of minder hem toch niet op – zeker niet zo’n groentje als kleine Jewel. Maar ik zou haar elke dag zien en haar zien opgroeien. Mij zou ze wél opvallen. Ik kijk ernaar uit.

Voorzichtig haal ik haar uit haar tijdelijke onderkomen en hevel haar over naar het grotere potje wat al klaarstaat. Ik druk de verse potgrond aan. Een lichtroze keramieken sierpotje maakt het helemaal af, als een roze jurk voor een jong meisje. Ze is al helemaal het prinsesje, ze straalt me tegemoet.

Dan zet ik haar bij het raam, tussen de geadopteerde Petra Pannekoek en de gebroeders Cacti. Het is een fijn zonnig plekje en de buren zullen goed op onze jongste letten. Jewel wiebelt even tevreden met haar blaadjes. Ze staat. Net op tijd. Ik hoor de voordeur opengaan.

‘Wacht nog maar even met schieten’, knipoog ik haar nog snel toe. ‘Tegen de tijd dat hij jouw kunsten ontdekt, houdt hij vast net zoveel van je als ik.’