Voorwaarde

Ik heb de voordeur op een kier gelaten. Leo zit al aan een wijntje met zijn ouders terwijl ik de laatste hand aan het kersteten leg. Bobby en Lisa vouwen servetten.
'Nee Ank, je hoeft het niet voor te doen. YouTube legt het veel beter uit dan jij.'
Met die woorden kon ik het doen. De aanblik van de ingespannen koppies vertedert me. Ik hoor mijn ouders binnenkomen en roep: 'Laat je de deur aanstaan, Pa?'
'Tuurlijk Ank, verwacht je nog iemand?'
'Mama,' klinkt het in koor.
 

Mijn moeder kijkt me stomverbaasd aan. 'Leo's ex?' Dat begrijp ik wel, ze kent me zo goed en weet dat ik er tegen op zie haar te ontmoeten. Een voorwaarde toen we gingen samenwonen was dat een van de kerstdagen altijd met Marian gevierd zou worden. Nu is het dus zover. De kinderen huppelden rechtstreeks mijn hart in toen ik ze voor het eerst zag. Ik ken Marian nog niet, maar soms vraag ik me af waarom Leo voor mij koos. Marian lijkt uit de verhalen de ideale vrouw en moeder.
'Mam, kerst is een familiefeest en daar hoort de mama van Bobby en Lisa bij.'
Met een schuin oog kijk ik naar de tafel, de luisteroortjes staan wijdgeopend.
'Pa, Ma, ga vlug naar binnen, de Karelsens zijn er al. Ik maak dit even af, dan kom ik.'

Gisteren vroeg Leo waarom ik zo nerveus was. Ik heb geprobeerd te zeggen hoe moeilijk ik het vind Marian te ontmoeten. Hij vroeg of ik jaloers was en benadrukte dat ik daar geen enkele reden voor had. Het heeft me wel aan het denken gezet. Is het dat? Ik weet het niet, ik lig met mezelf overhoop; wat denk ik, wat voel ik? Ik wil gewoon dat alles blijft zoals het is. Stomme kerstdagen, ik heb er nooit van gehouden.

'Ank, kom eens kijken.'
Ik draai me om naar de kinderen, die net opspringen.
'Mam, Mamma je bent er. Wij maken hele mooie servetten.'
Marian, een vrouw nog knapper dan op de foto's, buigt zich over de tafel.
'Wow, fraai zeg. Wat knap van jullie.'
Voor ik wat kan zeggen komt ze op me af en geeft me een knuffel.
'Zó blij jou eindelijk te ontmoeten, Ank. Ik hoor alleen maar lieve dingen over je.'

Wat het is weet ik niet, maar er ontdooit iets in me. Ik kijk haar in de ogen en zeg:
'Fijn dat je er bent en dat het eindelijk kerst is, zodat we elkaar leren kennen. Wat wil je drinken, dan blijven we even bij de kinderen, wel zo gezellig?'
Bobby en Lisa willen nu wel wat hulp. Negen servetten is ook wel veel voor vier handjes.