Herziene versie

‘Gefeliciteerd! Het is een meisje.’ zegt de zuster in het ziekenhuis, terwijl ze een vies hummeltje ingewikkeld in doeken en een mutsje op mij legt. Na ruim negen maanden zwangerschap is ze er dan eindelijk. Mijn vriend, Maik staat over mij heen gebogen en kijkt verwonderlijk naar het meisje dat op mijn borst ligt, terwijl hij ondertussen mijn voorhoofd kust. Ik voel niets. Waar is de verliefdheid en roze wolk waar ze het over hebben in alle boeken? In de verte hoor ik Maik de naam vol trots zeggen. ‘Noë, is de naam die wij hebben gekozen. Ik knik instemmend en hoor op de achtergrond dat er verder wordt gepraat.

Na een nacht in het ziekenhuis mogen we als gezin van drie naar huis. Bij aankomst thuis zie ik dat op het raam een sticker is geplakt met ’Welkom lieve Noë.’’ We stappen naar binnen, maar het voelt niet als thuis, de vertrouwde omgeving van Maik en mij. Wij zijn nog niet binnen of de bel gaat, het is de kraamverzorgster. Vol enthousiasme komt ze binnen. Het is een vrouw van middelbare leeftijd die zich voorstelt als Linda. Bij mij staat het huilen me nader dan het lachen, maar ik zet een vrolijk masker op en doe of alles goed is voor nu. 

In de kraamweek wordt ik somberder en somberder. De tranen vloeien rijkelijk. De kraamverzorgster en de verloskundige noemen het kraamtranen en wijten het aan de hormonen, die roze wolk die komt wel.
Na de eerste week met Noë in ons midden, gaat Maik één dag naar zijn werk om het één en ander af te ronden en dan 6 weken thuis te zijn. Ik ben alleen met Noë. Ik weet niet wat moet, mijn hersenen functioneren niet zoals het zou moeten.  Ik leg Noë in de box en ga zelf op de bank liggen. Hier verdwijn ik in mijn eigen wereld, een wereld zonder Noë.

Om een uur of twee komt Maik thuis vanuit zijn werk en vindt mij aan zoals ik uren eerder ben gaan liggen, net zoals Noë. Ik lig in de verte te staren, in mijn eigen wereld, daar waar het goed is. Geen Noë en alleen Maik en ik. 
In de verte hoor ik wat geroezemoes en sirenes, ik vraag mij af waar die ambulance naartoe gaat. 

Na een moeilijk periode van therapie en herstel, mag ik na drie maanden naar huis. Bij thuiskomst zie ik dat er nieuwe sticker op het raam is geplakt ‘’Welkom thuis’’. Ik stap uit de auto en neem Noë in mijn armen en Maik loopt voor ons uit de om de deur open te doen. ‘Welkom thuis lieve Noë.’ zeg ik nu gemeend en vol liefde, eindelijk is daar mijn roze wolk.

Oude versie

‘Gefeliciteerd! Het is een meisje.’ zegt de zuster in het ziekenhuis, terwijl ze een nat en vies hummeltje ingewikkeld in doeken en een mutsje op mij legt. Na ruim negen maanden zwangerschap is ze er dan eindelijk. Mijn vriend, Maik staat over mij heen gebogen en kijkt verwonderlijk naar het hummeltje die op mijn borst ligt, terwijl hij ondertussen mijn voorhoofd kust. Ik voel niets. Waar is de verliefdheid en roze wolk waar ze het over hebben in alle boeken? In de verte hoor ik Maik de naam vol trots zeggen. ‘Noë, is de naam die wij hebben gekozen. Ik knik instemmend en hoor op de achtergrond dat er verder wordt gepraat.

Na een nacht in het ziekenhuis mogen we als gezin van drie naar huis. Bij aankomst thuis zie ik dat op het raam een sticker is geplakt met ’Welkom lieve Noë.’We stappen naar binnen, maar het voelt alsof ik niet in mijn eigen huis ben. Het is niet meer de vertrouwde omgeving van alleen Maik en mij. Niet veel later gaat de bel. Het is de kraamverzorgster. Vol enthousiasme komt ze binnen. Het is een vrouw van middelbare leeftijd die zich voorstelt als Linda. Bij mij staat het huilen me nader dan het lachen, maar ik zet een vrolijk masker op en doe of alles goed is voor nu. 

In de kraamweek wordt ik somberder en somberder. De tranen vloeien rijkelijk. De kraamverzorgster en de verloskundige noemen het kraamtranen en wijten het aan de hormonen, die roze wolk die komt wel.
Na de kraamweek gaat Maik één dag naar zijn werk om het één en ander af te ronden en dan 6 weken thuis te zijn. Ik ben alleen met Noë. Ik weet niet wat moet, mijn hersenen functioneren niet zoals het zou moeten.  Ik leg Noë in de box en ga zelf op de bank liggen. Hier verdwijn ik in mijn eigen wereld, een wereld zonder Noë.

Om een uur of twee komt Maik thuis vanuit zijn werk en vindt mij op de bank aan, en Noë in de box. In de tijd dat Maik weg was ben ik niet van de bank afgekomen. Ik lig in de verte te staren, in mijn eigen wereld, daar waar het goed is. Geen Noë en alleen Maik en ik. 
In de verte hoor ik wat geroezemoes en een ambulance, ik vraag mij af waar die ambulance naartoe gaat. 

Drie maanden later kom ik thuis met Noë in mijn armen en Maik die de voordeur voor ons open doet.  Op het raam is een nieuwe sticker geplakt met Welkom thuis. Met Noë in mijn armen, zeg ik tegen haar ‘ Welkom lieve Noë.’ Nu gemeend en vol liefde, eindelijk is daar mijn roze wolk.