Profile picture for user eva lobach
eva lobach

Lid sinds

17 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#431 Korrel

 9 augustus 2022 - 0:13

 

Korrel

Het schuurt, maar dat deert me niet. Dat wil zeggen, het deert me wel een beetje. Er schaaft elke keer een klein stukje van me af, maar pijn doet het niet. Het is gewoon zoals het gaat.

Hoe het begon. Ja, hoe is het begonnen? Eerst was ik nog niet wat ik nu ben. Beter gezegd: ik was er nog niet. Er was wel iets, natuurlijk. De zon scheen zo fel dat alles leek op te zwellen en water als onzichtbare damp uit alle poriën ontsnapte. ’s Nachts kreunde en kraakte het van de kou. Met een knal spleet een stuk rots zich af en stortte in de rivier. Dat heb ik van horen zeggen; het was allemaal nog voor mijn tijd. Daarna duurde het nog jaren. Zo'n zwangerschap vereist kolkend water en kiezelend gruis. En veel tijd. Uiteindelijk blijft van het rotsstuk niets anders over dan een heleboel ikjes.

In mijn zelfstandig bestaan kan ik tot nu toe maar één wapenfeit op mijn conto schrijven. Ik kwam klem te zitten tussen een sandaalriempje en een grote teen. Heen en weer schoof ik. Mijn scherpe kantjes waren harder dan de huid en stukje bij beetje sneed ik door de dode cellen heen tot ik op het levende weefsel kwam. Bij elke beweging verscheen er meer vocht, eerst kleurloos, daarna rood.

Plotseling verdween het riempje. Ik zat in een papje vastgeplakt. In één veeg kwam ik los. Ik zweefde door de lucht. Ik zag een den. Een berk. Via het blad van een hazelaar gleed ik naar beneden. Het zandpad kwam naar me toe. Plof. Gezellig.

Sommigen van ons komen oorspronkelijk uit Noorwegen. Ikzelf kom uit het Zwarte Woud. Anderen hebben verhalen uit de bouw. Een enkele keer tref je er een van Mars. Die is dan groen. Nee, grapje. We ketsen en kletsen wat af. Het is zoals het gaat. 

Profile picture for user Kruidnagel
Kruidnagel

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 augustus 2022 - 16:02

Het opdrachtnummer in je titel zette me even op het verkeerde been, maar tot mijn plezier lees ik dit verhaal nu alsnog. De tone of voice vind ik heel aangenaam. Je doordachte en opmerkzame observaties en formuleringen versterken die sensatie. Er zit veel gevoel in het korreltje zand – een tikje onthechting ook.

Dat zwangerschapsbeeld met al die ikjes verbindt de kosmologie in je verhaal mooi met de ontologie. Wat is/was het 'ik'? Deel van een 'moeder?' 'Wij mensen zijn stofjes aan de weegschaal.' Mijmerkwesties bij uitstek. (Ik lees nu dat er in het heelal zo'n 10.000 sterren zijn per zandkorrel op aarde; en dat het zand op aarde mogelijk ouder is dan de zon.) Je korrel bereikt vast ooit het nirwana. Dat steentje van mij nog lang niet ;-).

 

Profile picture for user eva lobach
eva lobach

Lid sinds

17 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 augustus 2022 - 17:11

Ha Kruidnagel, dank voor je reactie!

Ja, mijn typefout in het opdrachtnummer doet een tijdreis vermoeden, maar helaas.

Mooi om te lezen dat mijn stukje bij jou allerlei filosofische gedachten doet ontspruiten. Ja, die zandkorrel is voor even iets tussen niets en niets. Ik mijmer dat mijn zandkorrel het nirwana nooit heeft verlaten.
Ik ga jouw steentje even lezen.

Profile picture for user Kruidnagel
Kruidnagel

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 augustus 2022 - 10:43

In de krant las ik een paar mooie beelden:​​​​​

  • ‘Whhhoooossjjj!! What was that? That was your life.’ Basil Fawlty (John Cleese).
  • ‘Het zijn is een hobbel van het niets.’ (Jan Hein Donner)
  • 'Een mus vliegt vanuit de koude nacht door een raam een fel verlichte en goed verwarmde ­koningshal binnen, om even later door een ander raam weer in die koude nacht te verdwijnen. Die paar seconden in de hal staan voor een mensenleven.' (the Venerable Bede)
  • ‘De sterveling – zijn dagen zijn als het gras, als een bloem des velds, zo bloeit hij; wanneer de wind daarover is gegaan, is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer.’ (Psalm 103)