Korrel

Het schuurt, maar dat deert me niet. Dat wil zeggen, het deert me wel een beetje. Er schaaft elke keer een klein stukje van me af, maar pijn doet het niet. Het is gewoon zoals het gaat.

Hoe het begon. Ja, hoe is het begonnen? Eerst was ik nog niet wat ik nu ben. Beter gezegd: ik was er nog niet. Er was wel iets, natuurlijk. De zon scheen zo fel dat alles leek op te zwellen en water als onzichtbare damp uit alle poriën ontsnapte. ’s Nachts kreunde en kraakte het van de kou. Met een knal spleet een stuk rots zich af en stortte in de rivier. Dat heb ik van horen zeggen; het was allemaal nog voor mijn tijd. Daarna duurde het nog jaren. Zo'n zwangerschap vereist kolkend water en kiezelend gruis. En veel tijd. Uiteindelijk blijft van het rotsstuk niets anders over dan een heleboel ikjes.

In mijn zelfstandig bestaan kan ik tot nu toe maar één wapenfeit op mijn conto schrijven. Ik kwam klem te zitten tussen een sandaalriempje en een grote teen. Heen en weer schoof ik. Mijn scherpe kantjes waren harder dan de huid en stukje bij beetje sneed ik door de dode cellen heen tot ik op het levende weefsel kwam. Bij elke beweging verscheen er meer vocht, eerst kleurloos, daarna rood.

Plotseling verdween het riempje. Ik zat in een papje vastgeplakt. In één veeg kwam ik los. Ik zweefde door de lucht. Ik zag een den. Een berk. Via het blad van een hazelaar gleed ik naar beneden. Het zandpad kwam naar me toe. Plof. Gezellig.

Sommigen van ons komen oorspronkelijk uit Noorwegen. Ikzelf kom uit het Zwarte Woud. Anderen hebben verhalen uit de bouw. Een enkele keer tref je er een van Mars. Die is dan groen. Nee, grapje. We ketsen en kletsen wat af. Het is zoals het gaat.