Hoi Taco, een mooi verhaal, goed geschreven, maar ik mis de spanning en drama. Je hebt de blindheid van je hp nodig voor de verrassing van de brief, anders kan je vrouw de brief niet voorlezen. Een brief die je wel schreef, maar klaarblijkelijk niet verstuurde. Je vrouw heeft de brief al gelezen voor ze het aan jou voorleest. Daar moet ze de eerste keer toch al iets van gevonden hebben. Die emotie mis ik. Ik zou eerder verwachten dat ze zwaaiend met de brief binnenkomt en hem er meteen op aanspreekt. 'Wie is die Linda?' Dat je dan je herinnering beschrijft. Als het om een ongelukkig huwelijk gaat, kun je hier heel wat frustratie in kwijt. De blindheid zou je wat mij betreft weg kunnen laten of meer drama kunnen geven.
Nogmaals, het is een mooi verhaal, maar na je vorige verhalen had ik iets meer spanning verwacht. Ik vind het nu te braaf. 

De laatste zin vind ik in dit verhaal wat zwak. De hp is blind, al een hele tijd, maar ik lees alleen dat hij gehoopt had beter te kunnen horen. Meer beschrijf je niet om die laatste zin te kunnen staven. Begrijp je wat ik bedoel?  

Hoi Taco, je hebt een interessant gegeven als uitgangspunt genomen. Maar ik denk dat je dat inderdaad wat meer van het beeldscherm kunt laten spatten; het kabbelt nu wat voort. Bijvoorbeeld Corine die jaloers is, dat biedt mogelijkheden voor een heftige scene, stevige taal over en weer. Al dan niet gevolgd door het bijleggen of uitpraten, hoewel ... de limiet biedt daarvoor dan minder ruimte.
De beschrijving van hoe hij met behulp van zijn hond naar zijn stoel komt is een mooie illustratie van zijn handicap. Aan de andere kant vind ik die hulp wat ongeloofwaardig omdat ik me voor kan stellen dat iemand in zijn situatie (20 jaar blind en/of slechthorend?) thuis zonder hulp de weg weet van keuken naar stoel.
Niettemin; graag gelezen! 

Hallo Taco,

ik ben het niet met Fief eens want ik vind het niet te braaf. Als een vrouw een liefdesbrief tegenkomt uit de jonge jaren van haar man hoeft ze daar, denk ik, ook geen spektakel van te maken. 
De zin: "met een klap gaat er een afdeling in mijn geheugen open die lang geleden gesloten werd", vind ik erg sterk. Met plezier gelezen.

Hoi Taco,

ik vind het niet één van je betere verhalen, maar ik kan er de vinger niet op leggen waarom niet. Ik voel wel het opgesloten zitten in je eigen lichaam en niets kunnen zien, zelfs niet kunnen huilen, maar heb het gevoel dat dit sterker neergezet had kunnen worden. Vraag me niet hoe, daar ben ik te zeer beginneling voor.

"Met een klap gaat er een afdeling in mijn geheugen open die lang geleden gesloten werd." Deze heb ik vaker gelezen, zo mooi gevonden!