Twee handen op een buik

Ik ben de oudste, mijn zus de slimste. Wat ik ook doe, dat speelt altijd door mijn hoofd. Mijn jeugd zie ik als een tekenfilm. Papa was de grote beer. Mama was de witte, teruggetrokken, altijd jaknikkende beer. Kiek en ik waren twee konijntjes, steeds samen. In mijn hoofd hoor ik vaak het liedje 'mijn konijn en ik'.
Ik was pluizig en zacht grijs en had veel vriendjes en vriendinnetjes om me heen. Kiek hobbelde voortdurend mee met mijn groepjes. Ze was iedereen te slim af en zocht ruzie. Ik ben nu volwassen met  jeugdherinneringen die me dwarszitten.

Sinds kort ben ik in therapie en probeer ik mijn angsten te overwinnen. Als kind al was ik bang voor de tandarts, prikken en onweer. Gelukkig was Kiek er om samen te bibberen. Nu ben ik helemaal alleen met mijn angsten. Ik kan mijn gevoel niet uitleggen, de simpelste dingen schrikken mij af.
Vanochtend ga ik koffie drinken met Kiek. Ik loop in de ziektewet. Werken lukt me niet, als ik er aan denk breekt het zweet me uit. Natuurlijk heb ik het aan Kiek verteld, waarop ze zei: ' Gelukkig ben je niet belangrijk, ze kunnen je wel missen.'

Ik zit in het café; Kiek is er nog niet. Ik moet stress vermijden, maar na twee keer afzeggen denk ik dat ik de confrontatie met Kiek vandaag aandurf.  Waar blijft ze?
'Hoi Sissie, je bent er al'. Ik krijg een stevige knuffel voor ze haar jas achteloos over de stoel werpt.
'Je durfde zeker nog niets te bestellen?'
'Hoezo, durfde', zeg ik en daarmee is de toon gezet.

De twee konijntjes uit mijn tekenfilm staan in de vechthouding, zo gaat het tegenwoordig altijd. Kiek weet alles beter en ik kap haar af en slik mijn woorden in.
Achter in mijn hoofd resoneert de stem van mijn vader: 'Je bent dan wel niet zo slim als Kiek maar toch ben je lief.'
'Sorry Kiek, ik ben toch nog niet toe aan samen afspreken', stamel ik en sta op. Voor ze iets kan antwoorden, loop ik de deur uit. Buiten sta ik stil en probeer mijn versnelde ademhaling te temperen. Diep in- en uitademend lukt dat. De stress verdwijnt en voor het eerst in lange tijd voel ik me even gelukkig.