Hadeke, deze komt binnen! Vooral die laatste zin. Ik ben er stil van. Ik begreep alleen niet hoe je bij je moeder op schoot kunt zitten als je bedolven bent. Als dat later pas gebeurt, zou je daar misschien naar toe kunnen schrijven.

Ik ben bedolven onder de brokstukken. --->  deze zin zou ik weglaten. Door de tekst is het wel duidelijk dat ze bedolven zijn. Misschien kun je het meer beschrijven. Waardoor denkt het kind dat ze bedolven zijn? Ligt hij niet meer zo zacht? Voelt hij de punten van stenen in zijn rug prikken? Ligt er stof op zijn gezicht? Proeft hij stof? 

Hallo Hadeke,

Wat een indringend stuk mede door het zo subtiel beschrijven van de kinderlijke gevoelens. Het slot komt hard binnen

Ha Hadeke, mooi verhaal, heel nabij en 'klein', vanuit een kind verteld. De laatste zin komt hard binnen...
Ik durf het bijna niet te zeggen, want in mijn eigen teksten is vaak teveel 'tell' en te weinig 'show'. Dus het is de pot verwijt de ketel, sorry...
'Ik probeer er de stem van papa in te horen. Mijn ogen moeten wennen aan het licht.' Hier zou je misschien ook kunnen schrijven: 'Is dat papa?' 'Ik knijp mijn ogen dicht voor het felle licht.'
'Ik hoor het hart van mama weer sneller slaan.' -> Mama's hart slaat sneller.
''Hier ligt er één!' hoor ik roepen.-> roept iemand.
Ik kijk omhoog en zie-> boven me zie ik
Misschien is het wat spannender, met meer vaart, als je de zinnen directer en korter maakt.
 

dag Hadeke

Kort, krachtig, erg mooi.

Het lijkt een eenvoudige dialoog die je neerzet, maar die ontpopt zich tot een sterk verhaal. Dat vind ik een erg straffe prestatie.

Johanna