Intro:

Onderstaande tekst bevat een in hoge mate godslasterende en treiterende uitspraak. De Godvrezenden doen verstandig er geen kennis van te nemen. Aan het eind loop je kans door een donkere wolk verdoemd te worden. Lezen is op eigen risico.
De godnakenden lopen geen enkel risico.

Ras-Poetin

Hij stond zomaar voor de deur …

Ik zat voor de TV en zag hoe in Oekraïne steden tot stof en puin werden gebombardeerd, ziekenhuizen en een kraamkliniek onder vuur werden genomen en mensen radeloos op de vlucht sloegen voor dit zinloze geweld. Hoe heeft het in godsnaam zo ver kunnen komen?!

Toen ging de bel. Op kousenvoeten liep ik de trap op naar de voordeur. Daar stond hij. Een rijzige gestalte van wel twee meter. Een belegen kop, grotendeels begroeid met lang, wit haar. Hij droeg een gele mantel van brokaat, doorweven met zilveren en gouden draden. Aan zijn voeten staken gele sneakers met witte zolen; maat vijfenveertig. Ik moest even slikken.

‘Ik ben God’, verkondigde hij, ‘en ik …'

Van stomme verbazing moest ik nog een keer slikken en ik zocht naar woorden, die ik niet paraat had.
De eerste keer dat ik met God in aanraking kwam, was op mijn zevende, met mijn Eerste Heilige Communie. Toen werd ik ingelijfd in de Katholieke Kerk. Mij werd plechtig een maaltijd voorgeschoteld in de vorm van een hostie. Die moest de aan het kruis geniete Godszoon Jezus voorstellen. Deze glutenvrije lunch verliep niet naar behoren. Het was alsof Jezus ook aan mijn gehemelte zat vastgeniet. Met een vinger moest ik hem lospeuteren.
Na deze kannibalistische ervaring, besloot ik alle geloof in God te dumpen.

God zag dat ik overrompeld was en probeerde mij te helpen. Met een vriendelijke glimlach zei hij nogmaals: ‘Ik ben het, je God-de-Vader, ik …'

Ik onderbrak hem, nog steeds zoekend naar de juiste woorden: ‘Zijt Gij …' Asjeblieft, dacht ik, niet beginnen met bijbelse beleefdheidstermen. Blijf bij jezelf!

Nogmaals hoorde ik: ‘Je Vader in de hemel, je weet wel …'

‘Ja, dat zie ik,’ kwam ik tot mezelf, ‘wat kom je doen? Je colporteert toch niet om zieltjes te winnen, hoop ik. Dan ben je aan het verkeerde adres. Ga dan maar naar het Kremlin. Daar huist je antagonist, een rasechte duivel, een ras-Poetin. Ga daar de scheuren in je scheppingsverhaal maar eens repareren.
En nu godverdomme opgesodemieterd.’

Voor ik de deur voor zijn neus dichtsloeg, zag ik dat hij in een flits verdween.

Hij liet een roetzwarte wolk achter …