Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#392 - Het pad

 

Het Pad

Gewekt door de zon op mijn gezicht vervloek ik de geopende gordijnen. Ik wil mijn droom doordromen en draai me van het licht af. De beelden komen terug.

Weer loop ik hetzelfde pad af wat ik zo vaak met Marie liep. Rechts en links staan de oude beuken vol in blad waardoor een mooi schaduwbeeld onder de bomen ontstaat. Vogels hoor je niet in deze tijd van het jaar, het  gekwetter waar ik intens van geniet in de paartijd is verstomd. De onrust in mijn hoofd verbreekt de stilte.
Zoekend kijk ik om me heen. Nooit loop ik hier alleen, ik voel me verloren. 

'Wakker?' hoor ik roepen en schiet overeind. Het bed naast mij is leeg. Beneden hoor ik het geluid van de koffiezetter. Even later, een kop koffie in mijn handen, vervagen de letters in de krant die voor me ligt. Mijn vriend kijkt me vragend aan.
'Ik heb gedroomd,' zeg ik. Hij zucht en loopt de keuken uit.

Gelukkig draai ik een late dienst. Mijn morgen is zó voorbij. Geen waas voor ogen, nee, meer een waas in mijn hoofd belette mij iets nuttigs te ondernemen. Het pad uit mijn dromen en het verloren gevoel blokkeren mijn energie.
Op mijn werk gaat de knop om. De overdracht gaat snel zodat ik in korte tijd bij al mijn patiënten ben geweest als ik word weggeroepen.

De telefoon valt uit mijn hand. Vaag hoor ik de stem van mijn vriend. Ik reageer niet, zak door mijn knieën en blijf zitten met mijn rug tegen de koude muur.

Het pad tussen de beukenbomen, met Marie zal ik het nooit meer lopen.

 

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het verhaal leest alsof de droom een negerend terugkerend iets is, de vallende telefoon legt de droom het zwijgen op. 

Lid sinds

5 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elrie, een droom als voorbode van slecht nieuws. Goed gevonden, in die zin graag gelezen. Het gedeelte van de late dienst voegde voor mij niets toe. Ik snap dat je ergens moest zijn om het telefoontje te krijgen, maar ik vond de beschrijving van de dienst wat vaag (herhaling van waas las bovendien ook niet zo lekker)

ik voel me verloren - of heb ik iets verloren? ---> het koppelteken mag weg of wellicht het laatste deel van de zin weglaten.

Ik heb gedroomd.' zeg ik.  --> de punt moet een komma zijn.

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief en Dana dank voor het lezen. Van de punt heb ik een komma gemaakt. Ook het deel van de zin achter: Ik voel me verloren heb ik weggelaten. Dat stukje voegde niets toe.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief heeft gelijk. Ik ontspoorde daar ook een beetje. Mooiste is de zuchtende vriend die geen zin heeft in dromen. Wrang, dat.

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven Elrie. 

"Hij zucht en loopt de keuken uit". Komt binnen bij me. Zo'n gebrek aan empathie, terwijl ze gewoon een knuffel nodig had. Hoop dat ie als de hp thuiskomt wat warmer aanpakt met d'r! 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank Sakura, Maria Fransesca en Meri,

Ik heb vaker de neiging de man wat minder empatisch neer te zetten en niet vanwege slechte ervaring. Fijn als het wel werkt.

Lid sinds

2 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Grappig dat wat ik dacht hier al geschreven staat. Het doordromen en de zuchtende vriend vond ik ook leuk geschreven. 

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind dit een mooi verhaal door de terloopse opmerkingen zoals over het willen doordromen van haar droom en het zuchten van haar man. Het stukje in het ziekenhuis is dan opeens net iets zakelijker, maar dat past misschien met de sfeer daar?

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank coach voor het lezen. Ik schrijf dat stuk wat zakelijker omdat de hp daar gewoon haar dageijkse routine afhandelt.

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik hanteer het principe voor mezelf dat wanneer ik een goede reden heb om het zo te doen, ik erachter sta. Ik blijf wel nadenken over de feedback en soms verander ik een klein beetje of meer.