Yua’s ogen volgden een blauw vlindertje dat over het wateroppervlak dartelde. Haar gedachten waren elders. Ze dacht aan vroeger, toen haar kleindochters nog klein waren.

Ze zat op een houten bankje aan de rand van de vijver in de tempeltuin. Elke dag zat ze daar even, achter de Tenryu-ji tempel, om uit te rusten, halverwege haar ochtendwandeling. Vroeger pauzeerde ze niet. Toen liep ze in een uur gemakkelijk van haar appartement achter het theehuisje langs de rivier voor een rondje Kameyama park en weer terug. Die tijd was voorbij. Nu deed ze het grootste deel van de ochtend over de halve afstand en moest noodgedwongen rusten.

Sterke vrouwen werden oud. Kleine meisjes groot. Haar kleindochters woonden nu ver weg in Tokyo. Dinah deed eindexamen en Sakura ging dit jaar naar het voortgezet onderwijs.

Zo gingen Yua’s gedachten toen plotseling een karper uit het water omhoog kwam, de blauwe vlinder in zijn enorme bek opslokte en weer onder de waterspiegel verdween. Alles binnen een tijdsbestek van hooguit twee seconden. Ze had niet eens de tijd gehad om met haar ogen te knipperen. Afgezien van een traag uitspreidende kring over het water was er geen aanleiding te denken dat er zojuist een tragedie had plaatsgevonden. Yua was ontredderd. Ze bleef even de uitspreidende cirkel volgen, toen schoten haar ogen terug naar het epicentrum en een moment verwachtte ze, hoopte ze, het vlindertje op te zien duiken. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ze schudde haar hoofd, maar kon het niet loslaten. De vlinder was verbonden met Sakura. Ze was er zeker van. Het verontruste haar. Ze greep haar wandelstok en kwam overeind.

Ze haastte zich naar huis. De afstand waar ze vanochtend nog meer dan een half uur over deed, legde ze af binnen tien minuten. Bijna zo snel als in haar jonge jaren. Ze kreeg de voordeur niet open, haar hand trilde te erg. Ze merkte dat ze zweette. Wanneer was dat voor het laatst gebeurd? Ze schudde zich mopperend los uit haar benauwende jas en haastte zich naar haar telefoon. Haar voet haakte in de mouw van haar jas en ze schoot voorover. Ze kon zich net aan de tafelrand vastgrijpen. Een pijnscheut schoot door haar arm. Dat zou een flinke blauwe plek opleveren. 

‘Domme geit,’ mompelde ze en liep, voorzichtiger nu, naar de kast waar ze de iPhone die ze van haar zoon had gekregen bewaarde, zorgvuldig opgeborgen in een laatje. Ze nam het apparaat nergens mee naar toe. Te bang dat ze het kwijt zou raken of dat het gestolen werd. 

Het laatje klemde. Ze trok harder. Met twee handen. De pijnlijke hand bijna krachteloos. Haar hele lijf gebruikte ze. Ze hing aan het handvat en rukte uit alle macht. De la schoot los en vloog in zijn geheel uit de kast. Yua liet snel los en stapte naar achter. Ze zwaaide met haar armen om haar evenwicht te bewaren. De andere hand raakte de tafelrand pijnlijk, maar ze viel niet.

Ze knielde tussen de restanten van de la en vond de telefoon tussen de spullen die over de vloer verspreid lagen. Uit de vijf contacten in haar telefoon selecteerde ze Sakura en drukte op het groene symbooltje zoals ze geleerd had.

De telefoon ging over. En nog eens. Geen gehoor. Zie je wel! Ze wist het. Er was iets gebeurd. Na vijf keer over te zijn gegaan, hoorde ze plotseling een klik.

‘Hoi oma! Wat leuk dat je belt. Hoe is het met je?’

Yua ademde uit. Hoe lang hield ze haar adem al in? Ze zat nog steeds geknield. Pijnlijk. Ze rolde voorzichtig op één bil en schoof naar de kast, leunde achterover.

‘Oma?’ vroeg Sakura, ‘Gaat alles wel goed?’

‘Natuurlijk,’ zei Yua kortaf, ‘hoe zou het anders gaan? Ik wilde gewoon even mijn kleindochter spreken. Of mag dat soms ook al niet meer?'