#386 De onbekende man

Heftig verhaal. Inhoudelijk erg mooi, ook goed geschreven, maar hier en daar mogen zinnen best gestileerder. Bijvoorbeeld:

Hoewel hij me bekend voorkomt, ken ik hem niet.
>
Hoewel hij me bekend voorkomt, kan ik hem niet plaatsen.

Hoi Linde, wat een mooi, ingetogen verhaal. Graag gelezen.

Hij draagt een kleine baby in zijn armen  ---> dit leest als een tautologie. Een baby is bij voorbaat klein (net als witte sneeuw), tenzij je expliciet wil vertellen dat de baby zoveel kleiner is dan normaal. 

Ik heb geen woorden. Ik glimlach met natte ogen.  ---> Dit zou ik als één zin schrijven: Ik heb geen woorden en glimlach met natte ogen. 

Hij is mijn zoon, maar nu als Papa. ---> zo klopt de zin niet en Papa hoeft niet met een hoofdletter.

Linde, wat een mooi, en eerst wat raadselachtig verhaal. Maar aan het eind wordt het duidelijk. We hebben te maken met een inkijkje in de leefwereld van een dame met dementie. Wat een warboel in haar hoofd. Je hebt het mooi omschreven. De vervreemding, met daardoorheen flitsen van herkenning. Het doet me denken aan de film 'The Father', die ik vorig jaar in de bioscoop heb gezien. Aangrijpend, verdrietig en toch ook liefdevol. Graag gelezen.

Prachtig mooi. Verdrietig. Ontroerend. Ik was helemaal blij dat ze hem uiteindelijk toch herkende. 

Dank voor het lezen en commentaar. Het is niet echt overgekomen zoals ik het bedoelde. Maar dat geeft niet. Ik heb het in een opwelling en veel te snel geschreven, nadat ik bij mijn zoon en schoondochter was geweest die net een kindje hadden gekregen. Ik ontmoette die middag niet alleen mijn kleindochter voor het eerst, maar ook mijn zoon in zijn rol als vader. Het trof me dat hij van de een op andere dag totaal veranderd was; hij zat direct compleet in zijn nieuwe rol als vader. (Vandaar Papa met die hoofdletter...)

Dat wilde ik beschrijven, maar het is niet helemaal uit de verf gekomen. Dat het jullie toch trof,  vind ik natuurlijk fijn! En van de opmerkingen heb ik toch ook weer wat geleerd!

Hoi Linde, 

Sorry voor de late reactie! Ik zag toevallig dat je het niet had bedoeld als een dame met dementie. Maar omdat ik het wel zo las en - bonus!-  het verhaal ( ondanks alles, zou je kunnen zeggen) zo toch wel perfect werkt, ga ik feedback geven op 'het verhaal van de dementerende dame'.  

Sowieso is de toon erg mooi en ontroerend. 

Ik weet niet al te veel van dementie, maar wel dat mensen die daaronder lijden vaak leven in een kinderlijke wereld. Zowel wat betreft hun begrip (dat ze alles zien zoals een kind dat ziet) als dat ze gevoelig zijn voor (hun) jeugd of zaken die je makkelijker aan de vroege levensjaren zou koppelen. 

Daarom vond ik het echt Prachtig ( met een hoofdletter, ja ;)) dat een baby centraal staat, met alle zachtheid en onschuld die daarbij hoort. En dan het moment waarop de vrouw even weer helder is, ze ook weer naar een 'andere jeugd' wordt teruggevoerd. (Het besef dat ze een zoon heeft, die ook ooit klein is geweest. Lees ik dan tussen de regels door.)  Dat sluit daar mooi op aan. 

Een 'per ongeluk prachtwerkje' zou ik zeggen! 

Mooi gedaan!

Groet,

Nadine

Wauw! Dank je wel Nadine, voor de positieve feedback.

Dit verhaal raakte me echt. Ik bewonder hoe weinig woorden je nodig hebt om me helemaal binnen te trekken in deze ene scène. Ook ik had het gelezen als het verhaal van een vrouw met dementie, maar wat je schrijft over de zoon die nu vader is, zat er voor mij ook heel hard in. Ik vond dit mooi omdat het aantoont hoeveel verschillende rollen we elke dag aannemen.

Linde, vooreerst bravo voor de aandoenlijke tekst. Dit is een schoolvoorbeeld van het feit dat de woordenlimiet geen rem hoeft te zijn om een opdracht perfect in te vullen.