Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#386 De onbekende man

 

De onbekende man

Ik zet het schoteltje met beschuitkruimels en drie vergeten roze muisjes op tafel als er een lange man de kamer binnen komt. Hoewel hij me bekend voorkomt, ken ik hem niet.  Hij draagt een kleine baby in zijn armen. Het kind is gewikkeld in een zachte witte doek. Ook het gezichtje is half bedekt. Ik zie alleen twee dichte oogjes en daarboven, op het kleine koppie, een katoenen mutsje. De onbekende man komt naast me zitten. Ook voor hem staat een beschuitje klaar, maar hij roert het niet aan. Hij heeft alleen oog voor het kind. Onmiskenbaar zijn kind, want hij blijft continu verliefd naar het kleintje kijken.

Hij schuift wat dichter bij me en vraagt hoe ik haar vind. Ik heb geen woorden. Ik glimlach met natte ogen. Dan legt hij het kleine meisje in mijn armen. Ik aai haar zachte warme wangetje, de fijne haartjes. Ik besnuffel en knuffel haar en babbel onzin in de oortjes. Ze opent haar oogjes en kijkt me heel even aan. ‘’Dag kindje’’, zeg ik. ’’Wat fijn dat je er bent.’’  De vader glimlacht naar me. Hij aait over mijn been. Ik herken hem. Natuurlijk herken ik hem. Hij is mijn zoon, maar nu als Papa.

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heftig verhaal. Inhoudelijk erg mooi, ook goed geschreven, maar hier en daar mogen zinnen best gestileerder. Bijvoorbeeld:

Hoewel hij me bekend voorkomt, ken ik hem niet.
>
Hoewel hij me bekend voorkomt, kan ik hem niet plaatsen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde, wat een mooi, ingetogen verhaal. Graag gelezen.

Hij draagt een kleine baby in zijn armen  ---> dit leest als een tautologie. Een baby is bij voorbaat klein (net als witte sneeuw), tenzij je expliciet wil vertellen dat de baby zoveel kleiner is dan normaal. 

Ik heb geen woorden. Ik glimlach met natte ogen.  ---> Dit zou ik als één zin schrijven: Ik heb geen woorden en glimlach met natte ogen. 

Hij is mijn zoon, maar nu als Papa. ---> zo klopt de zin niet en Papa hoeft niet met een hoofdletter.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Linde, wat een mooi, en eerst wat raadselachtig verhaal. Maar aan het eind wordt het duidelijk. We hebben te maken met een inkijkje in de leefwereld van een dame met dementie. Wat een warboel in haar hoofd. Je hebt het mooi omschreven. De vervreemding, met daardoorheen flitsen van herkenning. Het doet me denken aan de film 'The Father', die ik vorig jaar in de bioscoop heb gezien. Aangrijpend, verdrietig en toch ook liefdevol. Graag gelezen.

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor het lezen en commentaar. Het is niet echt overgekomen zoals ik het bedoelde. Maar dat geeft niet. Ik heb het in een opwelling en veel te snel geschreven, nadat ik bij mijn zoon en schoondochter was geweest die net een kindje hadden gekregen. Ik ontmoette die middag niet alleen mijn kleindochter voor het eerst, maar ook mijn zoon in zijn rol als vader. Het trof me dat hij van de een op andere dag totaal veranderd was; hij zat direct compleet in zijn nieuwe rol als vader. (Vandaar Papa met die hoofdletter...)

Dat wilde ik beschrijven, maar het is niet helemaal uit de verf gekomen. Dat het jullie toch trof,  vind ik natuurlijk fijn! En van de opmerkingen heb ik toch ook weer wat geleerd!

 

 

 

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde, 

Sorry voor de late reactie! Ik zag toevallig dat je het niet had bedoeld als een dame met dementie. Maar omdat ik het wel zo las en - bonus!-  het verhaal ( ondanks alles, zou je kunnen zeggen) zo toch wel perfect werkt, ga ik feedback geven op 'het verhaal van de dementerende dame'.  

Sowieso is de toon erg mooi en ontroerend. 

Ik weet niet al te veel van dementie, maar wel dat mensen die daaronder lijden vaak leven in een kinderlijke wereld. Zowel wat betreft hun begrip (dat ze alles zien zoals een kind dat ziet) als dat ze gevoelig zijn voor (hun) jeugd of zaken die je makkelijker aan de vroege levensjaren zou koppelen. 

Daarom vond ik het echt Prachtig ( met een hoofdletter, ja ;)) dat een baby centraal staat, met alle zachtheid en onschuld die daarbij hoort. En dan het moment waarop de vrouw even weer helder is, ze ook weer naar een 'andere jeugd' wordt teruggevoerd. (Het besef dat ze een zoon heeft, die ook ooit klein is geweest. Lees ik dan tussen de regels door.)  Dat sluit daar mooi op aan. 

Een 'per ongeluk prachtwerkje' zou ik zeggen! 

Mooi gedaan!

Groet,

Nadine

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dit verhaal raakte me echt. Ik bewonder hoe weinig woorden je nodig hebt om me helemaal binnen te trekken in deze ene scène. Ook ik had het gelezen als het verhaal van een vrouw met dementie, maar wat je schrijft over de zoon die nu vader is, zat er voor mij ook heel hard in. Ik vond dit mooi omdat het aantoont hoeveel verschillende rollen we elke dag aannemen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Linde, vooreerst bravo voor de aandoenlijke tekst. Dit is een schoolvoorbeeld van het feit dat de woordenlimiet geen rem hoeft te zijn om een opdracht perfect in te vullen.