Wat leuk dat je het omdraait en het papier (in dit geval blocnote) aan het woord laat.
Fijn dat ik in jou een medestander vind in de afkeer tegen het moeten inleven in levenloze voorwerpen. Inleven in levenloze voorwerpen is al een tegenspraak.Ik sla deze opdrachten doorgaans liever over.

Straffe tekst. Ik heb het nu een paar keer proberen te lezen, maar op het beginblok en het eind (de zinnen op eigen titel) na, krijg ik er geen hoogte van. Ik zal het later weer eens proberen.

Puntjes:

• een aldoor slinkend notitieblokje > Ik zou 'aldoor' schrappen
• Naast me liggen de drie (!) boekjes waarin je al een paar jaar vreemdgaat. > Moet 'waarin' niet 'waarmee' zijn?
• al een paar jaar gebruik je twee keer vlak achter elkaar, dat kan fraaier.
• Het gedicht van Amy Gerstler: waarom schrijf je dit niet uit zoals het hoort? De wijze waarop je het nu doet, is iets voor kranten die ruimtebesparend willen werken. Lijkt mij hier niet nodig.

Mooi stuk KN. Ik ben er even rustig voor gaan zitten, nadat ik gisteravond al concludeerde dat ik nog niet alles begreep.

Met het eerste blok bezorg je me een glimlach, vooral vanwege het herkenbare interne verzet tegen de opdracht. Het tweede blok vind ik ook leuk, al vind ik het gedeelte met de korfbal en al het respect voor vele zaken net niet helemaal uit de verf komen. Ik zie wat je er probeert te doen, maar het gevoel bekruipt me dat het grappiger zou kunnen zijn.

Vanaf het gedicht krijg ik moeite om je te volgen en dat vind ik jammer. Na een paar keer lezen denk ik dat het een soort ode is aan het kleine, een 'wie het kleine niet eert is het grote niet weerd', of iets in die trant. Als dat het is begrijp ik dat je daar iets moois in ziet en kan ik daar ook van meegenieten, maar misschien kun je in de overgang wat duidelijker zijn om de lezer op het juiste spoor te zetten.

In het laatste blokje begrijp ik niet wat je nu precies van Johanna verlangt en de rest voegt voor mij eerlijk gezegd niet zoveel meer toe. Vooral nu ik een beetje begrijp, of denk te begrijpen, waar je met het gedicht naartoe wilt blijf ik in gedachten liever daar nog even bij hangen, in plaats van terug te moeten naar de dagelijkse realiteit.

Wat veel uitleg, maar geschreven in de verwachting dat je dat juist prettig vind. Ik zou haast vergeten te zeggen dat ik het met plezier heb gelezen, maar dat bleek hopelijk al wel uit het voorgaande.

Hoi Musonius, ik heb van jouw ontboezeming ( als dat het was) genoten. Dank.

Oh jee, wat een miskleun. Fijn dat je het me niet kwalijk neemt, Kruidnagel! Alle lof!

Hoi Kruidnagel, wederom een tekst van een literair hoog niveau. Niet altijd mijn smaak, als ik te lang over zinnen moet nadenken of de betekenis erin moet ontdekken, haak ik af. Dat wil niet zeggen dat ik niet jaloers ben op jouw vermogen deze mooie zinnen te produceren. Afgunstig zelfs. In die zin dus graag gelezen.

Hopelijk volgend jaar iets minder opdrachten over levenloze dingen. 

Een mooie brief, waar de levenloze hoofdpersoon vrij levensecht wordt opgevoerd. In een kort verhaal heb je voor mijn gevoel wel veel informatie gepropt, dat maakte dat ik wel twee keer moest lezen. Maar ach, wat boeit dat. 😉 Mooie zinnen, altijd fijn om te lezen. Zeker twee keer.

Met zeer veel plezier gelezen, Kruidnagel, al kwam het gedicht voor mij een beetje uit de lucht vallen en mis ik een duidelijke aansluiting met het voorgaande stuk., ook omdat dat eerste stuk zo prettig leest en lekker loopt en het laatste stuk naar mijn idee wat minder. Niettemin een hele mooie bijdrage.

KN, je hebt én papier én pen aan het woord gelaten. Ik treed Aurora bij dat het relaas van de pen vlotter leest en dat het leesvoer van het notitieblokje wat zwaarder verteert. Verder is dit alweer hoogstaande lectuur waar men 'zijn verstand moet bijhouden'.
Een hoofdbreker: 'That being said' schrijf ik meestal als: 'Dat gezegd zijnde'. Jij schrijft 'Dat gezegd hebbende'. Ik denk dat beide correct zijn, maar jij weet daar beslist meer over?

Dag Kruidnagel, 

Ik weet niet precies of je er al veel aan gewijzigd hebt en of het daaraan ligt, maar ik begrijp je tekst nu beter dan de eerste keer dat ik hem las. 

Het leest als een oningeloste ambitie om van betekenis te zijn en als je zelf de held niet kan zijn, dan graag wel de drager ervan. Misschien helpt omdenken - als die wens onvervuld blijft. En de ironie is natuurlijk dat notitieblok, hoewel ongebruikt wel de hp is in dit verhaal. Daar moet ik dan om glimlachen. 

Hallo Kruidnagel, je innige notitie van een notitieblok heeft me geraakt: de toon van het onvervulde verlangen, de acceptatie van de werkelijkheid, die desnoods uit droedels en sommen bestaat. En de kritische noot, dat vandaag de dag iedere balpuntpenkras in een muur al kunst mag heten omdat'ie toevallig in een museummuur gemaakt is, tonnen heeft gekost en heftig opgehypet is.
Ik kom in het gedicht dat je aanhaalt jammer genoeg weinig "unsung heroes"-gevoel tegen. NIet dat ik het niet mooi vind. Maar als ik het lees zie ik vooral de de talloze kerkhoven voor me waar op 1 november kleine, naamloze levenden even kleine, naamloze doden met een lichtje en bos chrysanten eren. Ook de groten zijn bij gebrek aan PR op een gegeven moment alleen maar dood, zie de ukelele-speler die de weg kwijt is (Orfeus?). Een enkele recente held heeft nog een mooi gepoetst aureool, maar op 1 november gunt die ook een beetje ruimte aan de faamloze doden.
Je notietieblokje heeft daar vrede mee. Het wil geen held zijn, maar alleen zijn doel dienen. Het accepteert een toestsenbord als eega van de auteur, zolang het zelf maar minnares kan zijn. Desnoods samen met andere notietieblokjes. Het smacht naar je balpuntpen, een levensvervulling met haar is genoeg. Door het blokje grotere heldenaspiraties toe te dichten zou je geestekind even ongelukkig kunnen worden als iedereen die een leven lang moet worstelen om overtrokken verwachtingen waar te maken.

Dag Kruidnagel

Je tekst is mooi geschreven en trekt de lezer mee van  begin tot einde, ook al maak je hier en daar kleine zijsprongen. Ik lees dat graag.

Levensloze voorwerpen in een opdracht verwerken doe ik vooral omdat het de fantasie kan prikkelen, het bewijs lever je in feite zelf door hier een bijzonder schone tekst te presenteren. Een voorwerp kan vervelend zijn, maar botst tegen weerstanden en in je hersenen en wakkert daarom ook creativiteit aan, stimuleert onverwachte wendingen etc... Ik wil mezelf of mijn opdrachten niet verdedigen hoor, ik zal in 2022 2 keer nadenken voor ik een opdracht formuleer.

Terug naar je tekst: mooie bewoordingen, sierlijke zinnen, gewoon erg sterk geschreven!

Johanna

Nogmaals gelezen en er weer van genoten, overigens ook van de mooie reactie van Bobcom.