Ik krijg het er koud van dus goed geschreven.

Wat een mooie zin die eindigt met:' een splinter ijs in mijn hart nooit helemaal zou ontdooien.' Verrassend einde van een mooi verhaal om koud van te worden.

Wederom een juweeltje. En zo snel geschreven! Wat doe je nu de rest van de week?
Erg beeldend, ik voel de kou met je mee. Bij de uitleg van Sven kreeg ik de kriebels; hij moet wel behoorlijk leuk en charmant geweest zijn om dat andere tegelijkertijd te voelen.

Enkele op- en aanmerkingen:

• Hun gelach steeg op in wolkjes. Schitterend! Net als: De winter is prachtig, maar hij moest niet zo koud zijn. 
• Toen hij me na het tweede werkcollege mee uit vroeg [komma] was de dramatische ironie te groot om niet aan toe te geven.
• Bovendien bleek hij leuk en charmant. Ik hoor al een schrijfcoach opspringen. Show, don't tell. Laat maar zien waar dat uit blijkt, zeker aangezien je even verderop de minder charmante kanten van Sven uitstekend beschrijft.

Tenslotte moet mij dit nog van het hart:

Sven moest me letterlijk uit mijn jas helpen.

Deze zin deden mijn haren rijzen en mijn tenen krommen. Ik weet dat het tegenwoordig een modeverschijnsel is om te pas, maar vooral te onpas 'letterlijk' in een zin te plakken, maar het is mij een doorn in het oog en ik hoop van ganser harte dat dit afschuwelijk verschijnsel van het toneel verdwijnt. Je kunt toch niet iemand overdrachtelijk uit de jas helpen? Mensen die roepen dat ze 'letterlijk stuk gaan', mogen dat van mijn part doen. Weg ermee.
Sorry, dit moest ik echt even kwijt. (Ik besef nu wel dat ik 'echt' gebruik zoals anderen 'letterlijk'. Ach ja.)

Afijn, afgezien daarvan heb ik het verhaal graag gelezen.

(En nu maar hopen dat ik mij niet aan mansplaining bezondigde.)

Oeh, ja, weer een goede laatste zin en er mooi naar toegeschreven. Ik haperde even op de eerste zin en met name 'echt', maar de tweede zin herstelde die al. Ook bij de verwijzing naar Frozen haperde ik heel even, omdat je daarmee de 'tijdloosheid' van je verhaal er voor mij wat uithaalt. 

Maar dat zijn slechts terzijdes. 

Graag gelezen.

(Overigens vind ik de reactie van Musonius al een schrijfpareltje op zichzelf.)

Tja, Sven was al een aanwijzing natuurlijk en de schrijver heeft het heft in handen. Ik kan me er wel overheen zetten. 😀

Dag Sakura, 

Ik ben fan van je beschrijvingen, zoals Musonius al zei 'Hun gelach steeg op in wolkjes.' Mooi!

Dat de winter zo koud niet moet zijn, daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. 

Bij de verwijzing naar Frozen bedacht ik mij ineens dat Sven ook een personage uit die tekenfilm is. Ik was alleen niet zeker welk. Blijkbaar het rendier. Daar moet ik dan wel om lachen. 

Ik vind het een mooi geschreven en zacht verhaal.

Edit: ik zie nu jouw reactie en die bevestigt mijn vermoeden dat er meer verwijzingen naar Frozen inzitten, maar het is al lang geleden dat ik die film gezien heb (of misschien heb ik hem gewoon niet zo goed onthouden).

Hoi Sakura, wat een mooi verhaal. Iets zegt me dat Sven geen blijvertje is. Het wintergevoel mooi beschreven, ik voelde de kou en warmde mee op met de thee. Kortom: graag gelezen.

Een paar zeurtjes over de tekst:

‘Hoe bedoel je ik kan niet tegen melk?’ ---> achter je zou ik een dubbele punt zetten. Technisch gezien is "ik kan niet tegen melk" een citaat (de moeder herhaalt wat de ik-persoon zei) en zou dus tussen extra ah-tekens moeten.

lactose intolerantie ---> volgens mij moet er een koppelstreepje tussen deze woorden.

en hoewel daar eigenlijk weinig interessant aan was  ---> bij dit stukje haakte ik even. Ik twijfel, maar voor mijn gevoel moet er staan: ... en hoewel daar eigenlijk weinig interessants aan was ...
Of: ... en hoewel daar eigenlijk weinig aan interessant was ...

Wat een fijn verhaal Sakura. Mooi hoe je in weinig woorden drie personages weet neer te zetten, met onderkoelde humor. De herhaling ‘Dat kan dus, realiseerde ik me opnieuw, twee verschillende dingen tegelijkertijd voelen,’ zorgt voor een verhaal dat af is. En het is al een paar keer benoemd; ‘Hun gelach steeg op in wolkjes,’ mooi koud en beeldend. De warme thee, de bevroren jas en de tenen die je ontdooiende hoofdpersoon weer gaat voelen, zorgen voor een invoelbare kou. Leuk ook, hoe je hoofdpersoon ontdooit, maar toch niet helemaal – die ijssplinter in het hart. 

De eerste twee alinea’s voegen wat mij betreft niets toe aan het verhaal – los van die mooie zin (hun gelach steeg op in wolkjes). ‘De winter is prachtig, maar hij moest niet zo koud zijn’ zou ik een prachtige eerste zin vinden. En een tip, schrap overbodige woorden en schrijf actief. Kijk nog eens kritisch op zinniveau. Bijvoorbeeld in deze zin: ‘De eerste paar honderd meter was het nog leuk geweest.’ Het woord ‘geweest’ kun je hier weglaten. 

Niets in de maanden voorafgaand aan december wekten de indruk ...

Dat moet volgens mij 'wekte' zijn.

Mooi en goed verhaal, ik heb er erg van genoten.