Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#379 Het laatste afscheid

 

Ik zit aan het ziekenhuisbed van de oude vrouw, en we weten alle twee hoe laat het is. “Ik mag je toch Hein noemen, nietwaar?” vraagt ze. “Mij noemden ze altijd Heintje, dus dat schept een band.” Ik glimlach, al is me dat niet aan te zien. “Mijn vader vond me te lelijk om aan het toneel te gaan” zegt ze. “De hele familie deed revues en ik mocht in de confectie, in een pettenwinkel. Maar iedereen zei altijd wel dat ik de lach aan mijn kont had hangen. En ik heb ze laten lachen... Terwijl mijn broer en zus in Carré zongen, stond ik op mijn negentiende ook op het toneel. Zong ik dezelfde liedjes als zij.”

Ik knik. Natuurlijk ken ik de geschiedenis, maar waarom zou zij niet mogen vertellen over haar theaterambities, over haar leven op de planken? Voor haar waren er geen talentenshows waarin niets kunnende Nederlanders andere niets kunnende Nederlanders voor het oog van miljoenen kijkers bevoogdend toespreken: ”je hebt een groot talent, maar...”  Je had alleen zalen en zaaltjes waarin mensen hun avondje uit vierden. Er waren nog geen kijkcijfers, roddelrubrieken en praatprogramma’s die bepaalden hoe goed een artiest was. De kaartverkoop en hoe lang en hard er werd gelachen en geklapt, daaraan kon je zien of je optreden een succes of een mislukking werd – een flop, zoals dat heet sinds de televisie uit is gaan maken of iets goed of slecht is.

“Je hebt Philip te vlug van me weggehaald”, zegt ze beschuldigend, “en Simon, Rika en Hakkie ook.” Ik knik. Wat kan ik anders doen? Ik word ook maar gestuurd. Een zwakke gezondheid, een op hol geslagen Herrenvolk of een longontsteking zijn niet mijn schuld – ze zetten me aan het werk, hoe graag ik het soms ook anders zie. Ook Philip, de journalist en theaterschrijver met wie zij in 1914 trouwde, had van mij nog een poos mogen blijven. Zij had net met een grootse tournee afscheid genomen, samen wilden ze van hun oude dag gaan genieten. Na zijn dood was alleen nog het toneel over.

Het lijkt of de vrouw mijn gedachten raadt. “Door jou ben ik eigenlijk begonnen met afscheid nemen. Ik had echt gedacht dat ik zou stoppen, maar toen Philip er niet meer was... Eerst vroeg Dorus me, toen Max Tailleur, daarna Wim Ibo... En wat moet je dan, als iedereen je kent van liedjes als “Draaien, draaien, altijd maar draaien?” Dus toen ze me telkens weer vroegen of ik niet nog één keertje... heb ik telkens ja gezegd. En daarom sta ik nu bekend als kampioen afscheid nemen.” Ze zwijgt even.

“Maar ik ben daar al een poos mee gestopt” vervolgt ze dan. “Nou ja, nog één keer. In Carré. De stukken liggen bij de notaris. Maar daar ben ik niet meer bij. Zullen we dan maar? “ Ik knik. We maken ons op om te gaan. Een verpleegster loopt door de gang en hoort de laatste woorden van de oude vrouw: “Carré, ik kom...”
We verlaten samen de kamer.

 

 

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Goed passende titel bij een verhaal over de naamgeefster van het befaamde effect. Mooi gedaan. 

Er zitten paar interpunctie en spatiefoutjes in.

Met plezier gelezen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

En weer ontdek ik cultuur in je verhaal die ik nog niet kende. Het voordeel van een aculturele jeugd. Schitterend levensverhaal. Thanks. Liefdevol neergezet. Viel me op dat magere Hein vooruit kan kijken in de tijd. Voelde een beetje out of character. HGG.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi eerbetoon aan Heintje Davids, die ik helaas niet echt gekend heb, maar van wie ik inmiddels heb begrepen dat ze telkens weer afscheid nam van het podium en hele zalen uit volle borst deed meezingen. Aan Mies Bouwman vertelde ze ooit dat de liedjes van haar beroemde broer Louis volgens haar het best vertolkt werden door Wim Sonneveld.

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een mooi verhaal, Bob. Knap gevonden, met plezier gelezen. 

... dus dat schept een band”.  ---> de punt moet voor het ah-teken staan.

... zegt ze beschuldigend. “en Simon, Rika en Hakkie ook.”  ---> de punt achter beschuldigend moet een komma zijn. De zin loopt door.
 

Lid sinds

7 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bob, wat een fijn verhaal! Mooi relativerend over haar eigen come-back(s). En feest van herkenning voor de oudere generatie, met namen als Dorus, Tailleur en Ibo.
Ijzersterk vind ik de alinea waaruin de talentenshows en de rol van televisie op waarde worden neergezet, hulde!
Met veel plezier gelezen!

Lid sinds

2 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Bobcom, 

Ik kende Heintje niet, dus fijn dat dit werd toegelicht in de reacties. Ik weet niet goed hoe het komt, want het staat er wel degelijk, maar ik was in het begin in de war of ze nu wel of niet toneelspeelde. Misschien is het eigen invulling omdat ze niet mocht van haar vader, dat ik ervan uitging dat het een onvervulde droom bleef. En later schrijf je over ambities, die in mijn ogen ook oningevuld konden zijn. Maar er staat ook dat ze op het toneel stond en haar leven op de planken. Dus het is gek hoe ik hiervan in de war raakte. 

Ik heb zelf even getwijfeld om iets te schrijven over een professionele afscheidsnemer die in Vlaanderen op tv kwam. Niet helemaal hetzelfde als Heintje, maar toch raakt het eraan op een of andere manier. 

Ik heb bewondering voor je manier om verhalen rond feiten te schrijven. Ik merk zelf hoe moeilijk dat is en bij jou teksten lijkt het alsof het heel makkelijk is. 

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Bobcom,

Mooi uitgangspunt met Hein aan het ziekbed. En knappe link met Het zieke Heintje. Wondermooi verhaal. En echt in de zin van het tema. Leuk geschreven. Top einde.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Prachtig verhaal. Het werk van Heintje Davids is aardig in de vergetelheid geraakt, maar haar spreekwoordelijke 'afscheid' maakt haar onsterfelijk. Ik heb een biografie en een autobiografie van haar in de kast staan. Intrigerende dame. Leuk dat je haar definitieve afscheid tot onderwerp van je verhaal maakt.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Allen bedankt voor lezen en reageren. Heintje Davids staat niet alleen voor een revuepersonage, maar ook voor een tijdperk. Iedere keer dat ik de tv aanzet en weer en pakket van die mediamieke zelfbevlekkers over het scherm zie buitelen denk ik aan dat tijdperk Das war einmal, das kommt nie wieder, om met een andere vertegenwoordigster ervan te zingen.
Kruidnagel: "Viel me op dat magere Hein vooruit kan kijken in de tijd. Voelde een beetje out of character": die snap ik niet. xpln pls?

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel mooi geschreven. Fijn om de dood ook eens van zijn sympathieke kant te zien. Het culturele gebeuren ontgaat me een beetje, maar ik heb het evengoed erg graag gelezen.