# 379 – Bouwen voor de eeuwigheid

Netjes hoor. Met plezier gelezen. Een klein zeurdingetje. Het waren geen twee vliegtuigen in één gebouw. De twin towers waren twee afzonderlijke gebouwen.

Thanks, John. Hij zag het terloops, maar hij heeft zijn geheugen opgefrist.

Lekker Kruid! Bij afscheid hoort een venusheuvel, en die 9/11 zal hem bijblijven.

heeft het eeuwigheidswaarde, dan moet het ergens tegen kunnen

Daar ben ik het mee eens. Tot de terroristen hun maagden claimen.

GG!

Thanks, TC! Ik had me zijdelings laten inspireren door de vandaagse column in de Volkskrant van Arthur van Amerongen, en natuurlijk door een lappenmand van ware gebeurtenissen ter ere van Mike.

Wow, Kruidnagel. Prachtig verhaal. Mooi geschreven, met jaloersheid gelezen. 

Wat is augustus prachtig. De gebouwen met hun lome zielen... ---> De eerste zin lijkt niet aan te sluiten met de rest van de zinnen. Je geeft aan dat augustus prachtig is en ik verwacht iets over het jaargetijde, maar vervolgens geef je alleen een beschrijving van gebouwen. 

Hoezo weerloos. ---> hoort hier geen vraagteken achter? Het leest voor mij als een vraag.

Dank je, Fief! Tja, ditmaal een ode aan de uni en niet aan de natuur. De uni die in de zomer leeg is. 

Over dat vraagteken had ik nog zitten denken. Ik vond het eigenlijk meer een uitroep dan een vraag. Ik vind dat vraagteken zo aanwezig.

Fijn, nu ja fijn, verhaal. Kop en staart en een zwart omkaderd afscheid. Van levensoptimisme, naar de schaduwzijde.

Zelf bleef ik ook even hangen op de gebouwen met hun lome zielen. Ik kreeg daar niet zo'n voorstelling bij. Wel bij lome zielen die er in gedachten nog ronddwalen, terwijl de bijbehorende studenten vakantiefeest vieren in een warm oord. Maar dit geheel terzijde.

Mooi verhaal(d).

Thanks, Hadeke! Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn die ervaren dat vooral hele oude en bijzondere gebouwen een soort ziel hebben, een persoonlijkheid, een gevoel opleveren, zelfstandig of collectief.

Ze zullen er zeker zijn. 😀

 Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn die ervaren dat vooral hele oude en bijzondere gebouwen een soort ziel hebben, een persoonlijkheid

+1

Ik ben een beetje dom, maar wist hij al die tijd niet dat ze bij 9/11 was omgekomen? Dat is toch bijna een vol jaar?

Het gebeurt toch op de dag van vertelling zelf?

Goed opgelet, Sakura. Hij beleeft denk ik altijd die heerlijke augustus weer, vlak voor het afscheid van een wereld in balans. Ik zal het erbij zetten, speciaal voor Amalia's verjaardag.

Dan pas ziet hij elk jaar weer haar naam

Dit is denk ik hoe je de opmerking van Sakura hebt opgelost? Daar zou ik toch nog eens goed over nadenken. Ik vind het verwarrend, ben er niet weg van.

Maar dat is het enige. Mooie en slimme beschrijvingen, filosofische mijmeringen en een vleugje seks, dit verhaal heeft veel te bieden. Dankjewel, ik heb ervan genoten.

Thanks, MP! Erg gewaardeerde complimenten.

Het bleek inderdaad niet de constructieve soort van verwarring. Ik heb hem met veel liefde en aandacht een paar weekjes opgeschoven. 

Hoi Kruidnagel,

Sowieso mooie beschrijvingen, leuke setting en origineel Groundhog Day-idee. Ik vind het alleen lastig om dit idee zoals je het uitlegt ook uit je verhaal te halen. Het verhaal lijkt te beginnen met een omschrijving in het heden, tweede alinea lijkt meer op een terugblik naar een ver verleden. Daarna switcht het eigenlijk weer terug naar de tijd waarin het begint. Snap bijvoorbeeld ook niet helemaal waarom hij op zoek is naar de plek waar ze werkt, aangezien het lijkt alsof ze op dat moment nog studenten zijn en hij haar lijkt hopen aan te treffen in de hoorcollegezaal. 9-11 lijkt ook redelijk uit het niets te komen. Niks mis natuurlijk met een plottwist, maar vraag me af of subtiele verwijzingen in de eerdere alinea's hierbij niet zouden helpen (wellicht is dit persoonlijk).

Bedankt voor je grote feedback, Virtuosuo! Ik snap je puntjes over de verhaalwerkelijkheid. Her en der wat aangepast. De Groundhog Day had ik er voor de overzichtelijkheid al uitgehaald. Student-assistentschap is volgens mij betaald werk; het verhaal speelde eerst in augustus, maar nu in september, dus dat werk is niet meer nodig en er dus uit.

Prachtig geschreven verhaal. Alleen die 'gebouwen met hun lome zielen' werkten onbedoeld op mijn lachspieren, maar hier om iemand in de letteren, dus ik kan mij voorstellen dat ie zo denkt.

Haha, ik snap je punt, Musonius. Ik zag bij een herlezing gisteren ook de vreemdheid ervan. Bedankt! 

Ha Kruidnagel. Wat een aandoenlijk verhaal. Mooi geschreven, eerst nu, dan toen, dan weer nu. En de schok op het eind. Dan is er kennelijk een herdenking, een jaar later vermoed ik. Dan is het voor mij een duidelijke indeling. Waar ik nou juist om moest lachen is: 'hij rekent de prijs om naar guldens, gunt het haar toch en betaalt.' Daar moest ik om grinniken want zo herkenbaar... Niet dat ik dat telkens doe, maar soms hoor je het nog wel om je heen. En dan ook steevast met de conclusie dat iets dus heel duur is. Dat laat je goed zien in 'gunt het haar toch'. Schitterend.

Graag gelezen!

Ha MF, molto grazie. Dat van die herdenking had ik halfbewust ook door mijn hoofd spoken tijdens het schrijven, maar ik kon de vinger er niet op leggen of achter krijgen. Ik denk dat het uiteindelijk gewoon een rechttoe rechtaan is geworden, onderbroken door een flashback over hun liefdesgeschiedenis, die de basis vormt voor de plot. Dat omrekenen herinner ik me uit de paar jaar na de overstap, toen koffie van 2 gulden ineens 2 euro kostte. Dus dat gebruik ik om de lezer alvast in het tijdsbeeld te krijgen van 2001. Maar nu ik dat zo zeg, bedenk ik ineens dat destijds de prijzen misschien nog gewoon in euro's en guldens naast elkaar op de bordjes stonden. Eens zien of ik dat nog elegant kan aanpassen of zo laat. Ook dat gaat trouwens over de vergankelijkheid in dit verhaal. 

Hoi Kruidnagel, in één woord: reusachtig mooi! (nou ja, twee woorden dan).

Hallo Kruidnagel, poetisch geschreven herinnering aan een tragische amourette. Of was het meer? Ik aarzel om me er met mijn a-poetische ziel tegenaan te bemoeien, maar ik wil verhalen altijd herbeleven, en dan blijf ik met vraagtekens zitten. Zoals dat postkantoor waar Mick een Tirade en een oude krant zag. In Amsterdam is het oude postkantoor een soort winkelcentrum geworden. In Utrecht ook? Vanwege aankoop Tirade en oude krant zien.
Dit is de voorpagina van Tirade september 2001. Geen prijsvermelding op de titelpagina, maar hier bij ons werd tot 1 maart 2002 alles nog in lires of euri afgerekend. In Nederland ook, dacht ik. Dat Mick die iconische twin towers-foto niet kon thuisbrengen vind ik vreemd. Heel september 2001 (en maanden en jaren nadien) zag je die rotprent overal, maar Mick kon natuurlijk niet weten dat Suus bij die ramp omgekomen was. Dat ontdekte hij pas later, in die collegezaal. Althans, zo reconstrueert mijn prozaische brein de geschiedenis.Een heel mooi geschreven geschiedenis, trouwens

Ha Ton, in een woord: bedankt!

Ha Bob! Ik fiets nog dagelijks langs die plekken en zag, zoals verwacht, dat het postkantoortje annex kantoorboekhandeltje was vervangen door iets met een groot, zilverkleurig logo. Misschien was het wel gewoon een boekwinkeltje. Ons grote postkantoor is heel stijlvol inmiddels het nieuwe onderkomen van de Centrale Bibliotheek.

Mijn herinnering aan 11 september heb ik erin verwerkt: een dag of zo nadien fietste ik dwars door de stad naar college en zag die absurde foto, die ik natuurlijk niet sec kon plaatsen, terfietss in of voor een etalage. Dus als student was ik heel erg off-grid, qua nieuws en nieuwtjes.

De acute, idiote dood van een jong lief is ook persoonlijke ervaring, maar niet zo extreem als bij 9/11. Ook de liefde die sterft aan vakantie en afstand heb ik meegemaakt. Gebouwen en steden symboliseren voor mij vaak een bepaalde onvergankelijkheid; dat contrast wilde ik raken, parallel aan de fragiliteit van een relatie die soms juist leidt tot een mooie vorm van levenslang. Het verhaal gaat over vergankelijke schoonheid.

Dat van die keus tussen guldens of eurettekes kan ik me niet meer heugen, dus bedankt voor die info! Mickey zal eerst wel vermoeden dat er iets is, maar vast niet dood, en dan toch dood, maar vast niet raar, en dan toch raar, maar vast niet bij een historische ramp, en dan toch wel.

Bedankt voor je compliment! O ja: de Tirade kost nu € 12,50, best veel voor een student; maar niet voor de liefde (ik heb destijds bij de edelsmid een gouden hangertje laten maken van haar voorletter, L, in gebarentaal, zij was tolk NGT; uit pure verliefdheid).

Hallo Kruidnagel, wat tof dat jouw verhaal zoveel mooie reacties oproept! Ik heb lang in Utrecht gewoond ( middelbare school) en mijn opa heeft nog in het postkantoor op het Neude ( de huidige bibliotheek) gewerkt. Ik vind ook dat oude gebouwen een ziel hebben. Neem de kariatiden op de Oude Gracht waar heel vroeger o.a. Zwolsman in zat. En hoewel ik vind dat Utrecht echt wel mooi met de tijd meegaat, mis ik die zielen wel. Want jee, wat is daar inmiddels veel veranderd. 

Hoi Carneli,

Utrecht blijkt een leuk en aantrekkelijk personage. Leuk dat je er zulke mooie herinneringen aan hebt. De Winkel van Sinkel heeft inderdaad die enorme vrouwvormige pilaren voor de deur – schitterend beeld op die centrale plek bij het oude stadhuis. Zwolsman ken ik niet; als ik erop Google krijg ik hits over een criminele projectontwikkelaar, en dat Sinkel er al zit sinds 6 mei 1839, en dat die kariatiden destijds de 'Britsche hoeren' werden genoemd. Maar misschien bedoel je iets anders. Wel erg leuk om die geschiedenis te lezen trouwens. En er is steeds meer water hier en minder asfalt, dat is ook wel een wederopstanding uit de seventies.

Hoi Kruidnagel, 

Mooi verhaal, mooie zinnen, mooi ook hoe je heftige persoonlijke elementen erin verwerkt hebt. Ik heb je eerdere versies niet gelezen, maar zo te zien aan de reacties heb je een aantal dingen goed opgelost. Knap vind ik dat (want daar worstel ik zelf soms wel mee) en tof dat je verhaal zo nog beter is geworden. 

Hé Annabe, thanks! In tegenstelling tot meestal heb ik er deze keer alleen wat details aan veranderd, dus je hebt weinig gemist. 

Ha Kruidnagel, schrijnend verhaal! Niets triester dan soulmates die door zoiets bij elkaar worden weggerukt. Mooi hoe je op het einde omschakelt naar de tegenwoordige tijd, dat doet toch iets extra's met het verhaal.

Graag gelezen!

Thanks & cheers, Mike!