#377 Suspension of disbelief

De onbevangenheid van een kind kan je niet terughalen maar blijf geloven in het goede.

Lief van je Elrie, maar dit gevoel is prima zoals het is, voor zolang als het duurt. Als ik er iets van heb kunnen overbrengen is dat een troost.

Ik twijfel nog of ik de eerste twee strofen beter kan omdraaien of er misschien zelfs wel eentje (de tweede?) kan weglaten. Edit: Ik heb een (denk ik) verbeterde versie bovenaan geplaatst. Sorry voor de rommel. Wat vinden jullie?

Hoi MP,

Ik probeer een snelle lezing van je sonnet. Ik vind de tweede (bovenste) versie inderdaad kernachtiger.

Zo te zien gaat het gedicht over een inspirerende vader die na dementie is overleden. Dat verlies, in combinatie met de rellen, lijkt voor de ik even te veel om de mensheid nog het voordeel van de twijfel te geven. De titel, ontleend aan de literatuurwetenschap, suggereert dat de ik het narratief van de samenleving niet meer gelooft. 

De vorm ondersteunt de inhoud: steeds minder samenhang in de loop van het gedicht.

De eerste strofe vind ik een mooi ironisch en verbindend rijm van de twee thema's in het sonnet. De beginregels van het tweede kwatrijn vind ik wat te nadrukkelijk. Verder vind ik de thematiek mooi en persoonlijk, maar voor poëzie vrij direct geformuleerd ('ik wilde alles zien wat jij zag/het goede in elkaar'), maar ook dat is smaak. Graag gelezen!

Dit is mijn eerste dichtpoging sinds de basisschool, dus ik stel je serieuze commentaar zeer op prijs KN.

De titel, ontleend aan de literatuurwetenschap, suggereert dat de ik het narratief van de samenleving niet meer gelooft.

Dat heb je heel mooi verwoord. Het doet me goed om te zien dat je er verder, ondanks de directe formuleringen (ben ik met je eens hoor) toch nog een heel eigen invulling aan hebt kunnen geven.

Hallo mespunt, mooie invulling van de opdracht. Het gedicht begint als het bekende Sinterklaasliedje waaraan je direct het thema van je gedicht koppelt. Dat vind ik mooi. Het liedjes-karakter raakt aan het eind van het tweede kwatrijn uit het zicht met: 'kan ik niet meer geloven, want'. Maar misschien is het inderdaad wel de vorm die hier de inhoud volgt.

Kruidnagel vindt dit voor poezie te direct: 'ik wilde alles zien zoals jij zag/Het goede in elkaar.' Dat ben ik niet helemaal met hem eens. Dit is volgens mij de naieve kijk die de 'ik' had tot gisteren. Daarom past de directe formulering denk ik wel.

Met heel veel plezier gelezen, mespunt.

Bedankt voor je fijne reactie Frank.

Het lijkt inderdaad op naïviteit, maar dat is het niet. Mijn mannelijke muze (noem je ze zo?), overigens niet mijn vader en in de bloei van zijn leven, is iemand die met zijn prachtige, zelfbewuste, anti-cynische levenshouding mijn suspension of disbelief faciliteert. Dat maakt dat ik zijn teleurstelling moeilijker te verkroppen vind dan die van mijzelf. Toch weet ik dat hij straks de eerste zal zijn die zegt dat het goedkomt en natuurlijk geloof ik hem dan weer. Ik begrijp dat dit niet uit het gedicht te halen is als je het niet weet, maar ik denk niet dat ik dat heel erg vind.

Jullie opmerkingen over het Sinterklaasliedje en 'de vorm die de inhoud volgt' bezorgen mij een glimlach, temeer omdat dat meer geluk dan wijsheid is geweest.

Denk jij ook dat het woord 'kinds' eerst onnodig doet denken aan 'dement' en 'kind gebleven' niet?

Interessante vraag KN. Het is ondertussen denk ik duidelijk dat ik 'kinds' bedoelde in de betekenis van 'als een kind' en niet zomaar een kind, maar een optimistisch, nieuwsgierig, onvermoeibaar, luchthartig, onverdorven kind.

Gevoelsmatig vind ik zelf 'kind gebleven' minder kloppend, wat ongetwijfeld te maken heeft met mijn neiging om de dingen nogal letterlijk op te vatten. Voor mij legt 'kind gebleven' eerder de nadruk op het feit dat iemand ouders heeft. Misschien ben ik de enige die het zo ziet, maar desondanks voel ik weerstand om 'kind gebleven' te gebruiken, terwijl er in een in mijn ogen beter kloppend alternatief voorhanden is.

Dat misschien half Nederland 'kinds' met dement associeert, omdat ze te veel in de Dikke van Dale hebben gelezen vind ik wel jammer, maar eigenlijk niet echt mijn probleem. Conclusie: jij mag dan gelijk hebben, maar ik win het op eigenwijsheid.

MP, boeiende invulling die je aan de uitdaging hebt gegeven. Je eerste versie heb ik (te) vluchtig gelezen, de tweede meermaals. Afgezien van wat vormdingetjes (een interpunctie die iets verduidelijkt, een ritmedingetje dat lekkerder leest, een extra nadrukje minder) levert je sonnet aardig wat stof tot nadenken en commentaar, op zich ook weer verhelderend. 

Ik lees een teleurstelling en verschil van mening met een mentale maecenas. Dat die kinds gebleven is vind ik mooi gezegd: kinds worden is wat anders dan kinds blijven. (Heeft Van Dale niets mee te maken, dat half Nederland voldoende geletterd is om de DVD uberhaupt te lezen betwijfel ik). Maar ik deel de reserves ten aanzien van de zonen, dochters en kinderen. Ik zie ze alleen liever niet als zodanig, maar als een andere diersoort. Niet minder: onze katten zijn ook een andere diersoort, maar ik hou wel van ze. Ik verafschuw het als ze een vogeltje mollen, maar ik denk niet dat ik het ze afleren kan. Ik te lui, zij niet slim genoeg.
Dat ik me dat realiseer is dank zij jouw bijdrage. Waarvoor dus dank. Je slotregel is een passende dissonant,.maar ik hoop stiekem  dat je hem toch weer in je gedicht kunt lijmen.

tjah... ik heb niets (zero nada) met poëzie, als iv mijn spellings corrector vraag is het poezen therapie. 

Om maar te zeggen, ik heb het gelezen, ik vind het helemaal niet slecht, maar ik kan niets toevoegen, behalve, tja. 

Dag mespunt, 

Het is maar door de bijdrage van Bobcom dat het nieuws van de rellen in Rotterdam mij bereikte. Toen viel e.e.a. op zijn plaats.

Ik las het einde als dat iemand je ontvallen was. Of dat er iets gebeurd was waardoor er een  noodgedwongen serieux in de man zijn leven was gekomen. Bij het laatste scenario kon ik je allerlaatste zin niet goed plaatsen, maar dat kan ik dankzij je uitleg nu wel. Ik hoopte ook stiekem op een rijm daar, moet ik toegeven. 

Ik herkende het niet als een sonnet, maar dat is niet zo gek. Op mijn laatste examen Nederlands kreeg ik ook een sonnet voorgeschoteld, wat ik niet als dusdanig herkende. 

Het wringt en het kraakt aan alle kanten, zowel naar inhoud als vorm. Het doet aan een sonnet denken, maar het is het toch niet. Er lijkt logica in te zitten, maar ik krijg hem niet te pakken. Het ritme stokt, het metrum zwabbert en het rijm rammelt. Maar toch, voor zolang ik het lees geloof ik het en per lezing lees ik een nieuw verhaal, telkens net wat anders dan bij de vorig lezing .

Knap gedaan.

Bedankt Bobcom, die katten haha. Maak je geen zorgen, mentale maecenas (die term bevalt me wel) en ik hebben geen verschil van mening. Hooguit bespeur ik bij MM nu een licht ongemak bij mijn beleving van zijn kindsheid, dus daar kan ik hem mooi mee plagen.

Ik kan me er iets bij voorstellen Tony, des te meer stel ik het op prijs dat je toch reageert. Wie weet de volgende keer weer iets met geslachtsdelen.

@Annabe: Totdat ik me aan dit gedicht waagde wist ik ook niet hoe een sonnet eruitzag en blijkbaar weet ik het nog steeds niet helemaal. Fijn dat het gedicht met de uitleg duidelijker werd. Bedankt voor je reactie.

Het ritme stokt, het metrum zwabbert en het rijm rammelt.

Prachtig Hadeke, ik waardeer het dat je mij erop wijst dat het een rommeltje is, en dat nog wel op zo'n poëtische manier. Dat het zo erg was had ik zelf niet door. Het doet me goed dat je het wel een geloofwaardige chaos vindt. Met een glimlach je commentaar gelezen, dankjewel.

Ik weet vrij weinig van poëzie, dus laat ik daar niet al te diep op ingaan. Het ritme was niet altijd prettig, maar dat vond ik niet zo erg omdat de tekst zelf je tot nadenken stemt. Je hebt iets neergezet waar je op kunt kauwen, wat na herlezen weer andere dingen zegt. Dat vind ik knap, zeker voor een eerste dichtpoging in jaren (even ervan uitgaande dat je meer dan een jaar van je basisschooltijd verwijderd bent ;-))

Complimenten voor de originele invulling van de opdracht. Waar de meesten waarschijnlijk een verhaal hebben bedacht waar ze dan nog als verplicht nummer een gedicht in moesten verwerken, heb jij het helemaal op je eigen manier gedaan: enkel een gedicht.

Overigens zie ik de naïeviteit van de ik met name in het gegeven dat die tot 'een dag geleden' nog geloofde dat de samenleving maakbaar was. Dat het in brand steken van de stad daarvoor de druppel was, komt op mij wat apart over.