Netjes gedaan. De angst is voelbaar. Ik merkte dat ik de laatste zin al invulde nog voor ik hem las en die was anders (ik mikte op de achterbank 😀). Misschien moet je die zin juist weglaten, om de lezer wat meer ruimte te geven.

Hoi Chantal, de angst van iedere vrouw, denk ik. Goed beschreven. De angst is voelbaar.

Dan stokt mijn adem in mijn keel. Midden op de verlaten parkeerplaats staat een grote, donkere figuur.

Ik ben het met Hadeke eens, laat de schrik in de lucht hangen. De eerste zin zou ik strakker schrijven en de laatste zin weglaten:

Mijn adem stokt in mijn keel ...

Ik moet toch echt wat minder enge series kijken' mompel ik tegen mezelf.

Deze zin haalt me enigszins uit de spanning. Ik vraag me af of deze uitleg nodig is. 

Hallo Edwinchantal, ik krijg een Nicci French achtig gevoel. Je schrijft prachtige zinnen, Alleen wordt daardoor de spanning voor mij minder voelbaar. Ik dacht in het begin met een man te maken te hebben en dan komen er opeens panties tevoorschijn. :D 

Ik ben het (ook) wat betreft de laatste zin met Hadeke eens.  

Chantal, zeer subtiel geschreven. Tussen de lijntjes kunnen de dames met kantoorcoupes (!) lezen dat in de ochtend gekozen korte rokjes en hoge hakken 's avonds een slechte keuze blijken. Van mij mag de figuur op de parking blijven staan of zelfs plots opduiken in het licht van de koplampen, dan wordt het nog spannender.

Hoi Chantal, je beschrijft een spannende scene in een onheilspellende setting. Goed gedaan, de angst is voelbaar.
Bij de korte rok en dunne panties had ik in eerste instantie de associatie met kou, in plaats van een eng tiep. (ik heb je eerste versie gemist, maar het werd me allengs toch wel duidelijk dat je daarop doelde)
Bij je eerste twee zinnen bleef ik even haken; eerst is al het licht verdwenen, daarna is er toch lantaarnlicht, hoewel spaarzaam.