#373 - Duivelskind

'Het trollenpad wacht de onversaagde monsterjagers op.'
Met mijn vervormde stem brom en grom ik de woorden en mijn zesjarige bekijkt het papamonster met achterdocht. Hij lacht flauwtjes. De duivelshoorntjes op zijn hoofd wippen nerveus heen en weer. Seppe weet dat ik het ben, maar wantrouwen loert om de hoek. Net zoals de trollen.
'Wel? Wat zal het worden? Het trollenpad ... of het hazenpad?' Bij de laatste maak ik een sprong voorwaarts, de vingers gekromd tot klauwen. Een verschrikte monsterjager-in-zakformaat trekt middels een kort sprintje het halfdonker in. Na tien passen houdt hij halt en loert achterom. Ik bezorg hem door het Krueger-masker heen een vette knipoog. De scheidslijn tussen papa en griezel moet immers duidelijk blijven. 
'Ga maar, ik geef rugdekking,' moedig ik hem voorwaarts. In gebogen houding sluipen we verder het pad op. Duizendknoop en eikvaren camoufleren onze aanwezigheid van de verscholen nachtmerries. Hij kijkt schichtig om ze heen.
'Hoor je ze?' vraag ik op fluistertoon. De gevederde gedrochten praten hun trollentaaltje. Rustige, licht oplopende borrrrbs klinken vertaald in kinderhersentjes als voortekenen van een nakende aanval. Hij versnelt zijn pas. Tussen beplanting en afsluiting spot ik parelgrijs en bruin, camouflagekleuren van mijn trolfiguranten. Ik prevel een dankjewel. Eénmaal het pad over bereiken we de Vlakte van Verdoemenis. Her en der staan monstertrucks in verspreide slagorde opgesteld. De vlammetjes in hun ogen lijken elk moment te gaan vonken en Seppe kijkt aarzelend naar zijn compagnon de route, advies zoekend. 
'Monstertrucks bezitten scherpe oren, maar zolang we stil zijn, halen we het.' Ik tracht tegelijk omineus én zelfzeker te klinken. Hij brengt een wijsvinger naar de lippen. Boodschap begrepen. Eénmaal de vlakte over wacht ons straks nog een moeizame klim, de Demonenberg op richting Heks van Middernachtburg. De beloning wenkt.

*

Twee uur later, mijn duivelskindje heeft de hoorns aan de haak gehangen en dwaalt in rustigere oorden rond. Ik blaas even uit in onze keuken en deel een late kop dampende tomatensoep met mijn vrouw.
'En? Hoe ging het?'
'Griezeltastisch.' Ik blaas zachtjes; de rook kringelt rond onze hoofden.
'Welke route heb je genomen?'
'Langs de buurtweg, de parking van het fabriekje over en zo via de Heuvelstraat tot bij je tante.'
Ze neemt een klein slokje.
'Mooi. En heeft mijnheer Krueger nog energie over om een laatste slachtoffer te verschalken, in de slaapkamer bijvoorbeeld?' Haar toon is dartel.
'Je bedoelt de vleermuizengrot?'
Ze lacht de hoektanden bloot.