Weggelopen

Uit twee delen besta ik en daar voel ik me doodongelukkig bij. Ik ben niet schizofreen, ik verzin het niet en tot voor kort was ik een persoon veilig opgeborgen tussen de grijze cellen. Van mijn jeugd herinner ik nauwelijks iets en nu ben ik een jonge vrouw. Wel ben ik gegroeid in de aanloop naar volwassenheid, mijn karakter kwam langzaam beter uit de verf. Ik leerde helder nadenken, analyseren en filosoferen, mezelf te uiten en alles wat nodig is om door anderen interessant gevonden te worden. Door wie precies, dat weet ik dan weer niet.

Afgelopen week rommelde het verschrikkelijk rondom mijn grijze cellen, alsof er popcorn in de warme olie ontpopte. Met de laatste plof kwam er een deel van mij tussen de plooien vandaan en belandde op koud lijntjespapier. Sprak ik nu hardop, schreeuwde ik, viel mijn mond open van verbazing? Ik voelde het niet toen ik in letters gehuld tussen de lijnen terechtkwam. Langzaam vloeide de letters over in zinnen en traag ontstonden de alinea's. Mijn blonde lokken, de bruine ogen die mijn vrolijkheid uitstraalden, mijn voorhoofd waar nog vaag de resten van een ooievaarsvlek op zitten en mijn wipneus vloeide in volzinnen op papier.

In mijn grijze cellen voel ik me incompleet. Ik schreeuw, draai en stamp en probeer tussen de plooien vandaan te komen. Voelen kan ik nog maar mijn ogen zijn elders. Ik wil eruit, niet meer opgesloten zitten en terug in mijn omhulsel. Op papier bestaan en verder niet, daar moet ik maar niet te lang over nadenken anders word ik hysterisch. Wie ben ik nog zonder omhulsel, wat is het nut van mijn bestaan als ik in delen voort moet leven?

Langzaam opent er iets. Delen van mijn bewustzijn treden naar buiten en gaan soepel op weg in de richting van het gelinieerde papier. Beetje bij beetje komen ook mijn gedachtes op het papier terecht en lijk ik een ander leven te gaan leiden. Deels blijf ik achter in de grijze cellen en hoe hard ze ook aan mij sjorren, ik wil niet geheel tot wasdom komen. Een half personage is afgerond en een rits aan lege bladzijdes ligt klaar om gevuld te worden.

Ontevredenheid voel ik, de schrijver heeft het niet in zich om van mij een geheel te maken. Ik blijf aan de oppervlakte en hoe meer het rommelt om mij heen, in mijn nu deels lege grijze cellencomplex, hoe gefrustreerder ik raak. Ik besluit zelf actie te ondernemen raap mijn lichaamsonderdelen bij elkaar. Het ontbrekende deel van mijn bewustzijn pak ik op. Ik beslis en laat de schrijver de schrijver zijn. Veilig terug in mijn warme cocon, omhuld door cellen die tegenstribbelen maar zullen leren los te laten, overzie ik als een geheel de lege bladzijdes van de schrijver. Ik hoop dat deze mij ooit opnieuw ten tonele brengt, niet gesplitst maar als één boeiend personage.

Elrie Bruning

20-10-202