#372 - Weggelopen
Weggelopen
Uit twee delen besta ik en daar voel ik me doodongelukkig bij. Ik ben niet schizofreen, ik verzin het niet en tot voor kort was ik een persoon veilig opgeborgen tussen de grijze cellen. Van mijn jeugd herinner ik nauwelijks iets en nu ben ik een jonge vrouw. Wel ben ik gegroeid in de aanloop naar volwassenheid, mijn karakter kwam langzaam beter uit de verf. Ik leerde helder nadenken, analyseren en filosoferen, mezelf te uiten en alles wat nodig is om door anderen interessant gevonden te worden. Door wie precies, dat weet ik dan weer niet.
Afgelopen week rommelde het verschrikkelijk rondom mijn grijze cellen, alsof er popcorn in de warme olie ontpopte. Met de laatste plof kwam er een deel van mij tussen de plooien vandaan en belandde op koud lijntjespapier. Sprak ik nu hardop, schreeuwde ik, viel mijn mond open van verbazing? Ik voelde het niet toen ik in letters gehuld tussen de lijnen terechtkwam. Langzaam vloeide de letters over in zinnen en traag ontstonden de alinea's. Mijn blonde lokken, de bruine ogen die mijn vrolijkheid uitstraalden, mijn voorhoofd waar nog vaag de resten van een ooievaarsvlek op zitten en mijn wipneus vloeide in volzinnen op papier.
In mijn grijze cellen voel ik me incompleet. Ik schreeuw, draai en stamp en probeer tussen de plooien vandaan te komen. Voelen kan ik nog maar mijn ogen zijn elders. Ik wil eruit, niet meer opgesloten zitten en terug in mijn omhulsel. Op papier bestaan en verder niet, daar moet ik maar niet te lang over nadenken anders word ik hysterisch. Wie ben ik nog zonder omhulsel, wat is het nut van mijn bestaan als ik in delen voort moet leven?
Langzaam opent er iets. Delen van mijn bewustzijn treden naar buiten en gaan soepel op weg in de richting van het gelinieerde papier. Beetje bij beetje komen ook mijn gedachtes op het papier terecht en lijk ik een ander leven te gaan leiden. Deels blijf ik achter in de grijze cellen en hoe hard ze ook aan mij sjorren, ik wil niet geheel tot wasdom komen. Een half personage is afgerond en een rits aan lege bladzijdes ligt klaar om gevuld te worden.
Ontevredenheid voel ik, de schrijver heeft het niet in zich om van mij een geheel te maken. Ik blijf aan de oppervlakte en hoe meer het rommelt om mij heen, in mijn nu deels lege grijze cellencomplex, hoe gefrustreerder ik raak. Ik besluit zelf actie te ondernemen raap mijn lichaamsonderdelen bij elkaar. Het ontbrekende deel van mijn bewustzijn pak ik op. Ik beslis en laat de schrijver de schrijver zijn. Veilig terug in mijn warme cocon, omhuld door cellen die tegenstribbelen maar zullen leren los te laten, overzie ik als een geheel de lege bladzijdes van de schrijver. Ik hoop dat deze mij ooit opnieuw ten tonele brengt, niet gesplitst maar als één boeiend personage.
Elrie Bruning
20-10-202
Hoi Elrie, welkom op het…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Elrie, welkom op het forum. Een interessant invulling van de opdracht. Je beschrijft heel mooi hoe het personage vorm krijgt. Door het herhalen van de grijze cellen en het noemen van het bewustzijn haak ik hier en daar even af, maar verder heb ik je verhaal met plezier gelezen.
Van mijn jeugd herinner ik nauwelijks iets ---> ... herinner ik me nauwelijks iets
alsof er popcorn in de warme olie ontpopte. ---> ontpopt popcorn of popt het gewoon?
Ik besluit zelf actie te ondernemen raap mijn lichaamsonderdelen bij elkaar. --> voor mijn gevoel moet er achter ondernemen een "en" staan.
Dank Fief, of popcorn…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Dank Fief, of popcorn ontpopt of popt weet ik niet maar ik zoek het op. Dank voor de verdere verbeteringen ik las daar zelf te snel overheen denk ik.
Hoi Elrie, Je hebt een mooi…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Elrie,
Je hebt een mooi verhaal geschreven met mooie, beeldende taal. Hij vult ook het verhaal ook erg goed aan: als het om het creatieve proces gaat, is dat soort taalgebruik vaak erg passend.
Ik vind het erg mooi gevonden dat je personage een tweedeling voelt die net zo goed bij schrijver zal spelen: het is geen fijn gevoel als je weet dat je in de ontwikkeling van je personages iets mist, waardoor hij nog niet tot leven komt op papier of nog geen logisch geheel vormt.
Groet,
Nadine
De geboorte van een…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
De geboorte van een personage. Met complicaties. Mooie insteek en goed uitgewerkt. Het hp observeert en beschrijft vooral, waardoor ik naar het einde toe even moeite had om de aandacht vast te houden.
Graag gelezen!
Dank voor je waardevolle…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Dank voor je waardevolle reactie, als het bij zo'n kort verhaal moeilijk is de aandacht vast te houden moet ik daar wat aan doen?
Hallo Elrie, welkom! De…
Lid sinds
7 jaarRol
Hallo Elrie, wat een bijzonder invulling van de opdracht. Ook namens mij welkom op deze site.
De eerste paar zinnen van een verhaal zijn voor mij bepalend of ik verder wil lezen. Ik vond de volgorde die je in de eerste zin koos: "Uit twee delen besta ik" .... oprecht spannend, omdat ik waarschijnlijk: Ik besta uit twee delen … en … zou hebben geschreven. Die onverwachte volgorde in zinnen kom ik in jouw verhaal vaker tegen.
Het verhaalidee in die hersenen spreekt me zeker aan. Alleen begin je het verhaal met vijf keer - ik - in de eerste twee zinnen. Volgens mij kan dat strakker. Ik heb het idee dat je meteen opschrijft wat je hebt bedacht, zonder er later nog een keer met afstand naar te kijken?
In de tweede alinea begin je over iets wat afgelopen week gebeurde, maar halverwege ga je over in de tegenwoordige tijd.
Dit zijn zomaar een paar dingen die mij opvielen.
Morgen weer een nieuw opdracht. Ik ben benieuwd wat je ervan maakt.
Met hartelijke groet, Carneli
Dank Carneli voor het zetten…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Dank Carneli voor het zetten van de puntjes op de i. Ik bedenk en werk alles eerst in mijn hoofd uit ( goed voor tenminste één slapeloze nacht) en schrijf het dan uit. Natuurlijk lees ik het meerdere malen over. Ik gun mezelf niet de rust om het eerst te laten liggen en later meteen verse blik na te kijken. Je ziet; ik heb nog heel veel te leren.
zonnige groet, Elrie