Wekelijkse schrijfopdracht #372-In de ban van de pen
Nee, waag het eens. Laat die pen gewoon liggen. Of geef hem terug aan je broer. En alsjeblieft, niet weer die citroenthee. Laat me er dan minstens een paar scheppen suiker indoen in plaats van een enkel zoetje. Gadver en nu verwacht je dat ik nog glimlach ook. Maar hoezo loop ik nu naar buiten? Rustig, ik heb nog maar amper een slokje op van die ranzige thee van je. Bovendien is alles zeiknat. Het is smerig miezerweer. Waarom loop ik nu met die paraplu dicht te zingen in de regen? Het moet niet gekker worden met je romantische ideeën, ik ben gewoon aan het zingen in de regen. En ik sta met mijn voeten in de plassen te stampen, terwijl ik nog op mijn sokken loop. Mijn laarzen ben je natuurlijk vergeten. Zonder dat ik het goedkeur ben ik naar de donkere wolken aan het lachen. Daar word ik zeiknat van, want die paraplu, die ondertussen eindelijk open is, ben ik alle kanten op aan het zwaaien.
Maar nu ga je toch echt te ver. Ik sta hier gewoon bij de buurman aan te bellen. Hola, niet van de beroemde verhaallijn afwijken jij. Ik weet waar je naartoe wilt. Maar ik zie echt helemaal niks in die mafkees. Hij loopt altijd strak in het pak rond, te netjes en te perfect. Een beetje een gladjanus. Ik ontmoet liever een echte kerel. Help, hij doet open. Hij legt zijn handen op mijn schouders en geeft me een kus op mijn wang. En het ergste van allemaal is dat ik hem geen stomp verkoop, maar gewoon terug zoen. Op zijn mond dit keer. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ondertussen duw ik me stevig tegen hem aan. Dit gaat de verkeerde kant op. Hij trekt me mee naar binnen en ik volg hem gewillig.
Terwijl we samen de trap op lopen begin ik ineens uit het niets met mijn handen als een bezetene op hem in te hakken. Ik beheers alle kung fu moves tot in de perfectie, til hem met één hand op en smijt hem door het raam. Uit mijn handen schiet ik nog wat bliksemschichten in de vorm van pijlen achter hem aan. Ik ren naar buiten en daar schijnt de stralende zon.
Ik ben zo trots op je. Altijd maak jij je zus op de één of andere manier net op tijd die pen afhandig. Ik kijk ernaar uit om verder te gaan waar we gebleven waren. Zonder me in een telefooncel om te hoeven kleden ben ik weer wie ik wil zijn. De meest stoere superheld die je je maar kunt bedenken.
In deze rol voel ik me oppermachtig. Het enige puntje is wel dat je echt eens over een borstverkleining na moet denken, deze ploppen er wel heel erg uit.
De laatste alinea is een…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
De laatste alinea is een heerlijke uitsmijter. Ik krijg de wisseling van de penvoering goed mee, waardoor ik eerst verbaasd ben, maar daarna vallen de puzzelstukken goed in elkaar. De vingerwijzing zat al in de eerste zin en toch had ik het niet door.
Omdat het vooral een opsomming van handelingen is, waar de hoofdpersoon tegen in verzet gaat, had ik aan het eind van het eerste gedeelte wat moeite mijn aandacht vast te houden. Misschien kan je ietsiepietsie schrappen of het nog wat actiever maken.
En nog een mooie titel.
Maar dat zijn kleine dingetjes. Mooi gedaan.
Heerlijk verrassend! Ik vind…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Heerlijk verrassend! Ik vind het echt goed gedaan hoe handelingen en gedachten haaks op elkaar staan.
Eerst dacht ik nog, een beetje stereotiep dat het meisje zo romantisch schrijft en de jongen haar laat vechten. Maar dat stereotiepe verdwijnt dan weer in de vrouwelijke held. Misschien was dat geen bewuste keuze, maar dat vind ik er wel tof aan.
Hoi Takkeling, Wat mij…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Takkeling,
Wat mij vooral aanspreekt aan je verhaal is dat je je hoofdpersoon in het begin elk romantisch cliché laat beleven en dat zelfs zij daar meer dan genoeg van heeft. Ik wil het niet, maar het gebeurt alsnog -in dit geval letterlijk- vanzelf. Of je dat bewust zo geschreven hebt, weet ik niet, maar op mij komt het over als een deel van het schrijfproces dat iedere schrijver soms heeft: uit een soort verwachting ( "Het hoort nu eenmaal zo") dingen schrijven die je liever achterwege zou laten. Dat is mooi gedaan! Des te leuker dat het verhaal zijn betreffende einde heeft.
De laatste zin heeft voor mij wel een minpuntje. Hij is goed gevonden, maar hij komt op mij wat 'verdwaald' over. Ik vind het eerder een zin die in het eerste deel van het verhaal thuishoort dan in de laatste zin.
Als je die zou verplaatsen, is mijns inziens het einde met De meest stoere superheld die je je maar kan bedenken krachtig genoeg om mee af te sluiten.
Een heel leuk verhaal. Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Mooi verhaal Takkeling! Ik…
Lid sinds
7 jaarRol
Mooi verhaal Takkeling! Ik ben het met Nadine eens vwb de laatste zin. Je zal als HP ten prooi vallen aan een foute schrijver … ik realiseer me nu pas hoe erg dat is!
Hoi Takkeling, moet…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Takkeling, moet frustrerend zijn als hp zonder inbreng overgeleverd te zijn aan de schrijver. Mooi verwoord.
De laatste zin was een…
Lid sinds
3 jaar 7 maandenRol
De laatste zin was een verwijzing naar hoe vrouwelijke superhelden vaak worden afgebeeld.
Mooi het cliché doorbroken…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Mooi het cliché doorbroken. Initieel vond ik het verhaal – toegegeven – weinig bijzonder. Het hp is gefrustreerd omdat ze gedwongen wordt al die romantische banaliteiten te ondergaan and that's it. Dacht ik. Mooi mis dus.
"Altijd maak jij je zus op de één of andere manier net op tijd die pen afhandig" --> naar mijn aanvoelen kon die zin wat subtieler. Het geeft de wending iets te nadrukkelijk weg. Klein zeurtje natuurlijk.
Grappig en vlot geschreven. Graag gelezen!