#366 De zoom van zijn bovenkleed
Haar kamer hangt vol met posters en foto’s. Posters met de omslagen van zijn boeken. Foto’s, gescheurd uit tijdschriften en krantenartikelen. Zijn eerste boek is voorzichtig, bladzijde voor bladzijde uit de kaft gescheurd en met plakbandjes aan de muur en aan het plafond geplakt.
De laptop staat opengeklapt op het bureau. Met grote ogen kijkt ze naar het scherm. Onbewust raakt ze meerdere keren haar onderlip aan, terwijl ze door een lijst aan foto’s scrollt. Ze wrijft met haar mouw wat kwijl bij haar mondhoek vandaan.
Voor de zoveelste keer vult ze het contactformulier op zijn website in. Voor de zoveelste keer struint ze zijn social media pagina’s af, op zoek naar herkenningspunten op de achtergrond. Een aanwijzing voor zijn leefomgeving.
Onwillekeurig gaat haar mond open en weer dicht. Haar wangen glinsteren van de tranen die langs haar gezicht stromen. Haar nek doet pijn van het omhoog kijken, maar dat voelt ze zelf niet meer.
Ze heeft niet door dat de andere bezoekers van de lezing naar haar kijken. Ze heeft niet door dat ze de enige is die voorovergebogen op haar stoel zit, om maar zo dicht mogelijk bij hem te zijn.
Nee, zij volgt zijn ogen en smeekt om aangekeken te worden. Zodat zij hem de liefde kan verklaren en hij deze liefde kan beantwoorden. Ze kan zijn bewegende lippen al bijna voelen, terwijl hij tot hen spreekt, tot háár spreekt, en haar recht in de ogen aankijkt.
Ze laat een onverstaanbare schreeuw gaan. Ze springt op en rent naar het podium, waar hij verschrikt naar haar kijkt. Terwijl zij het podium opklimt, verschijnen er enkele beveiligers uit de coulissen.
Ze raakt hem bijna aan. “Haal haar hier weg!” roept hij. Ze smelt even weg bij zijn stem die over haar heen torent. Ze wordt vastgegrepen.
“Maar ik hou van hem!” roept ze, terwijl ze achteruit meegesleurd wordt door een paar veel te sterke armen. “Hij houdt ook van mij!”
Haar laatste beeld van hem is zijn voor haar onverklaarbare afkeer. Haar handen klemmen nog steviger om het kleine stukje katoen dat nu mist uit zijn wit geruite overhemd. Hij houdt toch van haar?
Een mooi, maar ook triest…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Een mooi, maar ook triest verhaal over een ingebeelde liefde.
Er zitten wat dingen in het verhaal waar ik op 'haak'. De hp plakt uit een boek gehaalde bladzijden op de muur, dan denk ik meteen: 'Dan zie je toch maar de helft van het boek?' Waardoor ik even uit het verhaal schiet. Hetzelfde gebeurt in de plaatswisseling. Eerst zitten we in haar kamer, daarna bij een bijeenkomst. De witregel geeft dat wel een beetje aan, maar ik denk dat je het iets sterker neer mag zetten. Ik bleef wat lang in de kamersetting hangen en raakte de draad even kwijt.
Het eind is wat voorspelbaar, je zou er ook voor kunnen kiezen om de persoon op het podium een soort goeroe te maken die haar juist omhelst en de bevestiging op afstand houdt, waardoor ze nog meer en nog triester bevestigd wordt in haar onmogelijk liefde.
Je nam me wel mee in de ingebeelde liefde van de hoofdpersoon. De laatste zin maakt het wel af.
Hoi Rietje, Mooi om zo over…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Rietje,
Mooi om zo over een obsessie te schrijven, want dat kan gekke dingen met je doen. Je beschrijft mooi hoe diep die obsessie gaat: een heel boek aan de muur 'ophangen' is nogal wat. Dat komt ook mooi terug in bepaalde andere details, zoals kwijlend naar iemand kijken tijdens een lezing. Je voorbeelden zijn er mooi beeldend, maar ook redelijk extreem. Dat hoort natuurlijk bij het idee van een obsessie, maar daarom zou het (maar dat is deels persoonlijk) net iets fijner lezen als je weet waarom die obsessie zo ver gaat.
Is iets inhoudelijks aan die boeken wat je hoofdpersoon uit een dal heeft geholpen of iets dergelijks? Als je daar iets van uitschrijft, wordt de obsessie enigszins verklaarbaar. Als dit een typisch gevalletje uit de hand gelopen bakvis is, dan zou ik net iets duidelijk maken dat dit over een tiener(meisje) gaat; die leeftijdsgroep heeft niet echt een uitgesproken 'reden' nodig om ergens helemaal geobsedeerd door te zijn.
Maar het verhaal zelf is verder mooi gedaan!
Groet,
Nadine
Ha Rietje, Misschien wat…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Ha Rietje,
Misschien wat impliciet, maar toch mooi hoe je de messiaanse uitstraling van de spreker vervat in je titel. Helaas voor de vrouw wordt zij niet genezen van haar hysterie.