#358 Op fietse

‘Flinke klapper, of niet?’ Een wat gezette ongeschoren man met vettig haar zit naast mij in het gras en kijkt mij vriendelijk maar resoluut aan.
   ‘Kan je die wond dichtduwen?’ probeer ik te zeggen, maar in plaats van woorden stuur ik gedachten op hem af. 
   ‘Heeft geen zin,’ antwoordt hij zonder zijn mond te bewegen. ‘Het is over. Dat weet je net zo goed als ik.’ Hij helt over naar rechts en frommelt in de linker kontzak van zijn vieze spijkerbroek. Er verschijnt gekreukeld papier en een stompje potlood in zijn hand. ‘Tijd om afscheid te nemen.’ Hij strijkt het papier glad op een steen naast mij, kijkt omhoog en denkt mij toe: ‘Flinke afstand, vindt je niet?’ Hij schuift mijn fiets iets opzij, negeert mijn gekerm en drukt het afgekloven potloodje in mijn hand. ‘Je mag blij zijn dat je die val gekreukeld hebt overleefd, ik geef je een paar minuten om te schrijven, daarna neem ik je mee.’
   ‘Pardon?’
   ‘Ik ben in een melancholische bui.’ Hij pinkt een traantje weg. ‘Vandaag is mijn verjaardag en ik dacht zo: ‘Die jongen krijgt de kans om afscheid te nemen. Van je vriendin bijvoorbeeld.’ Hij haalt zijn neus op. ‘En weet je? Ik haal je gevoel weg.’ Direct stopt de vreselijke pijn in mijn benen, mijn ribben en mijn hoofd. Een lichte euforie spoelt over mij heen.
   ‘Schiet op,’ vervolgt hij. ‘Het is druk, in deze regio verongelukt mevrouw Van Dealemaete, krijgt je oude overbuurman een hartinfarct, stopt de beademing van Monique en blaast de heer Puttershoek honderdeneen kaarsjes uit en blijft erin hangen.’ Hij snuit zijn neus. ‘En dat allemaal voor de lunch. Vanmiddag zijn er zeven kandidaten. Gelukkig heb ik geen avonddienst, ik ga met de collega's feesten. Kijk niet zo verbaasd, dooien ophalen doe je niet alleen, we zijn met vierendertig in Nederland en een paar duizend wereldwijd.' Hij klopt op zijn buik. 'We heten allemaal Hein, maar mager …?' 
   Grinnikend wijst hij op het papiertje. Ik pak een scan uit mijn borstzak, veeg het ergste bloed eraf en leg het naast het blaadje.

“Jongen, je hartje klopt licht, je handjes lijken volgroeid. Papa houdt van je. Zijn laatste gedachten zijn voor jou: Blijf later met je mountainbike op het pad, “Levensgevaarlijk Terrein” staat er terecht.”

Hein leest het briefje. ‘Dat sentimentele gedoe went nooit, maar dit is een nuttige tip. Waarom ben je zelf niet in Drenthe gaan fietsen als je vriendin zwanger is?’ Hij vouwt het papier dubbel en schuift mijn lijf eroverheen. ‘Het gaat straks regenen, aanstaande vrijdag tien over half vier vinden ze je, zonde als je laatste boodschap pulp is.’